16. THE BPM - SUDAN ARCHIVES (Stones Throw Records)
«Βάζω τα λεφτά μου στην ανοδική της καλλιτεχνική της πορεία την επόμενη δεκαετία. Άσχετα από αυτό, το ''Athena'' είναι ένα από τα πιο όμορφα ντεμπούτα που μας ήρθε από τις Η.Π.Α. φέτος.»
Αυτά είχα γράψει παρουσιάζοντας το πρώτο της άλμπουμ το 2019 στην τότε ανασκόπηση. Το ταλέντο της φαινόταν ήδη και έτσι έγινε. Το 2022, με το δεύτερο άλμπουμ της - Natural Brown Prom Queen - ανέβηκε στο νο.2 της ετήσιας λίστας των άλμπουμ του Pitchfork, και αν κρίνουμε από το νο.1 (Beyoncé – Renaissance) τότε ναι, μπορεί να περηφανευτεί ότι το 2022 είχε το καλύτερο άλμπουμ σύμφωνα με το portal αυτό. Εκείνο το άλμπουμ ήταν και στη λίστα του ιστολογίου φυσικά, αλλά το θεώρησα αρκετά μεταβατικό για την καλλιτέχνιδα και όπως ακούμε από το τρίτο της και καλύτερο της μετά το ‘’Athena’’ η εξέλιξη της είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη.
THE BPM ονομάστηκε και όλα τα τραγούδια αναγράφονται με κεφαλαία και η ακρόαση τους είναι μία νύχτα χορευτικού ξεδόματος και αισθησιασμού που μου έμεινε για πάντα στη μνήμη. Η Brittney Parks είναι μία προικισμένη μουσικός που έμαθε βιολί εξ’ ακοής και συνεχίζει να ανοίγει δικούς της δρόμους στα μέρη που κινείται, έχοντας η ίδια τον έλεγχο. Το χορευτικό άλμπουμ της Brittney είναι ένα άλμπουμ που δεν «αρμέγει» τις κουλτούρες, δεν επιβάλλει. Τα τραγούδια του γεννήθηκαν από μία ερωτική συνεύρεση του προικισμένου μουσικού dna της καλλιτέχνιδας με το dna της χορευτικής μουσικής των τελευταίων 40 χρόνων και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά ένα ζωηρό μουσικό πλάσμα που δεν ησυχάζει, σφύζει από αισθησιασμό, ευαισθησία, ανησυχία και άγρια ομορφιά. Δεν θα αξιοποιηθεί σε μαζικές χορευτικές σπονδές. Δεν λειτουργεί για μάζες η μουσική του άλμπουμ, αυτό ξεχάστε το.
Με καλύπτει αυτό το συμπέρασμα που διάβασα στο περιοδικό Earmilk και δεν είναι απαραίτητο να αναλύσω περαιτέρω:
«THE BPM confirms Sudan Archives as one of the most essential voices of contemporary music. Whether this record sweeps up chart real estate is ancillary to its artistic success: Parks has composed a dance floor bible that demands and handsomely repays body and mind labor, demonstrating they don't have to be at odds.»
17. Portrait Of My Heart - SPELLLING (Sacred Bones)
Μετά την μυσταγωγία του τρίτου της άλμπουμ ‘’The Turning Wheel’’ του 2021 και το ενδιαφέρον σαν προσπάθεια, πείραμα του ‘’Spellling & The Mystery School’’ του 2023, θα περιμέναμε κάτι ανάλογα σκοτεινό ή περισσότερο έντεχνο ή και τα δύο στο επόμενο δισκογραφικό βήμα της Chrystia Cabral. Όμως από το πρώτο, ομώνυμο σίνγκλ του τρίτου στούντιο άλμπουμ της, η αλλαγή είναι όχι μόνο αναπάντεχη. Αποδείχτηκε και απαστράπτουσα όπως και δυναμικότερη.
Το ‘’Portrait Of My Heart’’ αποδείχθηκε ένα plot twist για την πορεία της καλλιτέχνιδας. Με τραγούδια που φιλτράρουν-με επιτυχία- ‘80’s Hard rock, new wave, shoegaze και ‘80’s pop, στην ήδη σπουδαία μουσική ταυτότητα της, αυτή η αναπάντεχη φετινή επιστροφή και αισθητική στροφή είναι ένα δυναμικό πάρτι πάθους, συναισθημάτων και οπτιμισμού. Τα τραγούδια δεν κρύβουν τις αναφορές τους, τις τιμούν και τις αξιοποιούν στο έπακρο. Η εξομολογητικοί στίχοι δείχνουν ωριμότητα και αναβάθμιση του ψυχισμού της SPELLLING. Θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ ένα εναλλακτικό mainstream; Εκεί το άλμπουμ αυτό θα ήταν νο.1, θα πουλούσε πολλά αντίτυπα, θα γέμιζαν στάδια. Μέχρι τότε ας γιορτάσουμε μαζί της και με τους συνεργάτες της έναν ακόμα μουσικό της θρίαμβο.
18. Doctor Dark - THE RESIDENTS (Cherry Red/MVD/New Ralph Too)
Σύμφωνα με τη παραπάνω περιγραφή δεν θα περιμένατε τίποτε λιγότερο από κάτι συγκλονιστικό, αν γνωρίζετε τους THE RESIDENTS ή καλύτερα, την ιδέα «THE RESIDENTS».
Δεν θα εκπλαγείτε λοιπόν. Είναι κάτι συγκλονιστικό που δεν είναι δυνατόν να περιγράψω λόγω ανεπαρκών χαρακτηρισμών από μέρους μου. Μία σύγχρονη τραγωδία, ένα ρέκβιεμ που δεν έχει κανένα λυτρωτικό στοιχείο, εστιάζει στη φρίκη, δεν ηρωοποιεί ούτε στρογγυλεύει το ΤΡΑΓΙΚΟ. Δεν έχει σημασία αν είναι όπερα, τραγωδία, θεατρικό, πειραματική μουσική. Δεν είναι τα στοιχεία του heavy metal, της κλασικής μουσικής και του μιούζικαλ που ενσωματώνονται στην ΙΔΕΑ, το μήνυμα εδώ. Είναι κάτι που δεν έχει ακόμα χαρακτηρισμό, είναι απλά α λα THE RESIDENTS και μοιάζει αισθητικά με αρκετές ανάλογες ηχογραφήσεις τους αλλά δεν είναι αυτό που πρέπει να μειώσει την αξία του άλμπουμ γιατί αυτή η αισθητική είναι δικιά τους, είναι η γλώσσα τους και δεν είναι μανιέρα. Είναι η θεματολογία, σκληρή, άφιλτρη, τραγική, χωρίς σκοτεινούς ήρωες. Είναι οι τραγικές ψυχές που έχασαν το δρόμο τους και το μυαλό τους μέσα σε μία εποχή που κάνει ένα βήμα εμπρός και τρία πίσω σε ηθικά και ανθρώπινα ζητήματα.
Δεν είναι ελκυστικό αυτό το άλμπουμ. Δεν είναι επίσης άτακτο, πρόχειρο και στηριγμένο σε εντυπωσιασμούς. Δεν είναι πλέον μέσα σε κανενός το βεληνεκές. Γι' αυτό «αόρατο» στους περισσότερους.
Ο δίσκος θα φτάσει σε αυτούς που γνωρίζουν. Αγνοείται από παντού όπως όλα τα άλμπουμ της ΙΔΕΑΣ τα τελευταία είκοσι χρόνια. Έχει παύσει να είναι γεγονός μία νέα κυκλοφορία τους. Αλλά δεν πειράζει.. Ακροατήριο υπάρχει. Άνθρωποι που διεισδύουν στη μουσική τους υπάρχουν.
Προτιμώ να αφήσω το άλμπουμ να σας μιλήσει το ίδιο. Πατήστε play και ακούστε γενναία. Δεν μοιάζει με τίποτα από τα ημιτελή άλμπουμ που ακούσατε ως «σκοτεινά» ή «ακραία» και έχετε δει να καβατζώνουν τις πρώτες θέσεις σε «ψαγμένα» πόρταλ. Είμαι πάντα περήφανος που έζησα άλλη μία χρονιά για να ακούσω ακόμα ένα άλμπουμ των THE RESIDENTS.
19. Tall Tales - MARK PRITCHARD & THOM YORKE (Warp)
«Tall Tales is a studio album by the English musicians Mark Pritchard and Thom Yorke, released on 9 May 2025 through Warp Records. It comprises electronic, experimental and ambient music. Yorke and Pritchard began work in 2020 during the COVID-19 pandemic, exchanging work online.»
Σπουδαίοι μουσικοί-αλχημιστές και οι δύο. Με σπουδαία άλμπουμ αμφότεροι που δεν αναζητάω συχνά. Γιατί η επαφή μαζί τους απαιτεί αφοσίωση. Το ίδιο γίνεται και με το ‘’Tall Tales’’. Ένα ηλεκτρονικό κομψοτέχνημα όπου μέσα από τη μουσική αναδύεται ένα υποβλητικό ηχητικό περιβάλλον, ένας ολόκληρος κόσμος φτιαγμένος από την εσωτερική αναζήτηση και προβληματισμό για τον τρισδιάστατο κόσμο που ζούμε και αναπνέουμε. Η μουσική που τον συνθέτει είναι δημιούργημα φαντασίας, οράματος και επιδεξιότητας. Ο Bill Pritchard μπορεί να δημιουργεί όπως πάντα έναν κόσμο από αρμονία και εναλλαγή ηχο αποχρώσεων και ο Thom Yorke να τραγουδά σαν να γκρινιάζει ή να βρίσκεται σε υπέρβαση. Η εμπειρία έγκειται στην αφοσίωση προς το άκουσμα. Δείτε σαν μουσική Λειτουργία. Όταν είναι απαραίτητο εισέρχεστε, ακούτε, λαμβάνετε και φεύγετε με περισσότερη ηρεμία και γαλήνη άσχετα αν η προβολή ενός γκρίζου κόσμου πάνω στο έργο προκαλεί εσωτερική αναστάτωση. Δεν είναι κάτι εύκολο για να περιγραφεί η μουσική εμπειρία του άλμπουμ.
Οι ακροατές χρειάζεται να το προσεγγίσουν με ανοικτούς συναισθηματικούς διαύλους και όχι μόνο εγκεφαλικούς, η μουσική του άλμπουμ δέτσι κι αλλιώς δεν θα τους δυσκολέψει. Δεν είναι απόμακρη ή στριφνή αλλά έτοιμη να διαμορφώσει την ψυχοσύνθεση τους ώστε να αποδεχτούν ή να διαπιστώσουν και πάλι ότι ο αόρατος κόσμος των συχνοτήτων και των ηχοχρωμάτων είναι εκεί για αυτούς και όχι για να υπερτονίζει το Εγώ των μουσικών.
20. Pain To Power - MARUJA (Music For Nations)
Χρειάστηκαν έξι eps για να φτάσουν σε αυτό το πρώτο άλμπουμ. Κάποιες αλλαγές στη σύνθεση και αλλαγή πορείας μετά το τρίτο ep, το Παλαιστινιακό και η ηθική σαπίλα των σύγχρονων μεγαλουπόλεων και το νεαρό της ηλικίας τους, είναι σημαντικά στοιχεία για την δημιουργία και την ένταση του ‘’Pain To Power’’.
Το σχήμα δείχνει συνέπεια, ειλικρίνεια και ευθύτητα.
Η μουσική αισθητική του, ένα συντονισμένο κράμα post-rock/jazz/hip-hop, αποδομημένα από τη μυθολογία που τους διέπει ενωμένα σε ένα αιχμηρό καλλιτεχνικό δόρυ ανήσυχης μουσικής, όπου το σαξόφωνο δεν αυνανίζεται με νότες αλλά μετατρέπεται σε φλογοβόλο οργής, θρήνου και αγωνίας, τα κρουστά και το μπάσο είναι βαριά γιατί θέλουν να μεταφέρουν ή να υπενθυμίσουν που ζούμε και τα φωνητικά ακούγονται οργισμένα αλλά όχι επιθετικά, όχι βίαια αλλά με την ένταση και την αγωνία για να ενισχύσουν το ταρακούνημα του ήχου και να τονίσουν τους ξεκάθαρους στίχους, αποσκοπώντας να προκαλέσουν τις συνειδήσεις των ακροατών να συντονιστούν με την πραγματικότητα, να νιώσουν την ανάγκη για αυτό που παλεύει τη μουσική χρόνια τώρα. Ενότητα, αγάπη, αλληλεγγύη. Τόσο απλό.
Οι MARUJA με πείθουν για την αγωνία τους και την προσοχή τους. Αυτό είναι ένα ντεμπούτο με τραγούδια διαμαρτυρίας για τον 21ο αιώνα που αναγνωρίζω και εγκρίνω.
Σχόλια