Η δεκάδα αυτή κλείνει με δύο άλμπουμ φρέσκου ροκ, ένα από τα δύο αποχαιρετιστήρια δώρα ενός πολύ αγαπημένου ντουέτου, ένα και κυβερνοαστρικό αριστούργημα που είναι όντως ανελκυστήρας για αστρικά πεδία και ένα από τα δύο progressive rock sensation δίσκους του 2025.
41. Maintenant Jamais - POPULATION II (Bonsound)
«Σε αυτό το νέο άλμπουμ, το τρίο τελειοποιεί το ξεχωριστό στυλ που αναπτύσσουν εδώ και αρκετά χρόνια, εν μέρει χάρη σε μια συγχώνευση κοινών επιρροών – από τους Soft Machine στους MC5 και τους L'Infonie – αλλά και σε μια σπάνια συνενοχή που μπορεί να ανθίσει μόνο μεταξύ τόσο στενών φίλων. Αυτή η δημιουργική χημεία είναι που κάνει την περίπλοκη σύνθεση τραγουδιών της μπάντας να φαίνεται τόσο ρευστή και εύπλαστη. Το Population II σπάει τα προηγούμενα ηχητικά τους σύνορα, παραμένοντας πιστό στις ρίζες του.»
Και επιπλέον από αυτά που αναφέρει το δελτίο τύπου, το ‘’Maintenant Jamais’’, θα μπορούσε να είναι μία επανασύσταση του σχήματος στο κοινό. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους ‘’ À La Ô Terre» που κυκλοφόρησε στις 30.10.2020, ήταν από τα είκοσι πιο αγαπημένα μας εκείνη τη χρονιά αλλά φαίνεται να το κατάπιε η ιστορία. Ακόμα και οι ηχογραφήσεις τους μέσα σε αυτή την πενταετία, δύο ep και ένα δεύτερο άλμπουμ που το αγνοήσαμε εντελώς, φαίνονται μακρινή ιστορία μπροστά σε αυτό το καλοσχηματισμένο, περισσότερο ήρεμο αλλά και αρκετά κατασταλαγμένο άλμπουμ τους. Ακούγονται ωριμότεροι, με περισσότερη προσωπικότητα στον ήχο τους και έχουν καλύτερο έλεγχο των συνθέσεων τους ώστε να μην τον αναπτύσσουν απείθαρχα και χωρίς λόγο. Επιπλέον η παραγωγή έχει δημιουργήσει ένα άλμπουμ που ακούγεται άνετα από την αρχή ως το τέλος, έχει πολύ προσβάσιμο ήχο για αυτούς που δεν έχουν την ιστορική πείρα ή αντιδρούν ακόμα και με το άκουσμα της λέξης ‘’prog rock’’. Ζούμε την περίοδο όπου ολοένα και περισσότεροι μουσικοί στρέφονται σε ήδη περπατημένους δρόμους και τους ενισχύουν με νέες δυναμικές και ηχοχρώματα.
42. Astral Elevator - THE TEAR GARDEN ( Artoffact)
«The Tear Garden, το θρυλικό πειραματικό project των Edward Ka-Spel (The Legendary Pink Dots) και cEvin Key (Skinny Puppy), επέστρεψαν φέτος με το Astral Elevator. Όπως και με τις προηγούμενες δουλειές τους, το άλμπουμ είναι ένα ταξίδι μέσα από σουρεαλιστικές, συχνά στοιχειωμένες ηλεκτρονικές υφές και τον ξεχωριστό, ποιητικό λυρισμό και μυστικισμό του Ka-Spel.
H παραγωγή ανήκει ξ ολοκλήρου από τους ίδιους τους The Tear Garden, το Astral Elevator είναι μια απόδειξη της διαρκούς δημιουργικής συνεργασίας μεταξύ του Ka-Spel και του Key. Το άλμπουμ περιλαμβάνει επίσης συνεισφορές από μια εξαιρετική σύνθεση καλεσμένων, συμπεριλαμβανομένου του αείμνηστου Dwayne Goettel, ο οποίος παρέχει μια συγκλονιστική και ισχυρή παρουσία. Ο ήχος εμπλουτίζεται περαιτέρω από τα ταλέντα των Randall Frazier και Dre Robinson και η όλη εμπειρία μεταφέρθηκε στην τελική της μορφή από τα έμπειρα χέρια του Greg Reely στη μίξη και το mastering.
Εκτός από την κυκλοφορία του άλμπουμ, οι θαυμαστές μπορούν να προσβλέπουν σε μια πλήρη οπτική εμπειρία. Το εκπληκτικό artwork για το Astral Elevator δημιουργήθηκε από τον Simon Paul, αποτυπώνοντας τέλεια τα αιθέρια και απόκοσμα θέματα του άλμπουμ. Επιπλέον, βίντεο σε σκηνοθεσία Cory Gorski θα συνοδεύουν τα σινγκλ που θα κυκλοφορήσουν κατά τη διάρκεια του κύκλου άλμπουμ.
Το Astral Elevator σηματοδοτεί όχι μόνο την επιστροφή των The Tear Garden, αλλά και τον πρώτο τους δίσκο για την Artoffact Records με έδρα το Τορόντο, όπου φιλοξενούνται πολλά από τα άλλα έργα του cEvin Key.»
Είναι αρκετά για να αφεθείτε στην περιπλάνηση ενός δίσκου που είναι μεγάλος σε διάρκεια και περιλαμβάνει όλη το αισθητικό Γαλαξία του ντουέτου. Από τα μέσα της δεκαετίας ’80, σε μία ιδιαίτερη γωνία του μουσικού Σύμπαντος, εκπέμπουν σήματα μουσικής που παρέμεναν σε απόσταση ασφαλείας από τα τοξικά φώτα της δημοσιότητας αλλά πολύ κοντά στους ακροατές του. Έρχονται και επανέρχονται στο προσκήνιο, κάθε φορά υπάρχει θέση για τους δίσκους τους, κάθε φορά αποκομίζω κάτι όμορφο, βαθύ, όμορφο που δεν ανταποκρίνεται στη συχνότητα του πλανήτη αλλά στη βαθύτερη συχνότητα της συνείδησης. Για να μην πολυλογώ η εμπειρία του Αστρικού Ανελκυστήρα είναι ολική και απόλυτη. Αρνούμαι να κάνω συγκρίσεις με παλιότερα άλμπουμ τους γιατί δεν υπάρχει σύγκριση σε ένα σύμπαν που «υφαίνεται» και επεκτείνεται. Δεν υπάρχει δρόμος, δεν υπάρχει προορισμός. Υπάρχει ένα ολοένα αναπτυσσόμενο, αυτοτροφοδοτούμενο σύστημα που δεν θα σκάσει σαν σούπερ νόβα αν δεν δώσει εντολή τερματισμού ο Δημιουργός του. Αριστουργηματική επιστροφή, μουσική εμπειρία που φορτίζει νηφαλιότητα και διαύγεια ψυχές και συνειδήσεις, επαναφέροντας κάθε τοξική απορρύθμιση.
43. Face Down The Garden - TENNIS (Mutually Detrimental)
Για χρόνια παρέμεναν στη σκιά των μεγάλων. Βιοποριζόντουσαν με τη μουσική τους, δεν απασχολούσαν με σκάνδαλα, το σκάνδαλο ήταν η σχέση τους. Αντρόγυνο, σάρκα και πνεύμα μία, παντρεμένοι, χωρίς παιδιά ωστόσο αλλά με ενότητα που ανταποκρίνεται και στα άλμπουμ που έχουν φτιάξει ως σήμερα. Φέτος δήλωσαν ότι δεν θα συνεχίσουν, τουλάχιστον σαν TENNIS, τη μουσική τους καριέρα. Αναμένεται το επόμενο βήμα τους φυσικά αλλά έχω την αίσθηση ότι θα περιμένουμε αρκετά. Προς το παρόν, για φέτος, μας έδωσαν ένα τελευταίο αποχαιρετιστήριο άλμπουμ που δεν ξεφεύγει από τα προηγούμενα σε αισθητική. Θυμίζει αισθηματική ταινία. Θαυμαστές και θαυμάστριες αγκαλιά με το άλμπουμ και τα ακουστικά, συγκινημένοι για το παρελθόν και τις ωραίες στιγμές, δεν θέλουν να κλείσουν το κεφάλαιο για κανένα λόγο αλλά πρέπει να το κάνουν.
Αλλά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο; Το αρχείο ή η φυσική μορφή παίζει, δεν έχει διαφθαρεί ή γρατζουνιστεί, είναι εκεί. Το «αίσθημα» μπορεί να συνεχιστεί.
Με τις ονειροπόλες συνθέσεις τους ,που και εδώ, η γλυκιά αύρα του soft rock των ‘70’ς παίρνει την πρωτοκαθεδρία να χορεύουν μαζί μας, παθιασμένα χωρίς διάθεση αποχωρισμού και τρία τραγούδια προς το τέλος του δίσκου που φέρνουν και την Beach House dream pop αρμονία να «δυσκολεύει» ακόμα τα πράγματα. Τα ‘’Always The Same’’ και ‘’I Can Only Describe You’’ είναι η ανάμνηση που έρχεται σε ανύποπτες στιγμές και μας βουτά σε καθαγιασμένα νερά νοσταλγίας όπως το κάνει το άλλο δίδυμο και κυρίως του ‘’12 Blown Tires’’ που έρχεται από βιωματικό γεγονός να μας γεμίσει με τα αγγελικά φωνητικά της Alaina Moore και δανεικές φωνητικές αρμονίες από Beach House και να γίνει το πιο πικρό τραγούδι του συγκροτήματος. Δεν έχουν ξαναγράψει πικρά τραγούδια, δεν έχω διαισθανθεί ποτέ δάκρυα και λυγμούς να ανεβαίνουν στην Alaina Moore ποτέ έως αυτό το τραγούδι. Το “Face The Down In The Garden’’ είναι ένας δίσκος αποχαιρετισμού τελικά. Αλλά όσο υπάρχει ηλεκτρισμός και η ακοή μου ενεργή, αυτό το συγκρότημα αλλά και όλα τα άλμπουμ του θα έχουν μία ιδιαίτερη θέση σΤο Σπίτι.
Πριν στερέψουν τα ‘’δάκρυα’’ όμως μας ήρθε σαν δώρο, μία δεύτερη κυκλοφορία από το ζεύγος.
To ‘’Neutral Poetry’’, EP, είναι ο κιτρινισμένος φάκελος που υπήρχε στο τραπέζι και δεν το έβλεπες ποτέ από τη θολούρα των δακρύων. Το ανοίγεις και τότε σου έρχεται σαν μαγική αύρα ένα ‘50’ς ποπ κύμα! Είναι η μορφή πέντε τραγουδιών του πρώτου άλμπουμ τους‘’Cape Dory’’ (2011), συν τρία ακόμα ακυκλοφόρητα! Νιώθεις την «αθωότητα» και την «αγνή πρόθεση» του σχήματος να κάνει chanelling με doo wop, σπεκτορικές αρμονίες, ψυχεδελική ποπ και ψήγματα από Beach House(!), διοχετεύοντας τις μελωδίες τους εκεί. Το EP είναι ένα απόλυτο γράμμα προς τους θαυμαστές τους ίσως μίας μουσικής τους πλευράς που σταμάτησε μετά το πρώτου τους άλμπουμ, στο ράφι τόσα χρόνια αλλά τώρα ήταν ο κατάλληλος καιρός να το στείλουν σε μας για να μας υπενθυμίσουν τις πρώτες εποχές τους.
Το ep αυτό θα το δείτε στην επόμενη φάση της ανασκόπησης αλλά έπρεπε να γράψω κάτι για την σημασία του γιατί πέρασε στα ψιλά.
44. Are We All Angels - SCOWL (Dead Oceans)
Θυμάστε οι παλιότεροι ακροατές, την εποχή που τα ροκ άλμπουμ ήταν σε ισχύ; Όταν άλμπουμ με στίχου κοινωνικού χαρακτήρα και μετεφηβικών εξάρσεων, ξερνούσαν ηλεκτρισμό, βροντερούς ρυθμούς και φωνητικά που φώναζαν; Ε, το 2025 είχαμε τέτοιους δίσκους. Δεν μιλάμε για millennial απόψη όπως των THE HIVES ή ακόμα και των VIAGRA BOYS. Θαυμάσια και αυτά αλλά η ουσία φέτος ήταν ότι τα παιδιά του Nevermind και του πρώτου -μπλε-άλμπουμ των WEEZER μεγάλωσαν και αποδίδουν φόρο τιμή όχι μόνο σε αυτούς τους δίσκους αλλά και στο ενεργειακό Αμερικάνικο των αρχών της δεκαετίας του ’90 αλλά και στο διαχρονιικό ροκ της δεκαετίας του ΄80. Οι SCOWL στο μόλις δεύτερο άλμπουμ τους ‘’Are We All Angels’’, κατακεραυνώνουν τα ακροατήρια με κεφάτο, γεμάτο αδρεναλίνη ροκ, με σφιχτοδεμένα τραγούδια με ποπ αισθητική αλλά με σκληρό ροκ και πανκ περίβλημα. Είχα καιρό να σηκώσω τα αυτιά μου- όπως τα κατοικίδια- για να εκπλαγώ αλλά και να απολαύσω κάποιο ροκ άλμπουμ, τέτοιου τύπου.
Οι Άγγελοι του ‘’Are We All Angels’’ δεν φέρνουν δαμόκλειο σπάθη, δεν προέρχονται από την Κόλαση, είναι από τον Παράδεισο της ευφορίας και του οπτιμισμού ανεξάρτητα σε τι αναφέρονται οι στίχοι. Το άλμπουμ περιέχει ροκ φτιαγμένο από νέους μουσικούς, γεμάτους ενέργεια και δυναμισμό. Τονώνει τις αισθήσεις, οπτικοποιεί την απόλαυση και προσωπικά ήταν ένα από τα ενεργειακά μουσικά «ποτά» μου για φέτος και νοιώθω υπόχρεος.
45. Animal Hospital - GANSER (Felte)
Αυτό είναι το τρίτο άλμπουμ του σχήματος από το Σικάγο και έρχεται πέντε χρόνια μετά το προηγούμενο τους. Γι’ αρκετούς αυτό το άλμπουμ είναι αυτό που συστήνει την μπάντα στη νέα εποχή. Με καινούρια σύνθεση έρχεται και καινούριος ήχος. Πλέον με περισσότερα ρυθμικά και ηλεκτρονικά στοιχεία αλλά και τις ροκ καταιγίδες που εξαπολύονται σποραδικά αλλά με ένταση στο άλμπουμ. Παρόντες σαν επιρροή είναι με σειρά ισχυρής επίδρασης ο ήχος των Radiohead από το Kid A και μετά, το post-punk και το αμερικάνικο ανεξάρτητο ροκ από τα ‘90’ς. Το μίγμα ακούγεται αρκετά σκοτεινό κατά βάθος αλλά αρκετά συναρπαστικό για να παραμένει κανείς μακριά του. Την παραγωγή έκανε ο Andrew Young των LIARS αλλά δεν υπάρχει τέτοια επιρροή στον ήχο τους. Ξεπερνώντας ωστόσο την πρώτη ύλη ο ήχος του άλμπουμ είναι διαμορφωμένος, με δικό του χαρακτήρα και αρκετά ελκυστικός. Είναι μέρος της εικόνας και του χαρακτήρα του σύγχρονου ροκ που θέλουμε αυτή τη δεκαετία.
Σχόλια