Η σημερινές πεντάδα κλείνει πανηγυρικά την πρώτη φάση της ανασκόπησης του ιστολογίου για το 2025. Περιλαμβάνει δύο ροκ δίσκους, ένα παγκόσμιου βεληνεκούς, έναν δίσκο που λες και αντιστασιακό λόγω αναλογικής τεχνολογίας, και ένα άλμπουμ για καταβύθιση σε σκοτεινότερες καταστάσεις με εξαιρετική πλοηγό που σας κρατά ασφαλείς και μετά την ακρόαση.
01. Lux - ROSALÍA (Columbia)
«Η κοπέλα γεννήθηκε με το φλαμένκο μέσα της αλλά δεν το κρατά για να το συντηρεί. Το προσαρμόζει στη ζωή της, στην ηλικία της, στους προβληματισμούς της, την μουσική που τη μεγάλωσε…
Η φωνή της έστω και φορτωμένη με εφέ, οι ρυθμοί έστω και ηλεκτρονικοί και η Ισπανική γλώσσα που είναι η απόλυτη φωνητική έκφραση του είδους, ορίζουν το πλαίσιο σε φλαμένκο τόνους αλλά η έκφραση έχει κάτι το παγκόσμιο. Δεν κλείνεται στα σύνορα αλλά φέρνει τη σκοτεινή φωτιά του είδους στο παρόν.
Ήδη είναι σούπερ σταρ στην Ισπανία. Ήδη προκαλεί ενθουσιασμό και στην Αμερική.
Το ''El Mal Querer'' είναι λοιπόν ένα ποπ αριστούργημα; Φλαμένκο για τους millenial; Τίποτα από αυτά. Απλά ένα σπουδαίο άλμπουμ μουσικής.» (2019)
«Σαν ακροατές στεκόμαστε με δέος απέναντι στον ρυθμικό τυφώνα, ακούμε με συγκίνηση και κάποια ανακούφιση τις μπαλάντες του άλμπουμ, προσπερνούμε κάποιες χαριτωμενιές που κάνει για πλάκα, είμαστε εν τέλει σίγουροι ότι το ‘’Motomami +’’, η επαυξημένη έκδοση του, είναι το πρώτο κλασσικό άλμπουμ της δεκαετίας που διανύουμε. Ανήκει σε αυτή τη δεκαετία. Δεν εκμεταλλεύεται συγκεκριμένες μόδες ή καταστάσεις, δεν αναβιώνει τίποτα, είναι ατίθασο, διαθέτει τη σφριγηλότητα της νεότητας, θέλει να διασκεδάζει αλλά και να αγαπιέται ταυτόχρονα, θέλει να ζει το τώρα με χιούμορ, ευφορία και ένταση. Η Rosalía είναι αφοσιωμένη στη μουσική της, θέλει να βγάλει κάτι έντονο αλλά και ουσιώδες μέσα από τη μουσική της. Και το βγάζει.» (2022)
«Περιμένω από μία σπουδαγμένη μουσικολόγο τολμηρότερα βήματα μόλις εξαντλήσει αυτή την περίοδο ευφορίας που της αξίζει έτσι κι αλλιώς. Προς το παρόν ας λιώσουμε το ''Motomami'' και πάλι αυτό το καλοκαίρι» (2023)
Και το 2025 σκάει το ‘’Berghain’’. Ο κόσμος των media και οι ακόλουθοι, φαν, γεράκια της μουσικής δημοσιογραφίας καραδοκούσαν για τη νέα ηχογράφηση της πλέον σούπερ σταρ και αυτής που θα τους χάριζε πολλά clicks είτε αγιοποιώντας την είτε θάβοντάς της (αυτό το προτιμούν). Σκάει το πρώτο λεπτό, σοκάρεται η μουσικοκοινωνία. Κλασσική μουσική; Χαμογελάω σαρδόνια. Μπράβο, σκέφτομαι, ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και κάνει ένα τολμηρό βήμα. Τα κρεσέντο δίνουν και παίρνουν, και μετά η φωνή. Όπερα. Οκ. Τίποτα το απρόσμενο. Η καλλιτέχνης χτυπά εντυπωσιακά τις ψιλές. Το τραγούδι που έρχεται μετά, είναι γεμάτο συναίσθημα, οι μελωδίες αποδείχτηκαν εθιστικές, η κλασσική ένδυση, ταιριάζει σαν να έγιναν το ένα για το άλλο. Σαν ένα μαγικό χέρι να δίνει την άδεια να χρησιμοποιηθεί κλασσικό σύνολο για ποπ που πηγάζει από φλαμένκο και ποπ. Ακροβατισμός σίγουρα, αλλά τελικά, για ένα λεπτό και είκοσι δευτερόλεπτα με είχε γραπώσει. Και μετά έρχεται η Björk. Να τραγουδά το μεσαίο μέρος. Ως ΘΕΙΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ. Χωρίς την πλουσιότερη φωνητική παλέτα της Καταλανής αγαπημένης όμως. Με αυτή την ένρινη φωνή που αγαπάω αλλά δεν έχει το συναισθηματικό εύρος και την Ψυχή της αγαπημένης μου. Πρώτο strike: Καλή ιδέα να τιμήσει μία από τις ‘’δασκάλες’’ της αλλά δεν ήταν αρκετό. Και μετά ο Yves Tumor. Δεύτερο strike: ‘’I’ll fuck you till you love me’’ (ατάκα του Mike Tyson) σε λούπα. Ασυνήθιστο, επιθετικό, τελείως έξω αλλά οκ το δέχομαι για τη δραματουργία. Θα μπορούσε να το αποφύγει ωστόσο. Χωρίς αυτές θα μιλούσαμε για ένα εκθαμβωτικό τραγούδι από την αρχή ως το τέλος. Με αυτές τις συμμετοχές χαντακώθηκε το τραγούδι και το βιογραφικό των καλλιτεχνών. Περίμενα κάτι κοσμικό. Κατέληξε ένα στραπατσαρισμένο διαμάντι. Παραήταν φιλόδοξο. Αλλά είχα την ελπίδα ότι η θέση του στο άλμπουμ θα είχε νόημα. Δεν γίνεται να το χάσει.
Φτάνοντας στο τελευταίο τραγούδι του LUX, αργά το βράδυ εκείνης της Πέμπτης, ακούγοντας το από την χαμηλής ποιότητας αρχείο που μόλις είχε διαρρεύσει, κάθισα αναπαυτικότερα στην καρέκλα. Ξεφύσησα με ανακούφιση. Τα κατάφερε πάλι το κορίτσι μας!, σκέφτηκα. Θα γίνει χαμός στα media, θα λατρευτεί αρκετά και μετά θα έχουμε μερικές, ασήμαντες, ξινές αναφορές περί «απλώς καλού άλμπουμ» και άλλα γραφικά, άσχετα αν χρόνια μετά μπορεί να το χαρακτηρίσουν και αριστούργημα.. Έπεσα μέσα, φυσικά. Σε όλα.
Αλλά τελικά τι ισχύει; Μέχρι το τέλος της χρονιάς κρίνοντας από τις αντιδράσεις και την υψηλή βαθμολογία, έπρεπε να το έβλεπα στην ψηλότερη θέση σε όλα τα έντυπα, εκτός των ξινών φυσικά.
Αλλά δεν έγινε έτσι. Έχει πάρει τα περισσότερα 100 φέτος, για άλμπουμ του 2025, έχει την έγκριση του Πάπα, είναι ψηλότερα και από τους Genesis στο metacritic, αλλά σε λίστες βρίσκεται χαμηλότερα από το αναμενόμενο. Ο κόσμος το έχει στριμάρει τρελά ωστόσο. Οι δημοσιογράφοι προφανώς έλκονται από διάφορες ατελείς και άψητες εκκεντρικότητες και μάλλον δεν αντέχουν το φως;
Αλλά και τι συμβαίνει με το άλμπουμ;
Το άλμπουμ, είναι ένα τεράστιο μουσικό γεγονός γιατί δεν έχει «ράψει» απλά μουσικά είδη, γλώσσες και τεχνοτροπίες στην φλαμένκο και ποπ βάση του. Έχει βρεθεί στο ενοποιημένο πεδίο της μουσικής όπου έχει πέσει σε μουσικό trance και μεταδίδει. Δεν είναι πολλά πράγματα σε ένα. Είναι ΕΝΑ. Με ΜΙΑ επιθυμία. Με ΕΝΑ όραμα. Με πολλά, παράλληλα «ρυάκια» έκφρασης.
Η ίδια πριν δημιουργήσει βλέπει μία κενή σελίδα. Ξεκινά και πάλι από το κενό. Θέλει να πειραματιστεί, θέλει να δοκιμάσει ήχους, λέξεις και να τους περάσει από μέσα της, να επεξεργαστεί αυτά που έρχονται από κει, από το υπερπέραν, από το πεζοδρόμιο, από την Ιστορία κλπ. Τι θα είναι; Πώς θα ακούγεται αν δεν έχει αρχικό Όραμα;
Άρα είναι κάτι παραπάνω από copy/paste, ΑΙ ή έρευνα αγοράς για το τί θέλει ο κόσμος ή οι διάφορες κλίκες που ελέγχουν τα μέσα κάθε φορά.
Το ’’Lux’’ είναι ένα πνευματικό προϊόν και μέσα του ρέει η ομορφιά των ήχων, των συσχετισμών, των συχνοτήτων, των λέξεων, της ιστορίας και η εσωτερική ανάγκη και αναζήτηση. Αλλά και ροή συναισθημάτων. Και εκεί παίζει σπουδαίο παιχνίδι η Rosalía. Θέλει να μεταφέρει το μήνυμα σε όλο τον κόσμο. Γιατί έτσι λειτουργεί η μουσική. Το καταφέρνει. Με ένα ακόμα μεγάλο άλμπουμ.
Τα πάντα σε αυτό το άλμπουμ είναι μεγάλα. Οι ενορχηστρώσεις, οι μελωδίες, η ερμηνεία, οι συντελεστές, η συναισθηματική ένταση, το μελόδραμα, ακόμα και τα κλισέ. Μόνο που δεν χαρακτηρίζεται έτσι απλά με μία λέξη. Αλλά αν αυτός ο δίσκος είναι η ποπ που αρμόζει στα πλήθη και όχι η αλγοριθμική εκδοχή της Taylor Swift τότε η δεκαετία του ’20 έχει το δικό της κατατεθέν.
02. Getting Killed - GEESE (Partisan Records / Play It Again Sam)
Έφτασε στο τέλος της χρονιάς να θεωρείται το μέλλον του ροκ, αυτό το τέταρτο άλμπουμ των GEESE. Όμως ακόμα δεν αντιλαμβάνομαι, πώς αυτό το όργιο μπορεί αν αντιγραφεί χωρίς να καταντήσει κωμωδία. Πότε θα ξανακουστεί τέτοια φωνή, σαν του Cameron Winter, που συντονίζεται με κάτι εξωκοσμικό για να κατευθύνει την πολυχρωμία του υπόλοιπου σχήματος; Πώς θα βγει μία καινούρια μπάντα με μουσικούς που ακούν με φρέσκα αυτιά τη μουσική των ροκ και μπλούζ προγόνων τους; Πως θα γίνει να αποκτήσουμε μία νέα μουσική συμμορία από νεαρούς να γνωρίζουν την ιστορία του ροκ και την εκστατική δύναμη του χωρίς να καθοδηγούνται από μουσικούς coaches ή να ξεσηκώνουν τα παλιά τερτίπια και συμπεριφορές. Το ροκ των GEESE, είναι ροκ. Έχει όλο το ηχοχρωματικό και αισθητικό φάσμα του. Δεν έχει σημασία που τα πετάλια των εγχόρδων δεν ξερνάνε φωτιές ή η φωνή δεν γαυγίζει ή κραυγάζει. Δεν έχει σημασία που δεν θα χορέψετε ποτέ mosh pit στις συναυλίες τους. Έχει μεγάλη σημασία όμως που ο Cameron Winter και οι φίλοι του νοιώθουν δέκτες μίας ιστορίας και νοιώθουν αμηχανία για την -αξιοθαύμαστη και διακριτική αλλά υπαρκτή και ισχυρή κατά βάθος- ικανότητα τους να τη μεταφέρουν σαν να τζαμάρουν κοιτώντας με θλίψη την απόσταση τον μουσικό παράδεισο από μακριά ακόμα. Είναι απλοί μουσικοί, φαίνονται απλά παιδιά, χωρίς να έχουν κάνει καταχρήσεις, να κατέχονται από ματαιοδοξία ή να το παίζουν μάγκες για να το πω απλά. Η μουσική τους δεν είναι το αυτοκίνητο πια. Είναι ο δρόμος για να παραφράσουμε ένα χαρακτηριστικό στίχο από το τραγούδι ‘’Bow Down’’. Ο δρόμος που άνοιξε για ένα ακόμα εναλλακτικότερο και υπέροχα όμορφο ροκ. Το ‘’Getting Killed’’ είναι η πρώτη μεγάλη κορύφωση του σχήματος.
03. Instant Holograms On Metal Film - STEREOLAB (Duophonic UHF Disks / Warp Records)
Το σχήμα έχει συμπληρώσει τον αισθητικό του κύκλο με την κυκλοφορία του το 2009. Το αν συνέχισαν για λίγο μετά δεν είχε σημασία. Τα μέλη του ανήσυχα και δημιουργικά πάντα πήραν διαφορετικούς δρόμους για τα επόμενα χρόνια και αγαπήσαμε ό,τι δημιούργησαν είτε η LAETITIA SADIER σόλο, είτε ο TIM GANE με τους . Η επανασύνδεση τους για συναυλίες κάποια χρόνια μετά ήταν μια καλή κίνηση ειδικά για το Αμερικάνικο κοινό που φαίνεται ότι τους αγαπά και τους καταλαβαίνει καλύτερα από ότι οι συμπατριώτες τους ή οι Ευρωπαίοι πρώην φαν και φασαίοι για να συμπληρώσω με μία δόση πίκρας. Το ‘’Στιγμιαία Ολογράμματα σε μεταλλικό Φιλμ’’, το καινούριο άλμπουμ τους/επιστροφή θα το υποδεχόμουν θετικά πριν καν το ακούσω. Αυτό το σχήμα είναι το πιο αγαπημένο μου 90’ς σχήμα και το παρακολουθώ μόνιμα. Όμως μετά την πρώτη ακρόαση των τραγουδιών που ανέβηκαν για να προαναγγείλουν το άλμπουμ (Aerial Troubles, Melodie Is A Wound) η διάθεση μου ανέβηκε κατακόρυφα και μετά την πρώτη ακρόαση του άλμπουμ, ήθελα να τους στείλω μήνυμα θριάμβου, ήθελα να τους ευχαριστήσω για αυτή την απρόσμενη κυκλοφορία που δείχνει ότι οι STEREOLAB είναι ένα σχήμα που δεν στερεύει εύκολα ακόμα και όταν ακούγεται οικείο. Ήταν μακράν το γεγονός της χρονιάς για τους φίλους τους και για μένα, ακόμα και από την επιστροφή των PULP. Ήταν το πρώτο άλμπουμ που θεώρησα ότι πρέπει να είναι «το καλύτερο της χρονιάς» και μαζί με τα προηγούμενα δύο. Ένα σύνολο που έχει γράψει ιστορία επιστρέφει ξεκινώντας ένα νέο κεφάλαιο άσχετα αν αισθητικά δεν έχει κάτι παραπάνω να δώσει. Τα νέα τραγούδια του ακούγονται καλύτερα και πιο ξεκάθαρα αυτή τη δεκαετία, τους ταιριάζει αυτή η δεκαετία περισσότερο από τις προηγούμενες δύο. Το απολαυστικό μίγμα pop/tropicalia/jazz με αναλογικά ηλεκτρονικά ποτέ δεν έπαψε να με ενθουσιάζει. Το καινούριο άλμπουμ των STEREOLAB είναι μία νίκη της καλής μουσικής. Και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για περισσότερη δημιουργία. Οι οιωνοί είναι καλοί για μουσική αυτά τα χρόνια….
04. Never Enough - TURNSTILE (Roadrunner)
«Never Enough is celebrated as a bold, innovative, and emotionally resonant album that cements Turnstile’s place at the forefront of modern hardcore and alternative music. Its critical reception underscores both its artistic ambition and its broad appeal, with many reviewers predicting a lasting legacy for the band and the album itself».
Αυτό το άλμπουμ θα το έστελνα στον νεαρό εαυτό μου για να νιώθει αισιοδοξία όταν είναι στις μαύρες του. Το ‘’Never Enough’’, είναι ένας δίσκος δαιμονισμένα θετικός, έχει τη ρομαντική ματιά της εφηβείας και δεν κολλά σε ηχητικά κατεστημένα. Η παραγωγή είναι ξεκάθαρη, οι ώρες στην κονσόλα φαίνονται, το κέφι και η δυναμική του είναι εμφανής, προτρεπτική και ενδυναμωτική. Είναι ο ορθόδοξος δίσκος της χρονιάς να συνεχίζει να φέρνει την Άνοιξη μέσα σε αυτόν τον Ανοιξιάτικο χειμώνα του 25. Έχω αναφερθεί σε αυτόν στις εκπομπές μου, συμμετείχα στο χαμό που έγινε όταν κυκλοφόρησε, πέρασα πολύ καλά ακούγοντας τον και εξακολουθώ να νιώθω όπως δεν ένιωθα στα 18. Θα του έβαζα εννέα χωρίς δισταγμό και αν μπορούσα θα παρακολουθούσα όλη την τουρνέ τους στην Ευρώπη. Ναι δεν το περίμενα να είμαι τόσο ροκάς το 2025 και οι υπεύθυνοι λέγονται TURNSTILE. Επίσης νιώθω και ενοχές που δεν λάτρεψα το προηγούμενο άλμπουμ τους, Glow On (2021), το οποίο παίζει να είναι καλύτερο του Never Enough, οπότε αντικειμενική κριτική δεν υπάρχει από μένα. Οπότε ναι, μαντέψατε: Πιέστε play στο κάτωθι player, κλειδώστε το μυαλό σας και αφεθείτε…
05. Iconoclasts - ANNA VON HAUSSWOLFF (Year0001)
Αγαπημένη Anna, σ’ ευχαριστούμε που και φέτος μας πήρες από το χεράκι και μας πήγες στο Σκότος της τραυματισμένης ψυχής και μας έδειξες δρόμους λύτρωσης. Δεν σου κρύβω ότι αυτή βόλτα ήταν λιγότερο επίπονη αλλά ήξερες και από που να μας πας για να αποφύγουμε δαιδάλους και να αξιοποιήσουμε τα ξέφωτα καλύτερα. Είναι ο τελευταίος δίσκος του 2025 για τον οποίο αναφέρω κάτι και δεν θα μακρηγορήσω για κάτι που έχει αξία σε προσωπικό επίπεδο και απαιτεί ο ακροατής να είναι έτοιμος γι αυτό. Και σίγουρα ο δίσκος θα έρθει να τον βρει μόλις προετοιμαστεί να ακούσει φωνές σπαρακτικές και έντονες, ρυθμούς απόλυτους και υποβλητικούς ταυτόχρονα, και προετοιμασμένος για έντονη μουσική ροή σαν να μπαίνει σε σκοτεινό ποτάμι και να ακολουθεί την κατανυκτική πορεία, βγαίνοντας στο τέλος από την κοίτη πιο ήρεμος, πιο γεμάτος σε εμπειρία και ανθεκτικότερος.
Σχόλια