Η σημερινή πεντάδα έχει τρείς δίσκους που μπορεί να φαίνεται περίεργο που τους ανέβασα στους είκοσι πιο αγαπημένους αλλά τι σόι λίστα με αγαπημένα θα ήταν αν δεν υπήρχαν οι συγκεκριμένοι. Επίσης το απολαυστικότερο άλμπουμ αγαπημένης μου Καναδής από τα παλιά και το αριστοτεχνικό ντεμπούτο της νέας Καναδής «φίλης» μου. Ζήτω το σιρόπι σφένδαμου λοιπόν...
11. SAYA – SAYA GRAY (Dirty Hit)
«Endlessly talented sonic nonconformist Saya Gray reveals plans for her debut album SAYA, set for release on February 21, 2025 via Dirty Hit. Since her first project release, the critically-acclaimed 19 MASTERS, only a couple years ago, Saya Gray has become globally defined by the undefinable – an artist whose work is limitless, beguiling, intimate, exhilarating and truly unlike any other musician releasing songs right now. It’s easy to call something “one of one;” it’s harder to live it, breathe it, encapsulate it, and share it with the world: Saya Gray embodies that rarified space and invites everyone in. SAYA finally came after the dissolution of a troubled romantic entanglement; Gray booked a flight to Japan in the fall of 2023. And like a feel-good movie protagonist, Gray detangled herself from the outstanding psychic ties by journeying solo on a cross-country road trip.Moved by the vastness of albums by the Beatles and Led Zeppelin, as well as her Canadian folk forebear, Joni Mitchell, Gray kept an acoustic guitar in the passenger’s seat, just in case inspiration would strike. In recording SAYA, Gray sanded and fine tuned the rough edges of records past into more cohesive works of melodic folk songcraft.»
Όχι δεν συμφωνώ με την εικόνα του τραγουδοποιού με την κιθάρα στον ώμο. Μπορεί να το έκανε αλλά δεν θα την ταυτοποιήσω με τους τραγουδοποιούς των ‘70’ς. Ο 21ος έχει αρκετά εργαλεία για να φέρει κανείς το όραμα του σε πέρας. Η Saya έχει μελωδίες, έχει όραμα, ξέρει να διαχειρίζεται τους ρυθμούς για τα τραγούδια της σωστά και οικονομικά. Όπως και ξέρει να εξάγει στοιχεία από φολκ, bluegrass, country και soul σε ποπ χύτρα και να μας παραδίδει τραγούδια αρκετά εμπνευσμένα, ειλικρινή, ανεπιτήδευτα και ασυνήθιστα στην αρχική ακρόαση. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι αυτό θα είναι το δεύτερο πιο αγαπημένο μου ντεμπούτο για φέτος. Καταφέρνει να κάνει τους ψιθύρους της ένα συναρπαστικό ακουστικό όχημα, ανήσυχο και με βλέμμα στον ανοικτό ορίζοντα. Αυτό είναι ένα θαυμάσιο άλμπουμ /παράδειγμα για την ιστορία της ανανεωτικής τραγουδοποιίας και μην το κατατάσσετε στα πειραματικά, να χαρείτε. Τραγούδια για νέα αυτιά είναι. Αλλάξτε τη συχνότητα που ακούτε, αυτό είναι όλο.
12. City Of Clowns – MARIE DAVIDSON (DeeWee)
«Forget dancing like no one’s watching: The Québécois musician’s latest LP is raving under surveillance capitalism, offering pranksterish critiques over Y2K-inspired beats» (μέσω Pitchfork).
Μου είχε λείψει η Marie Davidson; Μoy είχαν λείψει τα σκοτεινά, σκληρά beat της και οι στίχοι της; Ναι φυσικά. Δεν χρειαζόταν να κυκλοφορήσει αυτός ο δίσκος για να το συνειδητοποιήσω αυτό.
Tο ‘’City Of Clowns’’, δεν είναι απλά η επιστροφή της Marie Davidson. Είναι μία κορύφωση της καριέρας της, ένα άλμπουμ που την φέρνει σε ένα ωριμότερο επίπεδο από πριν. Χαρακτηρίζεται από τον ρυθμικό, συντεταγμένο χαρακτήρα του και παρασύρει τον ακροατή, αλλά εστιάζει καλύτερα, στοχεύει με ακρίβεια και πετυχαίνει. Με πείθει με τους στίχους αλλά και τη δηκτικότητα που έχουν μερικές φορές. Είναι απλοί και σταράτοι. Ρυθμικά το άλμπουμ είναι ένα αριστούργημα του είδους. Άμεσο και αποτελεσματικό. Δυναμικό και ενδυναμωτικό. Ξεκάθαρο και τίμιο. Και τιμιότερο ακόμα να σταματήσω εδώ. Το player σας περιμένει.
13. More – PULP (Rough Trade)
Αυτή η χρονιά ήταν τόσο ‘90’ς όσο ποτέ. Ή επειδή αφορούσε αγαπημένα συγκροτήματα εκείνης της εποχής το πρόσεξα ιδιαίτερα. Πέντε αγαπημένα σχήματα επέστρεψαν. Από τον πάγο (STEREOLAB, PULP), για να πουν αντίο (SAINT ETIENNE) και μαζί με τους πάντα ενεργούς (SUEDE, ASH) με τους καλύτερους δίσκους τους εδώ και χρόνια. Αυτά τα σχήματα τα έχω περήφανα σε αυτή τη λίστα. Όχι για το παρελθόν τους, αλλά για το λαμπερό παρόν τους. Οι PULP, επέστρεψαν εδώ καιρό στις συναυλίες, έδωσαν και μία επικών διαστάσεων μάλιστα και στο Release festival του 2023 δημιουργώντας την καλύτερη ανάμνηση εκείνου το καταπληκτικού, σε συναυλιακό επίπεδο, καλοκαιριού. Και ήταν θαυμάσιο ακόμα και αν έμεναν εκεί. Αλλά όχι.
Το ‘’More’’ δεν είναι ένα βαρετό άλμπουμ, δεν είναι καν το άλμπουμ βετεράνων. Καλό μεν αλλά οκ για την ηλικία τους. Είναι ένα άλμπουμ που θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν άνετα λίγο πριν το ‘’This Is Hardcore’’ και να περάσει σαν μία συνέχεια του ‘’Different Class’’ λίγο πριν το πάρτι των britpop ’90’s τελειώσει και λίγο πριν το πικρό ξύπνημα του ‘’This Is Hardcore’’. Ή, θα μπορούσε να κυκλοφορήσει και μάλιστα θα το υποδεχόμουν καλύτερα μετά την κατάθλιψη του ‘’Hardcore’’ σαν ένα ξύπνημα σε μία νέα εποχή. Για την ακρίβεια, αυτό το ξύπνημα άργησε μία 25αετεία. Και αυτό είναι θαυμάσιο. Γιατί τελικά άσχετα με το τι έγραψα παραπάνω, όλα είναι λάθος. Το ‘’More’’ είναι οι PULP του τώρα. Ναι, ισχύει. Είναι το σχήμα που πλέον ξέρει που πατά, ξέρει τις δυνατότητες του, ξέρει ότι τα 15 λεπτά φήμης του έχουν περάσει και είναι απελευθερωμένο. Να κάνει αυτό που θέλει ακριβώς και να χαίρει της εκτίμησης των media και των πραγματικών φαν τους. Τα τραγούδια τους έχουν την παλιά καλή, λίγο μελοδραματική, λίγο χιουμοριστική, λίγο γλυκόπικρη, γεύση που μου άρεσε πάντα και τους έκανε μία μπάντα ζωής. Δεν σας κρύβω ότι μπορεί να βαρέθηκα δύο τρία τραγούδια τους και γι΄αυτό δεν δέχομαι ότι θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος της χρονιάς. Είναι μία αξιοπρεπής ηχογράφηση, αυτή που κάνουν καλλιτέχνες που είναι πραγματικά αστέρια της ποπ. Είναι άλμπουμ με όμορφο ήχο και τραγούδια που δεν έχουν καμία σχέση με ευκαιριακές ηχογραφήσει για χάρη των φαν ή των παλιών καλών στιγμών. Έτσι φαίνεται αλλά δεν είναι. Η προσωπική, αξιόλογη καριέρα του Jarvis Cocker εμποδίζει τέτοιες σκέψεις. Χαρείτε λοιπόν αυτό το άλμπουμ. Είναι κάτι που κάνει καλό στην μπάντα, σε μας και ίσως δώσει ελπίδα σε ανθρώπους που φτάνουν σε αδιέξοδα. Οι νεότεροι δεν θα το καταλάβουν. Αυτό είναι το ελάττωμα του άλμπουμ αλλά για τις πωλήσεις και το buzz. Ελάττωμα για τίποτε ουσιαστικό δηλαδή…
14. Birthmarks – BAMBARA (Wharf Cat)
'Birthmarks' emerges directly from the band’s favored aesthetics and themes, but captures them with a new sense of sonic adventurousness and thematic subtlety, resulting in a collection of songs that are somehow both the band’s most apocalyptic and most poignant.
Αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος των BAMBARA και δεν έχει πραγματικά σημασία αν θυμίζει πολλά και δεν κάνει καμία προσπάθεια να τα κρύψει. Από την στιγμή που ξεκινά και μέχρι να τελειώσει με έχει πάρει μαζί του μέσα στην υγρασία της νύχτας, προσπερνώντας διάφορες φιλικές σκιές που περιτριγυρίζουν χαμένες και τυφλωμένες από πάθος και υπερβολή, σε μία φανταστική πόλη που ξεπήδησε από τα σετ ταινιών του Wim Wenders και David Lynch. Βαθύτερα, έρχομαι σε επαφή με τον νεότερο εαυτό μου και την υπνωτική επίδραση που μου προκαλεί ακριβώς αυτή η μουσική αισθητική του σχήματος, σαν deja-vu από την εποχή της μιζέριας που γέννησε άλμπουμ του Nick Cave, των Crime And The City Solution, και που μέσω της δικιάς τους ερμηνείας ενοποιούσαν το μπλουζ, το σερφ, τον Johnny Cash και το πανκ σε κάτι που συνεχίζουν με πάθος οι BAMBARA, σε τραγουδοποιία που έχει αρκετό ημίφως, ερωτικές αστοχίες και πικρά συναισθήματα. Ο άτυχος έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη του άλμπουμ όπως ακριβώς στοιχειώνει όλα εκείνα τα άλμπουμ (ξέρετε ποια). Η απώλεια, συναισθηματική κυρίως εμποτίζει την ορμή της μπάντας, τα δυνατά ρυθμικά στοιχεία, την καταπληκτική ερμηνεία του Reid Bateh, τον εμπλουτισμό με λίγο φανκ και κάποιες ηλεκτρονικές λάμψεις. To ‘Birthmarks’’ είναι ένα άλμπουμ ήσσονος σημασίας για την μουσική του 2025, αλλά τεράστιας σημασίας για μία μορφή μουσικής που έχει υποβαθμιστεί σε κλισέ μουσικής επένδυσης σε αστυνομικές ταινίες. Φέρνουν και πάλι τη χαμένη λάμψη πίσω. Δίνουν πίσω με αξιώσεις τη χαμένη noire διαφυγή μας.
15. Ad Astra – ASH (Fierce Panda)
«Everything Ash do is big: big hooks, big guitars and choruses so huge that they’re practically their own planetary systems. So it only makes sense that the Northern Irish power-pop veterans’ ninth album Ad Astra opens with their own supercharged take on Richard Strauss’ iconic tone poem “Also Sprach Zarathustra”, complete with ringing guitars and world-swallowing grandiosity that’s also faintly reminiscent of prog-rock titans Rush’s “Tom Sawyer”. But fear not: Ash haven’t gone full-prog on their devoted fanbase, as Ad Astra is the latest collection of winsome and toothy tunes following 2023’s neon-streaked Race the Night. Blur guitarist Graham Coxon joins the trio for the punchy “Fun People” and the title track’s six-string theatrics, while the spacey rock of “Deadly Love” rubs elbows with a sprightly and surprising cover of the calypso standard “Jump in the Line”—the latter serving as a reminder of Ash’s try-anything-once versatility, which remains endearing as ever ».
Είμαι fan των ASH. Από το ‘’Kung-Fu’’ και μετά. Και δεν με έχουν απογοητεύσει. Γιατί πάντα έμεναν πιστοί στη μουσική τους, δεν έκανα ποτέ εκπτώσεις στον ήχο τους, κουβαλάνε το μικρόβιο της νεότητας επάνω τους. Επειδή είμαι φαν το ‘’Ad Astra’’ ήρθε σαν έκπληξη. Γιατί και σαν φαν δεν είχα ποτέ μεγάλες προσδοκίες. Μου άρεσαν όπως ακουγόντουσαν. Το άλμπουμ αυτό δεν αλλάζει το ύφος τους, αλλά τα νέα τραγούδια τους ήρθαν να με ‘’χτυπήσουν’’ την περίοδο που ακούω πολύ ευχάριστα- και δεν με χαλάει καθόλου-alternative rock και punk, θεωρώ τους WEEZER νονούς όλους και γενικά έχω παρατήσει τα πειραματικά για φέτος. Οι κιθάρες ήταν το μεγάλο θέμα για φέτος. Ανεξάρτητα όμως από αυτή τη συγκυρία, οι ASH κατάφεραν να με γυρίσουν 30 χρόνια πίσω, να ελαφρύνω συναισθηματικά και να τραγουδήσω τα ρεφρέν των μισών και παραπάνω τραγουδιών τους σαν να είναι το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου. Από την απολαυστική prog παρωδία της διασκευής του ‘’Zarathustra’’ μέχρι το ομώνυμο, που η εξέλιξη και οι μελωδίες του είναι τόσο ανυψωτικές που θα το ανακήρυσσα το ομορφότερο τραγούδι τους με τη μία και ίσως να το έβαζα στα τρία αγαπημένου μου για φέτος. Ο δίσκος έχει κλισέ, δεν ανοίγει δρόμους, έχει άλλη μία διασκευή, την calypso επιτυχία του Harry Belafonte, ‘’Jump in The Line’’ που μπορεί ν είναι έξω από το στυλ τους αλλά μέσα σε αυτό το νοσταλγικό «πάρτι» που έστησαν με το Ad-Asta δίνει τον τόνο. Μένουμε με την «φλόγα» της ευφορίας και τις μελωδίες. Μένουμε με το γεγονός ότι το σχήμα είναι ικανό να κάνει χαρούμενους ακροατές σαν κι εμένα, και αυτό είναι επίτευγμα.
Σχόλια