Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

AND ALSO THE TREES: 500th Live show [20.10.2018] @ Death Disco


« Δύσκολα θα βρεις τραγουδιστή να απαγγέλει με στόμφο ή να τραγουδά τόσο μελοδραματικά εξαιρετικούς ποιητικούς στίχους, χωρίς να καταντά γραφικός αλλά αντιθέτως να κρέμεσαι από αυτά που τραγουδά.

Δύσκολα επίσης θα βρεις κιθαρίστα που δημιουργεί κόσμους ολόκληρους με τις μελωδίες και τα ριφιφί του,που αναζητάς μέχρι όταν τα βρίσκεις σκούρα..

Δύσκολα θα βρεις μπάντα που να συνδυάζει όλα τα παραπάνω συν την μαστοριά στο να γράφουν και να ενορχηστρώνουν τραγούδια που σε απαγάγουν και σε κρατούν στην νοσταλγική και ονειροπόλα διάσταση τους.» ( 2009)



« Ίσως για μένα, το να παρακολουθώ στο κατάλληλο χώρο, την κατάλληλη εποχή, στην κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση ένα σχήμα που μετά από 26 χρόνια παραμένει σημαντικό για μένα να προκαλεί όλο αυτό τον ενθουσιασμό αλλά πιστέψτε με. Είναι ένα σχήμα που ανεξάρτητα από κάθε κριτική αντιμετώπιση είναι «δικό μας» ακόμα. Είναι η συγκίνηση ότι είναι μαζί μας ακόμα. Είναι μαζί μας και σκοπεύει να μείνει έτσι για πολύ ακόμα.» ( Postwave 2016)




Κάποιες σκέψεις που είχα γράψει για να μοιραστώ μαζί σας και επισήμως φαίνεται ότι είναι διαχρονικές σε σχέση με το σχήμα των AND ALSO THE TREES και τη σχέση μου με αυτό.

Σε κάθε εμφάνιση τους στην Ελλάδα επιβεβαιώνονται. Πριν από δύο χρόνια, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε ένα χώρο που τους ταιριάζει γάντι. Μακριά από μεγάλες σκηνές, μακριά από την έκθεση σε κοινό που έρχεται κατά τύχη, επειδή άκουσε, επειδή γίνεται κουβέντα, είναι μουσικό hot topic ή προστάζει η μόδα ή η κοινότητα του.

Απαλλαγμένοι από τοξικό κοινό και διατηρώντας ένα σταθερό πυρήνα ακροατών που γεμίζει σε κάθε εμφάνιση του το χώρο, δημιουργούν χωρίς άγχος και πάντα με το αυτί στην ψυχή.

Δεν έχουν να παρουσιάσουν κάποιο καινούριο άλμπουμ ύστερα από το ''Born Into The Waves'' του 2016. Νομίζω ότι η ισχύς του άλμπουμ αυτού αυξάνεται με τις ακροάσεις και τα χρόνια. Ακούγοντας το και πάλι σήμερα, στέκει ανάμεσα στις κορυφαίες καταθέσεις του σχήματος για την παρούσα στιγμή. 



Κάτω από άλλες συνθήκες λοιπόν μια τουρνέ που δε βασίζεται σε προώθηση άλμπουμ είναι πάντα ριψοκίνδυνο. Αλλά όχι γι' αυτούς.

Σίγουρα οι ηχογραφήσεις της δεκαετίας του '80 είναι κλασσικές και αγαπημένες, αλλά οι μετέπειτα ηχογραφήσεις τους διακρίνονται για ένα ακόμα ιδιαίτερο, προσωπικό ύφος που ακόμα δεν έχει ακουστεί στο βάθος που απαιτείται και σε αυτό βοηθάνε πολύ οι ζωντανές εμφανίσεις.

Και έφτασαν αισίως στην συναυλία αριθμός 500. Στις 20.10.2018, στην «φανταστική πόλη μας», όπως είπε ο Simon Huw Jones και πριν προλογίσει το ''Candace'', χαρακτήρισε κάτι αρκετά cool.

Πέντε τραγούδια πριν κι ενώ στο γεμάτο club η μουσική πήγαινε από τους COLD CAVE στους CHROMATICS δημιουργώντας για την δική μου ψυχοσύνθεση την τέλεια pro-gig διάθεση, η μουσική άλλαξε δραστικά, δυνάμωσε και ένα αρκετά διαφορετικό αλλά καθόλου ξένο προς την ατμόσφαιρα οργανικό κυριάρχησε για μερικά λεπτά. 



Η ambient κλασσικίζουσα σύνθεση των A WINGED VICTORY FOR THE SULLEN, ''Requiem For The Static King Part Two'' «καθάρισε» το μουσικό περιβάλλον του κλαμπ δίνοντας την αίσθηση ήρεμου τοπίου, ελεύθερου από καυσαέρια και τσιμέντο, ελεύθερου από ένταση ή ακόμα και συναισθηματική φόρτιση. Είμαστε σε άλλη μουσική διάσταση τώρα. Ήταν η στιγμή που το αγαπημένο σχήμα ανέβαινε και πάλι στη σκηνή του Death Disco.

Η συναυλία νο. 500, ξεκινούσε με το ''Slow Pulse Boy''. Δεν ήμουν σίγουρος αν το είχα ξανακούσει με τέτοια δύναμη παιγμένο, με τέτοιο πάθος και κλιμάκωση. Ήταν σαν να το άκουγα για πρώτη φορά και αυτή η αίσθηση επαναλήφθηκε για τα μισά και παραπάνω τραγούδια του σετ. Τα εννιά από τα δεκαπέντε που έπαιξαν ήταν το μισό προηγούμενο σώου τους πριν δύο χρόνια. Το φετινό σετλιστ δεν είχε αρκετά από τα αγαπημένα που περιμέναμε ή ελπίζαμε να ακούσουμε.



Όμως η απόδοση του σχήματος σε αυτή την εμφάνιση ήταν κάτι που ξεπέρασε τις προσδοκίες. Τα τραγούδια δεν παίχτηκαν από τυπικούς επαγγελματίες, δεν παίχτηκαν γιατί έπρεπε να διεκπαιρεωθεί και αυτή η εμφάνιση. Ποτέ δεν συνέβαινε αυτό έτσι κι αλλιώς με τους AND ALSO THE TREES αλλά προχθές κατόρθωσαν να φορτίσουν συναισθηματικά την ατμόσφαιρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά
Ειδικά από τα μισά του σετ και μέχρι το τέλος τόσο η επιλογή όσο και η απόδοση τους ξεπέρασε τις προσδοκίες που ήταν ήδη καλυμμένες με τα πρώτα επτά τραγούδια. 
Οι AND ALSO THE TREES ήταν μια εξελιγμένη έκδοση του εαυτού τους. Ένα συμπαγές σχήμα που ανέβασε τα τραγούδια του σε άλλο επίπεδο βγάζοντας τα από το μουσικό τους περίβλημα στην ιδανική τους μορφή. 
Με το ''River Droite'' μας έβγαλαν επιτέλους έξω από το κλαμπ στις δικές τους υπαρξιακές, μουντές αλλά τόσο ανόθευτες περιοχές, μακριά από οτιδήποτε συνθετικό και ψευδεπίγραφο. Στο εντελώς καλύτερο από το άλμπουμ ''The Skeins Of Love'' το e-bow του Justin Jones δεν είναι απλά ένα εφέ αλλά το απόλυτο κλειδί για νοσταλγική μέθεξη με τις νότες και την συμφιλίωση με τα δάκρυα. 
Αυτό ήταν και η στιγμή που αντιλήφθηκα ότι όντως το σχήμα που έβλεπα και αγαπούσα είχαν φτάσει στη δικιά τους πλέον αποθέωση. Στεκόμουν ανήμπορος να εκφράσω οτιδήποτε. Τόνοι συναισθημάτων μοιράζονταν απλόχερα σε όλους μας, έχοντας παραδοθεί στον ήχο τους και «λιώνοντας» κάτω από την υπαρξιακή noir θαλασσοταραχή. 
Στο τέλος του set βρεθήκαμε ακόμα πιό μέσα στα βαθιά. Το ''Missing'' από το άλμπουμ ''Angelfish'' παίχτηκε αφήνοντας ανεξίτηλα πάνω μας την αίσθηση απώλειας που διαπραγματευεται.

Στο τέλος αποχώρησαν αλλά δέκα λεπτά και ύστερα από έντονο μπιζάρισμα επέστρεψαν για την καλύτερη ερμηνεία του ''Virus Meadow'' που έχω ακούσει ποτέ. 
Αυτό οφείλεται φυσικά στη συναισθηματική φόρτιση από όλο το σετ που είχε αποκλείσει το κλαμπ σαν φυλαχτό από δαίμονες. Ήταν ένα τέλειο κλείσιμο. 

Το dark wave είναι οι AND ALSO THE TREES. Είναι οι τελευταίοι γνήσιοι ρομαντικοί της νεοκυματικής μουσικής που αγαπάμε...Στο επανιδείν και σύντομα..






Setlist:
  1. Slow Pulse Boy
  2. Dialogue
  3. Your Guess
  4. Hawksmoor & The Savage
  5. The Untangled Man
  6. Candace
  7. Wallpaper Dying
  8. River Droite
  9. Winter Sea
  10. The Sleepers
  11. Prince Rupert
  12. The Skeins Of Love
  13. Whiskey Bride
  14. Gone..Like The Shallows
  15. Missing
Encore:
  1. Virus Meadow







     

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαργαριτάρι. Το νέο άλμπουμ της May Roosevelt.

 Έξι παρά κάτι χρόνια μετά το '' Junea '', η  May Roosevelt   επέστρεψε με τον νέο της δίσκο '' Pearl ''. Το '' Junea '' «διαδραματιζόταν» σε ένα περιβάλλον τεχνητού κόσμου, μουσικής Α.Ι. αλλά δημιουργημένο με κυριαρχική αντιπαραβολή του πνευματικού και συναισθηματικού κόσμου πάνω στα μικροκυκλώματα. Το νέο της άλμπουμ είναι εξίσου αιθέριο αλλά υπάρχει λιγότερη τεχνολογία, λιγότερη διάθεση για ρυθμικό συγχρονισμό με την πραγματικότητα και περισσότερα φυσικά έγχορδα. « Στις δέκα συνθέσεις του πέμπτου της δίσκου, τα synthesizers της May Roosevelt συναντούν για πρώτη φορά τους ήχους ενός κλασικού κουαρτέτου εγχόρδων. Νεοκλασική μουσική και ρομαντική electronica συνδυάζονται, με το theremin να πρωταγωνιστεί, τυλίγοντας το ορχηστρικό αυτό ηχητικό σύνολο, άλλοτε σε διάλογο με τα απαλά φωνητικά της May Roosevelt και άλλοτε δημιουργώντας τους δικούς του αιθέριους κόσμους », αναφέρει το δελτίο τύπου και αυτή είναι η πλήρης εικόνα ως προς τη δομή κ

MEET UP! festival_ MAKE ME HAPPY RECORDS 7 YEARS ANNIVERSARY, death disco, 3_4.11.2023.

  Επτά χρόνια δραστηριότητας γιόρτασε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, η make me happy! records . Η εταιρεία στο πνεύμα της πρώτης «αθώας» εποχής των ανεξάρτητων εταιρειών συνεχίζει και ελπίζουμε να συνεχίσει με το πνεύμα και την όρεξη σε ακόμα δημιουργικότερα επίπεδα για περισσότερα χρόνια ακόμα. Χωρίς να έχει ξεπουλήσει τη βασική της αρχή, έχει φτάσει σε σημείο που κυκλοφορίες της έχουν και διεθνή διανομή και πολύ καλή φήμη στους σχετικούς κύκλους της ανεξάρτητης κιθαριστικής ποπ και ροκ.  Κάθε κυκλοφορία της έχει την ποιότητα και τη σφραγίδα εγγύησης ότι αυτό που αγοράζει και ακούει ο κάθε ενδιαφερόμενος δεν θα τον απογοητεύσει στη χειρότερη περίπτωση και στην καλύτερη θα τον συντροφεύει σε κάθε δραστηριότητα.  Το διήμερο που μας πέρασε θα είχε όλο το δημιουργικό ρόστερ της να γιορτάζει αλλά τελικά δύο μπάντες ( MODEL SPY  και TA TOY BOY ) δεν κατάφεραν να συμμετέχουν σε αυτή τη γιορτή λόγω ανωτέρας βίας.  Η πρώτη μέρα είχε κυρίως νοσταλγικό χαρακτήρα, θα ήταν μία κοινότυπη περιγρα

Yodashe: Η επιστροφή!

Έχουν περάσει τρία χρόνια από την πρώτη φορά που ασχοληθήκαμε με την Yodashe και το πρώτο προσωπικό της single ‘ ’ Take Your Time ’’. Πρόσφατα μας ενημέρωσε ότι τα περασμένα δύο χρόνια ήταν «χαμένη» στα στούντιο του Πανεπιστημίου Goldsmiths στο Λονδίνο σπουδάζοντας μουσική παραγωγή. Πλέον οι σπουδές ολοκληρώθηκαν και σαν πτυχιακή έχει ετοιμάσει το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ σε δικιά της παραγωγή, φυσικά, λαμβάνοντας ταυτόχρονα συμβουλές και γνώση από τον επιβλέποντα καθηγητή της Mikko Gordon , παραγωγό και μηχανικό ήχου που όχι μόνο διδάσκει και έχει δημιουργήσει το στούντιο του πανεπιστημίου αλλά έχει συνεργαστεί με τους ARCADE   FIRE , Gaz  C oombes και κυρίως με τους THE SMILE και τον Nigel Godrich . Το άλμπουμ αναμένεται να κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες και θα έχουμε περισσότερες πληροφορίες και τραγούδια να μοιραζόμαστε από αυτό μέσα από τις εκπομπές και εδώ, προς το παρόν θα ξεκινήσουμε το «ζέσταμα» με δύο τραγούδια που δεν θα υπάρχουν στο άλμπουμ. Το ‘’ Salarywom