Εισερχόμαστε λοιπόν στο inner sanctum των δίσκων για το 2025. Τα προηγούμενα 150 άλμπουμ της λίστας μας δεν ακούστηκαν όσο αυτά τα 50. Δεν παύουν να συνθέτουν της μουσική εικόνα του 2025 που έχω πλάσει, αλλά αυτά τα 50 βρέθηκαν μπροστά μου πολλές φορές στη διαδρομή των τελευταίων 11μιση μηνών. Σήμερα τις θέσεις 46-50 καταλαμβάνου τα καλύτερα άλμπουμ τεσσάρων αγαπημένων σχημάτων και ένα ντεμπούτο που εξαπλώνει τους ήχους του όσο περισσότερο ακούγεται...
46. Microtonic - bdrmm (Rock Action)
«Το «Microtonic» των bdrmm αποτελεί ένα τολμηρό βήμα πέρα από τις shoegaze ρίζες τους, οδηγώντας τη μπάντα σε ένα καλειδοσκοπικό τοπίο ηλεκτρονικού πειραματισμού. Το άλμπουμ εμβαθύνει σε ενδοσκοπήσεις για τη ζωή σε μια δυστοπία, συνδυάζοντας στοιχεία από ambient techno, post-rock, power electronics, και επιρροές από soundtrack των Reznor-Ross, Boards of Canada, αλλά και δίσκους των τελών του '90 όπως τα «Homogenic», «Music Has a Right to Children» και «The K&D Sessions». Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο που τροφοδοτείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από το vibe, με ιδιαίτερες στιγμές όπως το acid house banger "goit" (με συμμετοχή των Working Men's Club), το ανερχόμενο "Sat in the Heat", το αριστουργηματικό "Infinity Peaking", η ατμοσφαιρική ψυχρότητα του "In the Electric Field", το synthgaze jam "Lake Disappointment" και το "Clarkycat", που ξεχωρίζει για το χορευτικό του crescendo και την αναφορά στο Brass Eye.
Το άλμπουμ διατηρεί τον ονειρικό χαρακτήρα των bdrmm, με θολούς, μακάριους ήχους, αλλά προσεγγίζει το είδος από νέες, ασυνήθιστες διαδρομές. Το εναρκτήριο «goit» αποτυπώνει το άγχος της σύγχρονης ηλικίας με ηλεκτρονικό τραύλισμα και παρανοϊκές μελωδίες synth, ενώ η απογοήτευση διαπερνά όλο το δίσκο, είτε με ξέφρενα beats («Snares»), είτε με ταλαιπωρημένο μπάσο («Lake Disappointment»), είτε με πιο αργές, υπνωτικές στιγμές («Infinity Peaking», «In The Electric Field»..
Το «The Noose» ολοκληρώνει το άλμπουμ ως μια ανθρώπινη οδύσσεια απελπισίας και αποσύνδεσης, εκφρασμένη μέσα από τον φακό της electronica. Το «Microtonic» δεν εγκαταλείπει τον καθιερωμένο ήχο των bdrmm, αλλά τον εμπλουτίζει με νέα στοιχεία, διατηρώντας ονειρικές ατμόσφαιρες, απαλά φωνητικά και στροβιλιζόμενους ρυθμούς.»
Είναι πάντως γεγονός ότι ένα δελτίο τύπου μπορεί να καλύψει όλα όσα θα ήθελα να γράψω, αλλά δεν είχα το χρόνο να σκεφτώ πως, για αυτό το μικρό 3ο και πιο αναβαθμισμένο ,μουσικό θαύμα των bdrmm. Η ηλεκτρονική εισβάλει σε στρώματα ήχου που προσομοιώνουν αέρα και ανοιχτό ορίζοντα για να μεταφέρει τον ακροατή από ένα ζοφερό μέσα στην ευκολία του αστικής υφής περιβάλλον σε ακόμα πιο απελευθερωμένα τοπία «έξω στην εξοχή ή στρατόσφαιρα».
Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα θα έμπαινε σίγουρα στα πενήντα πιο αγαπημένα μου για φέτος. Μετα-shoegaze διάβασα να το αποκαλούν και όσο εντυπωσιακό και αν ακούγεται κρύβει τη μισή αλήθεια. Το ‘’Microtonic’’ δεν θέλει ταμπέλες ακριβώς. Θέλει, κυρίως, να πάρει μαζί του τον ακροατή. Ακολουθώ…
47. A Bridge To Far – MIDLAKE (Bella Union)
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εντύπωση αλλά και την συγκίνηση που μου προκάλεσε όταν άκουσα τυχαία σε έναν indie διαδικτυακό σταθμό το σινγκλ ‘’Roscoe’’ το οποίο όχι μόνο με «σύστησε» στο σύγχρονο Αμερικάνικο indie-folk ήχο απαλλαγμένο όμως από τα ΄60’ς στερεότυπα των σχημάτων της πρώτης πενταετίας των ‘00’ς αλλά και σε έναν ροκ κόσμο που δεν ήταν ευρέως γνωστός από τα mainstream μέσα. Οι MIDLAKE θα ξεχώριζαν τα επόμενα χρόνια, θα ήταν ένα σχήμα που θα συγκινούσε τους θαυμαστές της μουσικής τους με την συναισθηματική, εσωτερική, μελωδική τους φολκ αλλά η αλλαγή της δεκαετίας τους έφερε σε μεταβατική περίοδο. Ο αρχικός τραγουδιστής και εμπνευστής του «ονείρου» της μπάντας, άφησε το σχήμα το 2012 στη μέση των ηχογραφήσεων του τέταρτου δίσκου τους με αποτέλεσμα να κυρωθεί εντελώς ο δίσκος αυτός και μέσα σε έξι μήνες να ηχογραφηθεί ένα εντελώς καινούριο άλμπουμ με τα εναπομείναντα μέλη. Μετά από δύο αρκετά καλά άλμπουμ πριν το τέλος της δεκαετίας του ’10 και ενώ είχαν εξαφανιστεί από το προσκήνιο, επανήλθαν φέτος με το καλύτερο άλμπουμ τους, εδώ και χρόνια, ωριμότεροι και σε νέο πλέον δημιουργικό επίπεδο. Τα τραγούδια του άλμπουμ διαθέτουν μελωδίες και ενορχηστρώσεις που προκαλούν έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις, είναι σε φάση να μην αναγνωρίζει κανείς πλέον επιρροές αλλά αναγνωρισιμότητα ήχου. Σε μία ηλεκτρονική εποχή, η αίσθηση του αναλογικού αποτυπώματος των ΜIDLAKE με αυτό το άλμπουμ, μπορεί να μη σημαίνει τίποτα στους λάτρεις της ψηφιακά φτιαγμένης μουσικής αλλά θα πει πολλά και σίγουρα έχει γίνει αποδεκτός με ανακούφιση και ίσως κάποια ευγνωμοσύνη στους λάτρεις της μελωδίας και των ακόρντων.
48. Glutton For Punishment - HEARTWORMS (Speedy Wunderground)
Οι HEARTWORMS είναι το προσωπικό σχήμα της Λονδρέζας μουσικού Josephine (Jojo) Orme και την παρακολουθώ, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, από το 2022, από τα πρώτα της εκπληκτικά σινγκλ στην εταιρεία του Dan Carey, Speedy Wunderground ο οποίος κάνει και την παραγωγή όλων των ηχογραφήσεων της έως και τώρα άρα και αυτού του ντεμπούτου της. Κυκλοφόρησε αρκετά νωρίς το 2025 και αμέσως προκάλεσε πολλές θετικές αντιδράσεις. Πρόκειται για ένα δίσκο που αξιοποιεί post-punk, downtempo και dream-pop επιρροές σε ένα ιδιαίτερο, αναγνωρίσιμο στυλ. Η σφιχτοδεμένη παραγωγή του Dan Carey, η «συννεφιασμένη» ερμηνεία της JoJo και η νοτισμένη με θλίψη και εσωτερική σύγκρουση ονειρική περιβάλλουσα των τραγουδιών κάνουν το άλμπουμ να ξεχωρίζει μέσα στη χρονιά. Χωρίς να καταφέρνει να παρουσιάσει όλο το δυναμικό εύρος της μουσικής για την οποία φαίνεται ικανή η καλλιτέχνης, διαφοροποιείται από τον στερεότυπο ήχο που θα περίμενε κανείς αν ακολουθούσε ακριβώς τις προδιαγραφές των επιρροών και μέσα σε 37 λεπτά, αφήνει ισχυρό αποτύπωμα στη μουσική εξέλιξη της δεκαετίας μας.
https://tidal.com/album/415211864/u
49. Touch - TORTOISE (International Anthem)
Οι μέρες του 1997 άρχισαν να έρχονται και πάλι στην επιφάνεια της μνήμης με αυτό το νέο ύστερα από μία δεκαετία άλμπουμ των πρωτοπόρων του Post-Rock ήχου όπως αναφέρεται (αν και ο όρος μετά τους SIGUR ROS και MOGWAI έχει ξεφύγει προς το ηλεκτρικότερο). Το Touch είναι απολαυστικό άλμπουμ, περιπετειώδες, συναρπαστικό. Ένα οργανωμένο μετα-μουσικό ταξίδι με αποκρυσταλλωμένο ήχο πολλών ηχοχρωμάτων. Οι συνθέσεις είναι ολοκληρωμένα, ελκυστικά οχήματα μουσικής φαντασίας και επιδεξιότητας. Παρόλο που τα μουσικά μέρη ηχογραφήθηκαν σε διαφορετικά σημεία του κόσμου λόγω διαμονής των μουσικών, το τελικό αποτέλεσμα ακούγεται συντονισμένο, όμορφα ενορχηστρωμένο και τακτοποιημένο. Αντιδρώ αρκετά στην αρνητική κριτική του Quietus. Δεν είναι δυνατόν να σχολιάζει κανείς με αυτό τον τρόπο την Γνώση και την πείρα των μουσικών του συγκροτήματος και να μην στέκεται στο γεγονός ότι οι συνθέσεις του άλμπουμ έχουν παλμό και ροή σε συγκεκριμένα κανάλια, χωρίς να αναζητούν ταυτότητα πλέον και να χάνονται σε περισσότερο ξηρούς δρόμους. Οι TORTOISE θα πρέπει να παίξουν όλοι μαζί ζωντανά αυτό το άλμπουμ για να κατανοήσουν και οι πιο δύσπιστοι το επίπεδο ωριμότητας και κατακτημένης απλότητας/επίγνωσης στα οποία έχει φτάσει το σχήμα. Το λέει και ο τίτλος άλλωστε: Άγγιγμα/Επαφή. Οι συνθέσεις του άλμπουμ δεν προορίζονται να μείνουν σε ακαδημαϊκό/ελιτίστικο περιβάλλον, αλλά να απλωθούν στον κόσμο..
50. Of Love And Death - NEW ZERO GOD (Self Release)
«Καλώς ήρθατε στο ‘’OF LOVE AND DEATH’’ και στον νέο ήχο των NEW ZERO GOD. Ένα έργο που, όπως λέει και ο τίτλος, έχει να κάνει με τον έρωτα και τον θάνατο. Αυτό είναι το πέμπτο ολοκληρωμένο στούντιο άλμπουμ της μπάντας, το τρίτο concept άλμπουμ στη σειρά. Η ηχογράφηση αυτών των οκτώ τραγουδιών πραγματοποιήθηκε από τον Σεπτέμβριο έως τον Δεκέμβριο του 2024 και παρουσιάζουν έναν διαφορετικό, νέο ήχο των NEW ZERO GOD. Οι στίχοι είναι μια μαρτυρία της σκοτεινής περιπέτειας που πέρασε με την υγεία του ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Μιχάλης Πούγουνας. Ο δρόμος που ακολούθησαν οι NEW ZERO GOD, άλμπουμ με άλμπουμ, τόσο θεματικά όσο και ηχητικά, μοιάζει να απομακρύνεται από τους FLOWERS OF ROMANCE και τους NEXUS, τις δύο προηγούμενες μπάντες του Μιχάλη.»
Εκεί λοιπόν που τα άλμπουμ των NEW ZERO GOD ήταν γεμάτα ηλεκτρισμό και στίχους που αντανακλούσαν κοινωνικά θέματα, το φετινό τους άλμπουμ είναι ένα τελείως διαφορετικό κεφάλαιο. Οι προσωπικές περιπέτειες του Μιχάλη και οι επιπτώσεις τους στην προσωπικότητα και την οπτική του, έχουν αναβαθμίσει τον ήχο του σχήματος σε ρυθμούς. Το μπάσο έχει πάρει πρωτοκαθεδρία σαν την σπονδυλική στήλη των τραγουδιών, οι κιθάρες δένουν με τα δικά τους ηχοχρώματα υπηρετώντας το γενικό κλίμα που είναι αρκετά συννεφιασμένο και εσωστρεφές. Είναι ένα ταξίδι με νεοκυματικές μουσικές αναφορές, αρκετά προσαρμοσμένες στο γενικό θέμα, εξαιρετικά δομημένες και ευέλικτες. Αυτό το ταξίδι βιώνεται από τον ακροατή, που βαδίζει στα χνάρια των τραγουδιών, μπαίνει στη διάσταση του. Η φόρμα αυτή τη φορά, υπηρετεί τα βιώματα και δεν είναι όχημα απλά για τους στίχους. Έτσι κι αλλιώς το new/dark/post wave που παίζουν οι NEW ZERO GOD, ήταν πάντα ποτισμένο από την εμπειρία και την επιδεξιότητα του Μιχάλη και της παρέας του. Οι επιρροές ήταν πάντα δημιουργικά προσαρμοσμένες στην προσωπικότητα του καλλιτέχνη σε σημείο που οι τελικές συνθέσεις ήταν η εξέλιξη του είδους και όχι κάποια «νοσταλγική αναφορά». Στο άλμπουμ αυτό υπεισέρχεται μία σκληρότερη πολύ προσωπική εμπειρία και τα τραγούδια είναι μερικά από τα πιο εξομολογητικά που έχουν γράψει ποτέ. Αυτό που ακούγεται είναι τόσο ειλικρινές που επηρεάζει το μουσικό αποτέλεσμα σε τεράστιο βαθμό. Το άλμπουμ είναι από τα πιο βιωματικά που έχουμε ακούσει στην Ελληνική γωνία του dark ήχου και γι’ αυτό είναι περισσότερο έγκυρο και από τις αναφορές του. Για να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ ακούστε το τελευταίο τραγούδι ‘’ Tell the Bees’’ το οποίο ερμηνευτικά αντλεί από David Sylvian και Nat King Cole, εκτελεστικά κάνει τη διαδρομή 1942-1996 με υπερταχεία και το αποτέλεσμα είναι το πιο διαφορετικό τραγούδι του σχήματος, μία jazzwave (η φαντασία ξεφεύγει ίσως με ιερόσυλο τρόπο) σύνθεση που ανοίγει κάτι καινούριο για την πορεία των μουσικών που την δημιούργησαν.
Σχόλια