Μετά την εμφάνιση της στις 18.11.2023, φεύγοντας ήρεμος και με όμορφη διάθεση από το Death Disco, ανέφερα επι λέξη στον Λεωνίδα (Σκιαδά) ότι θα έπρεπε να την φέρνει κάθε χρόνο, έχει δεν έχει δίσκο, να την βλέπουμε και να την ακούμε γιατί η θετική της ενέργεια, η απλότητα αλλά και το επικοινωνιακό της στυλ έχει σαφείς θετικές επιδράσεις στη διάθεση μου αλλά και σε αυτών που την ακούν και την αγαπάνε.
 |
| 18.11.2023 |
Εκείνη η εμφάνιση είχε βαρύνουσα σημασία λόγω του ότι ερχόταν μετά από το απόλυτο άλμπουμ της ‘’Extreme’’ και περίμενα ένα πολύ δυναμικό σώου ίσως λιγότερη ατμόσφαιρα «τσάι, συμπάθεια και λίγο δηλητήριο για την άρχουσα τάξη» και περισσότερη ροκ ενέργεια. Δεν έγινε έτσι, ο ήχος ήταν θαμπός, η Molly όμως ήταν υπέροχη, με χιούμορ και αλήθειες που πάνω κάτω ισχύουν. Η επιλογή των πιο αγαπητών τραγουδιών της, έκαναν και πάλι το ακροατήριο να νοιώθει ανακούφιση, οικειότητα και αλληλεγγύη για ο,τιδήποτε. Ήταν μία σχεδόν ώρα, ευχάριστη, με ουσία και θετικότητα που εξάγεται από τον τρόπο που ερμηνεύει και παρουσιάζει τα lo-fi αλλά με κατασταλαγμένο ηχητικό πυρήνα τραγούδια της και όπως μερικές γενικές σταθερές αξίες, καλό είναι να παραμένουν έτσι, με όλες τις ατέλειες και αναποδιές που μπορεί να προκύψουν.
 |
| 18.11.2023 |
Στη συνέχεια, μέσα στο 2024 η Molly Nilsson παρουσίασε το πιο πολιτικοποιημένο άλμπουμ της (Un-American Activities) με περισσότερη τάση για ηχητική διερεύνηση χωρίς όμως να έχει την εστίαση και την ένταση του ‘’Extreme’’. Ήταν ένα πισωγύρισμα της Molly Nilsson που μέσα στο 2025 όμως έφερε αποτέλεσμα, στο επόμενο 12ο άλμπουμ της, Amateur. Προσπερνώντας με ταχύτητα το 7’’ που κυκλοφόρησε τον Μάιο, η ακρόαση του νέου της άλμπουμ επανάφερε την καλλιτέχνιδα εκεί που έπρεπε να βρίσκεται μετά το ‘’Extreme’’. Αέρινη Nilsson-ική ποπ, που δεν χάνει το ύφος για την οποία την αγαπάμε τόσα χρόνια, με στιχουργική έξυπνη, αιχμηρή, και πνευματώδης πάντα και συνθέσεις εστιασμένες, πειθαρχημένες, πλουσιότερες σε ενορχηστρώσεις, ώριμες που έχουν την τάση να παραμένουν ακόμα και μετά από την ακρόαση τους στο «σύστημα» του ακροατή.
Το Φθινόπωρο είναι πάντα όμορφο όταν η Molly Nilsson ανακοινώνει συναυλίες στης Αθήνα και αυτή τη φορά θα έκανε δύο εμφανίσεις που όπως ήταν αναμενόμενο ήταν sold out και πάλι στο αγαπημένο της, οικείο και προσιτό χώρο του death disco. Για την πρώτη εμφάνιση στις 23.10, οι γνώμες ήταν θετικότατες αλλά δεν περίμενα κάτι λιγότερο από αυτό.
Το Σάββατο, υπήρχε επιπλέον λόγος για να κατέβω στο death disco. Την συναυλία θα άνοιγε η Δεσποινίς Τρίχρωμη.
Την παρακολουθώ από τις πρώτες της ηχογραφήσεις, αλλά δεν είχα παρευρεθεί ως τώρα σε καμία από τις εμφανίσεις της. Τα τραγούδια της και η μουσική της θα μπορούσαν να ενταχθούν κάπου, η ίδια θα μπορούσε να αναφέρεται σε κάποια μουσική σκηνή αλλά η εμφάνιση της με έκανε να σκεφθώ ότι η καλλιτέχνιδα έχει μία διακριτή αυτονομία και ξεχωρίζει χωρίς να χρειάζεται να ανήκει ή να είναι μέρος κάποιου ευρύτερου χώρου. Ο κόσμος που έχει στήσει με τη μουσική και τα τραγούδια της έχει συναισθηματική ιστορική μνήμη, ειλικρίνεια, ενόραση και ενότητα.
Ζωντανά, ο κόσμος της έρχεται καλύτερα εστιασμένος, ακούω τα τραγούδια της με άλλη διάθεση, σαν να είναι η πρώτη φορά, παρακολουθώ την αφοσίωση της, συναισθάνομαι έναν συναισθηματικό μανδύα γύρω της που έχει δοκιμαστεί στο χρόνο, ακούω στίχους αγάπης, ακούω ιστορίες για μικρά αλλά όμορφα γεγονότα, απλά και απαρατήρητα. Στέκομαι και ακούω λιγότερο με τα αυτιά και τον εγκέφαλο μου αυτά τα μικρά, ολοκληρωμένα, συμπυκνωμένα τραγούδια, νοιώθω γαλήνη και ανακούφιση που υπάρχουν ακόμα καλλιτεχνικές φύσεις που δεν έχουν διαβρωθεί παρά μόνο από δάκρυα και συγκίνηση ψυχής και αυτή η διάβρωση είναι των τοξικών στοιχείων που μας περιβάλουν και μας μπλοκάρουν. Δεν είναι απαραίτητο να θυμάμαι τίτλους και διάφορες λεπτομέρειες. Δεν θα το κάνω εδώ. Θα παραμείνω στην στιγμή και η στιγμή ήταν ένα μικρό κομμάτι ομορφιάς που έμεινε για να το θυμάμαι με ευγνωμοσύνη…
Το κλαμπ ήταν πλέον γεμάτο μετά το τέλος του σετ της Δεσποινίδας Τρίχρωμης και είχα παραμείνει «πρώτο τραπέζι πίστα» για την Molly. Η οποία εμφανίστηκε σαν να μην συμβαίνει τίποτα σαν να ζούσε για πάντα εδώ και να έκανε εμφανίσεις κάθε βράδυ. Αφού μας προειδοποίησε ότι είχε πυρετό και καλό θα ήταν να είμασταν μακριά της ένα μέτρο τουλάχιστον, ξεκίνησε με το ‘’Earth Girls’’ να ξετυλίγει και πάλι τους λόγους που όχι μόνο την αποδεχόμαστε αλλά και αγαπάμε ως καλλιτέχνη. Μας ανέφερε και πάλι τη Rosa Luxemburg πριν το ‘’Obnoxiously Talented’’ και μας ξαναθύμισε ότι μερικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες στη δικιά μου περίπτωση-spoiler alert: η Molly εντάσσεται στις δικές μου επιρροές- μπορούν να μας παρακινήσουν να δούμε το νόημα της δικιάς μας θέσης στο ενδογήινο στερέωμα ή απλά να μας πετάξουν εκτός ασφαλούς ζώνης, χωρίς φυσικά να το γνωρίζουν, εμπνέοντας μας να φτιάξουμε το δικό μας δρόμο. Ανέφερε την μακαρθική Αμερική παίζοντας φυσικά ένα από τα καλύτερα τραγούδια του Un-American Activities ( The Communist Party) και ένα από τα καλύτερα της γενικά, προσέγγισε με το ‘’Palestine’’ το δημοφιλές αλλά και clickbait θέμα του Παλαιστινιακού δράματος, με την ευαισθησία που αρμόζει, χωρίς φανφάρες και μελοδραματισμούς. Ένα τραγούδι με στίχους που δεν υψώνουν γροθιά, δεν προάγουν μίσος και οργή αλλά θέτοντας απλές ερωτήσεις και αντιπαραβάλλοντας με εικόνες από Δυτικές πόλεις, επικαλείται το συναίσθημα και την ευαισθησία του καθενός απέναντι στο θέμα μακριά από σκοπιμότητες, αντιδραστική πολιτική ή προσωπική προβολή.
«Είμαι σε φάση μπαλάντας» μας εξομολογήθηκε από την αρχή, προφανώς για να μας προειδοποιήσει ότι το ‘’Amateur’’ έχει πολλά mid-tempo, και κινήθηκε σε αυτό το μοτίβο προς δική μου απογοήτευση γιατί μία πιο ροκ Molly έστω και σε δύο τραγούδια (Absolute Power και Get A Life) θα ήταν κάτι απογειωτικό αλλά και πάλι, αποδείχτηκε ότι η Molly σε όποια φάση και να βρίσκεται μπορεί να μεταδώσει ζεστασιά, συγκίνηση, συμπάθεια και ομορφιά με αφοπλιστική και άξια μελέτης, απλότητα οπότε άφησα τις δικές μου επιθυμίες εκτός. Τα τραγούδια του ‘’ Amateur’’ έχουν ξεκινήσει την πορεία τους και πιστεύω ότι θα αποτελούν έναν βασικό πυρήνα τραγουδιών των εμφανίσεων που θα κάνει από δω και πέρα. Δείχνουν την καλλιτέχνιδα να έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που τα τραγούδια της έχουν ισχυρότερη δομή και διακριτά μέρη.
Τα ‘’ How Much Is The World’’, ‘’Swedish Nightmare’’, ‘’Big Life’’, ‘’Creeping Beauty’’ αποδείχθηκαν έξοχα δείγματα για του τι εννοώ πιο πάνω και ήταν αυτά που ενώ δεν ήταν highlight έφτιαξαν την συναισθηματική «περίμετρο» της βραδιάς. Μετά, γνωστότερα τραγούδια όπως το ‘’Fearless Child’’, ‘’1995’’ και το αποκορύφωμα για αυτή την εμφάνιση ‘’Mountain Time’’ ανέδειξαν ακόμα περισσότερο την αξία τους χαρίζοντας μας τις πιο όμορφες στιγμές της εμφάνισης αυτής ακόμα και αν οι στίχοι αγγίζουν περισσότερα τα κορίτσια-θαυμάστριες. Δείγμα για το πως η ποπ πρέπει να λειτουργεί σε έναν άγριο, κανιβαλικό, ασυναίσθητο κόσμο χωρίς ενσυναίσθηση για να εξαλείψει τη βαρβαρότητα της ψυχής.
Η Molly Nilsson μας υπενθύμισε και σε αυτή την εμφάνιση ότι είναι μία από τις πιο φωτεινές ποπ προσωπικότητες των τελευταίων χρόνων. Μία καλλιτέχνιδα που μπορεί να υποστηρίξει τα τραγούδια της και να μας συγκινήσει ακόμα και σε χαμηλή ποιότητα και με τυπικό μικρόφωνο, χωρίς να ζητά καλύτερο, όπως ανέφερε. Της αξίζει να βρίσκεται κάθε χρόνο μαζί μας. Θα είμαστε πάντα εκεί.
Σχόλια