Δεν χάνω συνήθως τα Φεστιβάλ του Death disco. Είμαι πάντα εκεί, ακούγοντας παλιές και νέες αγαπημένες μου μπάντες που ανήκουν στον γαλαξία του ‘’post punk/new wave’’, απολαμβάνοντας τη μουσική τους αλλά και τη διαφορετική στάση τους απέναντι στον υπόλοιπο Μουσικό Σύμπαν.
Τα δύο προηγούμενα Open Air του Death Disco όμως, ήταν σε ημερομηνίες και συνθήκες που αδυνατούσα να παρακολουθήσω και γι΄αυτό καταχάρηκα που επιτέλους θα παρευρισκόμουν στο τρίτο. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές και για τις δύο μέρες από άποψη θερμοκρασίας και διάθεσης εκ μέρους μου, μιας και, ο Σεπτέμβρης είναι ένας πολύ όμορφος μήνας για συναυλίες, το πρόγραμμα είχε τις ιδανικές (ονειρεμένες θα έλεγα) ώρες εμφανίσεων και το line up δεν μου άφηνε περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Έπρεπε να ήμουν εκεί.
Το Σάββατο 20.9, πέρασα πρώτα από τη δεύτερη εσωτερική σκηνή-dreadbox από δω και στο εξής- για να θυμηθώ αν η AUX ANIMAL ήταν αυτή που ευθυνόταν για το δεύτερο χειρότερο live που έχω δει στη ζωή μου, ανοίγοντας τη συναυλία του KONTRAVOID τον περσινό Απρίλιο του 2024. Ναι ήταν αυτή και δεν αλλάζω τη γνώμη μου. Όσο vampire make up, πεντάλφες, διχτυωτά καλσόν και μπότες να βάλει κανείς, αν περπατά στην ασφάλεια των πλέον χιλιοπατημένων goth μονοπατιών, το σκοτάδι δεν είναι τόσο σκοτεινό, οι ανατριχίλες είναι σαν σε παιδική χαρά και τα -ας τα πούμε-τραγούδια δείχνουν ότι προκύπτουν με cut and paste όλη την κληρονομία των πρωτοπόρων. Μου πήρε μόνο πέντε λεπτά να μπω στην dreadbox σκηνή και να βγω, γιατί η πρώτη σπουδαία εμφάνιση στην κεντρική σκηνή ήταν έτοιμη να ανεβάσει τα bpm του ενδιαφέροντος μου.
Οι COLD CAVE είναι και παραμένουν ένα πολύ σπουδαίο και αγαπημένο μου συγκρότημα για την σύγχρονη ανεξάρτητη σκηνή και έως σήμερα, 18 χρόνια περίπου μετά τη δημιουργία τους έχουν παγιωθεί στις «σκοτεινές» γειτονίες με αξιώσεις. Οι δίσκοι τους παραμένουν έξοχα δείγματα new/dark/postwave, electro και ποπ ευαισθησίας τύπου New Order αλλά όλα αυτά με την εμπειρία ενός φαν και καταρτισμένου ακροατή και μουσικού που πλάθει τον ηχητικό του κόσμο με πρώτη ύλη τα παραπάνω αλλά και συνεκτική ουσία την ψυχοσύνθεση του.
Οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι ανάλογα εκρηκτικές και στο ίδιο επίπεδο κινήθηκε και η τρίτη εμφάνιση τους στη χώρα μας. Το setlist αυτή τη φορά ήταν βασισμένο στο πρόσφατo ‘’Passion Depression (2024) και στο διαμάντι τους ‘’Cherish The Light Years’’ του 2011. Ωστόσο ακούσαμε και highlights από τις περισσότερες ηχογραφήσεις τους. Ήταν πολύ θετικό που τους είδα σε μεγάλη σκηνή. Όσο και δυναμικοί και άριστοι να ακούγονταν στα κλειστά club όπως το death disco (αναζητήστε τις προηγούμενες αναφορές μας σε αυτές τις δύο εξαιρετικές βραδιές για περισσότερα) πάντα πίστευα ότι οι μεγαλύτερες σκηνές και ο περισσότερο ογκώδης ήχος λειτουργεί υπέρ τους ειδικά στην περίπτωση των τραγουδιών του ‘’Cherish The Light Years’’.
Και έτσι αποδείχτηκε. Τα ‘’Confetti’’, ειδικά το ‘’Underworld USA’’ και το ‘’The Great Pan Is Dead’’ ακούστηκαν όπως τα είχα ονειρευτεί αλλά και τα υπόλοιπα, το ‘’Glory’’, το ‘’Blackberries’’, ‘’Shadow Dance’’ κλπ, ακούστηκαν με τον όγκο που αποζητά ένας φαν που τους ακούει συνήθως σπίτι του, με ακουστικά αργά το βράδυ. Οι οπαδοί τους στις πρώτες σειρές χαρήκαμε πολύ για αυτή την τρίτη εμφάνιση και δεν σταματήσαμε να δεχόμαστε με ευχαρίστηση τα δυναμικά vibe του σχήματος, σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Τα τραγούδια τους κουβαλάνε όλη την Ιστορία του εναλλακτικού μετα πανκ ήχου, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα του και ταυτόχρονα διακρίνονται για την ισχυρή τους συνεκτικότητα. Οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μας απογοητεύσουν και αυτή τη φορά καθώς η οικειότητα ήταν μεγάλη, και η επικοινωνία μεταξύ σχήματος και κοινού καθαρή και αποτελεσματική για τη διάθεση μας.
Μετά το πέρας της συναυλίας των Cold Cave, μία απαραίτητη βόλτα ακόμα στη dreadbox ήταν απαραίτητη γιατί εκείνη την ώρα η minimal synth/electro/ebm/techno καταιγίδα του BLAKAUT δονούσε συθέμελα το χώρο. Ήταν μία ακόμα εμφάνιση που έδειχνε ότι ο καλλιτέχνης είναι από τους πιο σημαντικούς στην Ελληνική ηλεκτρονική σκηνή με συνθέσεις και ρυθμούς που ιδρώνει κορμιά και δίνει ταυτόχρονα μία έγκυρη αίσθηση της αστικού παρόντος.
Κάτι που αφήσαμε πηγαίνοντας στην κεντρική σκηνή για τη δεύτερη μεγάλη εμφάνιση της μέρας. Η Anja Huwe, θρυλική περφόρμερ και όχι απαραίτητα τραγουδίστρια όπως έχει αναφέρει και η ίδια, είχε να εμφανιστεί στη μουσική σκηνή από την εποχή της διάλυσης των θρυλικών XMAL DEUTCHLAND, γερμανικής supergoth μπάντας που δημιούργησε τη δικιά της ακόμα πιο επικών και επιβλητικών διαστάσεων άποψη για το τί είναι goth/post punk/dark wave κλπ.
Μέχρι τα τέλη των ‘80’ς, όμως o goth Καθεδρικός είχε μετατραπεί σε ένα μοντέρνο, ευχάριστο new wave pop διαμέρισμα και εκεί άκουγες την Anja να τραγουδά περισσότερο μελωδικά, αφήνοντας τις βαριές χαμηλές πίσω καθώς και την ατμόσφαιρα μυστικιστικής έντασης που δημιουργούσε η παλιότερη σύνθεση του σχήματος. Το 2024 όμως, η Anja επιστρέφει, παράλληλα με την επαγγελματική της καριέρα, με κάτι που ξεκίνησε σαν άλμπουμ παρέα με τη φίλης της αλλά και cult φιγούρα του Γερμανικού underground, Mona Mur αλλά ολοκληρώθηκε με κονδύλια της Sacred Bones η οποία επανεκκίνησε τη δικιά της μουσική καριέρα και την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για το θρυλικό σχήμα στο οποίο συμμετείχε, επαναφέροντας στον 21ο αιώνα πλέον τα πρώτα σίνγκλ τους, για να ακολουθήσει και η 4AD αργότερα με μία εξαιρετική συλλογή-ρετροσπεκτίβα της 4AD εποχής τους.
Το ''Codes'' ήταν ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να ήταν απλά ένα βίτσιο αλλά αποδείχτηκε ένα πολύ καλό ντεμπούτο για την Anja. Με τη συμμετοχή της Manuela Rickers σε ορισμένα κομμάτια και έναν ήχο που έφερνε την Γοτθική μεγαλοπρέπεια του παρελθόντος στο προσκήνιο αλλά και την παρούσα προσωπική μουσική αντίληψη της καλλιτέχνιδας να δείχνει προοπτικές, το ''Codes'' ήταν ένα πολύ ευχάριστο και τίμιο ντεμπούτο που είχε μεν την συγκατάθεση μας αλλά θα το θέλαμε με λιγότερα fillers. Ωστόσο μετά από αρκετές ακροάσεις και αποστασιοποίηση του ιστορικού παρελθόντος και της φήμης της, πρόκειται για ένα αξιοπρεπές και καλοδουλεμένο, μοντέρνο, σκοτεινό άλμπουμ για τη δεκαετία αυτή.
Με τη ευκαιρία, η Anja Huwe σχημάτισε νέο σχήμα και έκανε την πρώτη της περιοδεία μετά από χρόνια παντού στην Ευρώπη και άρα και στην Αθήνα. Είμασταν περίεργοι λοιπόν. Πώς θα απέδιδε η εξηνταεπτάχρονη πλέον καλλιτέχνιδα τα τραγούδια του ''Codes'' αλλά και τα 11-12 κλασσικά των XMAL DEUTSCHLAND που επέλεξε να παίξει;
Η εισαγωγή έγινε με το ‘’Boomerang’’ και η πρώτη σπίθα ανάμνησης άστραψε μαζί με το αστραφτερό σακάκι της επιβλητικής Γερμανίδας που εμφανιζόταν στη σκηνή, χαμογελαστή, εντυπωσιακά προσιτή αλλά και κυρίαρχος του χώρου της Τεχνόπολης. Όλης της Τεχνόπολης. Για την επόμενη ώρα, το βλέμμα μου ήταν μαγνητισμένο πάνω της, ρίχνοντας μόνο λοξές ματιές στην υπόλοιπη μπάντα αλλά και στην Mona Mur στα πλήκτρα, μια αυτόφωτη underground καλλιτέχνιδα η οποία βοήθησε την Anja να βγει ξανά στο φως της ροκ σκηνής, παραμένοντας ο σταθερός παράγοντας σε μία ήδη πειθαρχημένη μπάντα που είχε το βαρύ φορτίο της απόδοσης των τραγουδιών του ''Codes'' απελευθερώνοντας την ουσία τους ζωντανά αλλά κυρίως να μεταφέρει το πνεύμα των κλασσικών τραγουδιών των XMAL DEUTSCHLAND στο 2025.
Επίσης θα πρέπει να πάρουμε πολύ στα σοβαρά ότι η Anja Huwe δεν έκανε απλό restart από την τελευταία φορά που κατέβηκε από τη σκηνή. Επανεφηύρε τον εαυτό της σε μία ηλικία που οι παλιοί καλλιτέχνες αποσύρονται σιγά σιγά.
Έτσι, σε αυτό το σημείο καμπής, επιστρέφοντας στον κόσμο του ροκ ή του goth rock καλύτερα-από τις λίγες φορές που μία ονομασία βρίσκει εδώ τον ορισμό της- και η ίδια και η μπάντα της, είχαν πολλά να δείξουν σε μας. Και τα είδαμε για τα καλά.
Η εκτέλεση των τραγουδιών ήταν καλύτερη των προσδοκιών μας. Τα τραγούδια του ''Codes'' ακούστηκαν μάλλον όπως θα μου άρεσε να τα ακούω στο άλμπουμ. Ακούστηκαν περισσότερο ακατέργαστα και ζωντανά, πειθαρχημένα και ισχυρά, υποβλητικά και με τη δύναμη της φωνής της Anja να κυριαρχεί, να προκαλεί ανατριχίλες και να αποσπά ολοκληρωτικά την προσοχή μας. Μπορεί να φαίνονται τα χρόνια της αλλά σίγουρα φάνηκε και πόση «φλόγα» μπορεί να εξαπολύσει στη σκηνή ακόμα και σε χαμηλές συχνότητες. Είναι μια περφόρμερ που δεν χρειάζεται να κάνει πολλά. Μόνο με την παρουσία της συντονίζει την ακούραστη και δεμένη μπάντα της και με τη φωνή της προσθέτει στη ξεκάθαρα λιτή, αυστηρή και οργανωμένη ηχητική παλέτα, την ένταση και την μεταδοτικότητα. Δεν χρειάζεται να μιλά ακατάπαυστα στο κοινό για να τους κερδίσει ή να αναπολήσει. Ήταν αρκετά, ακόμα και τα λίγα που μας είπε, για να μας «μαζέψει» όλους και να ενώσει τα βλέμματα μας επάνω της. Δεν χρειάζεται να χορεύει, να λέει αστεία τίποτα. Ήταν αρκετή η εσωτερική δύναμη της φωνής της, που ναι μεν δεν είναι τέλεια αλλά να μην τα ξαναλέμε, είναι αρκετή ώστε να μας ξυπνήσει δέος και θαυμασμό για το λιτό αλλά μεγαλόπρεπο στυλ της μουσικής της.
Όσο για τα τραγούδια της παλιάς της μπάντας, αυτά τους έλειπε μία κιθάρα για να είναι τέλεια παιγμένα αλλά ακόμα και έτσι νιώσαμε την goth ανατριχίλα του παγωμένου, συναρπαστικού ήχου τους. Η μπάντα κατάφερε τελικά να κρατήσει όλα αυτά τα στοιχεία που τα χαρακτήριζαν και τα έκαναν κλασσικά και επιπλέον να μπορούν να στέκονται ακόμα και σήμερα όχι μόνο σαν ψήγματα ενός θρυλικού cult παρελθόντος αλλά να παραδίδουν μαθήματα για το πως η goth πρέπει να ακούγεται και πέρα από την αισθητική. Απέδειξαν και Anja και η μπάντα της ότι το κεφάλαιο XMAL DEUTSCHLAND συνεχίζει να γράφεται χωρίς να θέλουμε να κλείσει ακόμα. Ειναι φυσικό οι περισσότεροι να έδειξαν μεγαλύτερη ανταπόκριση και ενθουσιασμό στο άκουσμα τους ωστόσο καταλάβαμε επίσης ότι η Anja ήρθε για να μείνει.
Η Anja Huwe στέφθηκε από μένα σαν την πιο άξια Goth τραγουδίστρια όλων των εποχών με αυτή την εμφάνιση. Η Siouxsie δεν πιάνεται γιατί είναι πολυεπίπεδη αλλά η Anja δεν χρειάζεται να είναι κάτι άλλο. Ξέρει τις δυνατότητες της και τον ήχο της. Από εκεί και πέρα θα ήθελα να παραμείνει στη μουσική σκηνή και να την βλέπουμε συχνά.
Ήταν η πραγματική headliner του φεστιβάλ για μένα γιατί μετά, ο Peter Hook και η μπάντα του έπαιξαν σαν να έριχνες κέρμα σε τζουκ μποξ με τραγούδια των Joy Division και των New Order. Εκτελέσεις με την ψύχρα και την ακρίβεια ΑΙ, αποδυναμωμένα από το πνεύμα και το συναίσθημα ( didn’t got the feeling and the spirit long gone). Όχι δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος τρίτη φορά. Μακριά και αγαπημένοι με τον Peter Hook.
Κάπως έτσι τελείωσε και η πρώτη μέρα του φεστιβάλ και η προσοχή μας τώρα, άρχισε να στρέφεται στα τεκταινόμενα της δεύτερης μέρας που φαινόταν ακόμα πιο συναρπαστική….
Σχόλια