Σεισμοί, πυρκαγιές, η φάρα των θρασύδειλων αντιεμβολιαστών, γραφικά αλλά πλέον εκνευριστικά αντιπολιτευτικά τρολαρίσματα και το αντίθετο, ιώσεις, συννεφιά χωρίς βροχή, τραπ στην Ελλάδα, μουσικές κυκλοφορίες πάντα με ενδιαφέρον αλλά σήμερα Κυριακή άκουσα το μόνο ροκ άλμπουμ που ίσως να έχει σημασία για φέτος γιατί: α. Έχει άμεση, δυναμική πανκ ροκ χωρίς να σπαταλάει ούτε ένα ακκόρντο και ούτε να πέφτει κάτω από το κόκκινο σε ένταση. Με ξύπνησε άμεσα... β. Στην κόντρα με τον γείτονα που ακούει τραπ την ώρα που πέφτει αυτός ο ηλεκτρικός τυφώνας του δεύτερου άλμπουμ αυτών των σαρωτικών Αυστραλών, βγαίνουν νικητές και περισσότερο μάγκες γιατί το ροκ ρεύμα-όπως ακούγεται στο άλμπουμ αυτό- βαράει περισσότερο και καλύτερα. Με βγάζει από τη βαρεμάρα σε χρόνο dt. γ. Δεν μου έλειπε αλλά τελικά χρειαζόμουν ένα τέτοιο καλολαδωμένο, σφιχτό σε παραγωγή και μεστό πανκ ροκ άλμπουμ που τηρεί ευλαβικά την αισθητική του είδους και δεν ακούγεται βαρετό. Αυτό που πρέπει να ξέρετε είναι ότι ονομάζονται AMYL