Μετά από αρκετές απουσίες τον τελευταίο χρόνο από εκδηλώσεις της νο.1 indie pop εταιρείας στην Ελλάδας (make me happy! records), επανήλθα στη Σαββατιάτικη παρουσίαση του δεύτερου άλμπουμ των SUGAR FOR THE PILL ‘’Luv’’, που ενώ είχε κυκλοφορήσει 23 Μαΐου, δεν είχε επίσημη εκδήλωση κυκλοφορίας έως το Σάββατο 29.11. Το άλμπουμ έχει πάρει καλές κριτικές παντού και όπως θα διαβάσετε στην φετινή ανασκόπηση που κάνει το ιστολόγιο για τους δίσκους του 2025, το άλμπουμ αυτό είναι αρκετά σημαντικό για το χώρο του shoegaze/nugaze/dream pop/indie pop/indie-rock πλέγμα του παγκόσμιου μουσικού ιστού.
Όπως είναι φυσικό, υπάρχει και το σχήμα που θα άνοιγε τη βραδιά και στην περίπτωση των THE MODEL SPY, το άνοιγμα τους καταγράφηκε σαν μία από τις πιο ευχάριστες εμφανίσεις που παρακολούθησα φέτος.
Τα δύο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει και το ep του 2021, αποτελούν καταθέσεις ειλικρινούς indie pop που διαθέτει όμορφα τραγούδια αλλά η εποχή που τους έχει επηρεάσει δεν τα έχει αφήσει, ωστόσο αυτό κάθε άλλο παρά αρνητικό είναι καθώς είναι όμορφα φτιαγμένα και όμορφα παιγμένα. Όπως είχαν προειδοποιήσει μέσω του Facebook τους, η εμφάνιση αυτή δεν θα ήταν σαν τις άλλες.
Η σύνθεση που συνόδευσε τον THE MODEL SPY ήταν τρία εξέχοντα μέλη της Αθηναϊκής indie κοινωνίας και όχι ακριβώς με την ίδια ποπ αισθητική της ιδέας THE MODEL SPY (η Δεσποινίς Τρίχρωμη, ο Άρης των My Wet Calvin και ο Μεταμαν). Ωστόσο αυτό το μίνι σούπερ γκρούπ χάρισε πολλά χαμόγελα, με την αναβαθμισμένη εκδοχή του ήχου που ξεκίνησε από το Bristol με τη Sarah records και επεκτάθηκε αρκετά στη δεκαετία του ’90 τόσο όσο να επηρεάσει τη νέα γενιά των popsters όλου του κόσμου. Τα τραγούδια από την έως τώρα δισκογραφία τους που άκουσα θα μπορούσαν να τα έκαναν πρεμιέρα. Όχι πως ήταν διαφορετικά αλλά ακούστηκαν σαν να ήταν.
Η διάθεση μου από το πρώτο τραγούδι μέχρι το τελευταίο είχε γρήγορη εξέλιξη. Από απλά περίεργος μετατράπηκε σε απλά ενθουσιασμένος και ευγνώμων για το ανεπαίσθητο δωράκι το υ Σαββατόβραδου. Η δε έκπληξη μου είναι ανασταλτικός παράγοντας που δεν μπορώ να γράψω περισσότερα αλλά μία πετυχημένη συναυλία είναι αυτή που όταν οι καλλιτέχνες παίζουν τα τραγούδια που ακούγονται εντός των τειχών του δωματίου, οι ακροατές νοιώθουν ότι τα ακούν για πρώτη φορά ακόμα και χωρίς να χρειάζεται να αλλάξουν τις ενορχηστρώσεις αρκετά.. Αυτός έγινε και με τους THE MODEL SPY.
Υπάρχει όμως και ένας άλλος παράγοντας που κάνει μία συναυλία επιτυχημένη. Οι καλλιτέχνες παίζουν τα τραγούδια που έχουν σχεδόν λιώσει από τις ακροάσεις στο σπίτι και ίσως να έχουν ολοκληρώσει το κύκλο των πρώτων ακροάσεων, υπενθυμίζοντας γιατί έχουν αυτή τη δύναμη. Αυτό έγινε με τους SUGAR FOR THE PILL.
Ένα σχήμα που το έχω δει αρκετές φορές, έχω σημειώσει τι ακριβώς θέλω να ακούω και πώς από αυτούς αλλά να, που στο death disco, όλες οι σκέψεις εξαφανιστήκαν ακούγοντας το Rigel να ανοίγει το σετ. Η εκτέλεση ήταν περισσότερο έντονη από το άλμπουμ (ήταν από τα τραγούδια που δεν έχω ακούσει αρκετά) μας καλωσόριζε με την ανάπτυξη του για να μας βάλει στο ηλεκτρικό κλίμα που ακολούθησε.
Δεν τίθεται θέμα για την ενότητα του ήχους τους και το πόσο δεμένοι είναι. Το έχω τονίσει και στο παρελθόν. Είναι περισσότερο ο ηλεκτρισμός που βγήκε εκείνο το βράδυ, συντονισμένος με όποια ψυχική νηνεμία ή καταιγίδα είχε το ακροατήριο, προορισμένος να δώσει την απαραίτητη αίσθηση της τρυφερότητας αλλά και της ομορφιάς.
Οι μελωδίες που ακούμε στα άλμπουμ, ειδικά στο ‘’LUV’’ , αιωρούνταν σαν οντότητες διάφανες, εμποτίζοντας και ολοκληρώνοντας με συναισθηματική φλόγα τον ήχο που είχε δημιουργηθεί από την ηλεκτρική πανδαισία από τις δύο κιθάρες (ποτέ μία με τέτοια ηχητική αισθητική), τα ισχυρά σε σημείο επιβολής κρουστά και το βροντερό, νεοκυματικής προέλευσης μπάσο. Οι μελωδίες ζωντανά, έδιναν μια ξεκάθαρη εικόνα του πόσο δουλεμένες είναι και πόσο σε κάθε άκουσμα γίνονται απαραίτητες στο ακροατήριο που ακόμα και σε στιγμές που η φωνή «έσπαγε» το μυαλό τις συγκολλούσε όπως έπρεπε..
Αν το ‘’Moaning Of The Thunder’’ είχε λίγο ακόμα τα φωνητικά της Vanas ψηλότερα τότε θα μιλούσαμε για το απόλυτο shoegaze anthem που ακούστηκε ποτέ στο Πανελλήνιο. Αλλά αυτό είχε γίνει ήδη σε προηγούμενες εμφανίσεις. Στην εμφάνιση αυτή εμφανίστηκε ένα καινούριο anthem!
Το '‘Cherry Blossom’’, μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι πλέον το signature song της μπάντας. Όλα τα μεγάλα σχήματα έχουν ένα. Μπορεί για τον καθένα διαφορετικό. Η επιλογή μου π.χ. για τους Slowdive είναι το ‘’ When The Sun Hits’’, για τους My Bloody Valentine το ‘’You Made Me Realise’’, για τους Pale Saints είμαι μεταξύ του ‘’The Sight Of You’’ και ‘’Throwing Back The Apple’’, για τους SUGAR FOR THE PILL είναι πλέον το ‘’Cherry Blossoms’’. Ακούστηκε δύο φορές και αυτό σημαίνει κάτι.
Η ελληνική σκηνή του ανεξάρτητου ήχου είχε γιορτή τελικά. Ήταν επίσης μία βραδιά που ξαναβρήκα φίλους και ανθρώπους που μοιραζόμαστε για πολλά χρόνια τώρα την αγάπη μας για το shoegaze και τον ευρύτερο τομέα του είδους και απολαύσαμε δύο πολύ έντονες συναυλίες. Ζούμε τη δεκαετία όπου συν όλα τα άλλα, υπάρχει μία εγκατεστημένη πλέον δύναμη της επονομαζόμενης shoegaze μουσικής και η Αθήνα μπορεί πλέον να αξιώνει τα δικά της σχήματα και όχι να έρχεται πίσω από τις εξελίξεις.
Σχόλια