Το Σπίτι Με Τα Παράξενα

  Σε μιά καταθλιπτική πλέον πόλη όπως η Αθήνα, όπου η ζωή κυλά μέσω των social media και το μουσικόφιλο κοινό μουδιασμένο και μπουκωμένο από πληροφορίες ώστε να κάνει έστω και μια επιλογή ή να ενδιαφερθεί για τυχόν νέες καταστάσεις, η ύπαρξη μικρών φεστιβάλ ή ακόμα και μεμονομένων εμφανίσεων νέων μουσικών είναι πλέον γενναία πράξη.    Επέλεξα να πάω στο Let Me Know Festival γιατί παρατηρώ εδώ και καιρό την ύπαρξη φεστιβάλ κυρίως ηλεκτρονικής πειραματικής που γίνονται κάτω από τη μύτη μου σε άβολους χώρους και μέρες, με αποτέλεσμα να μένω έξω από αυτά ενώ έπρεπε να γίνει το αντίθετο. Επέλεξα λοιπόν να πάω γιατί η υπόγεια μουσική της πόλης είναι ακμαία εδώ και πολλά χρόνια. Τι σημασία αν υπάρχει λίγος κόσμος στην αρχή;  Τι σημασία έχει πόσο άβολα και οδυνηρά πολλές φορές αισθάνομαι όταν παρευρίσκομαι σε συναυλία σχήματος που μου αρέσει κιόλας και το βλέπουν  μόνο 30 άνθρωποι (συγγενείς και φίλοι). Αλλά ξέρετε τι λένε: Όταν γνωρίζει κανείς τι κάνει η επιμονή και η προσήλωση σε αυτό,

Η πρώτη επαφή με τους CANISTER JAWS έγινε το 2015 όταν εμφάνισαν στο soundcloud τις δύο πρώτες τους συνθέσεις. Το ιστολόγιο αναφέρθηκε σε αυτούς με τα καλύτερα λόγια χωρίς καν να περιμένει να ακούσει το πρώτο τους άλμπουμ. Συνήθως την έχω πατήσει σε ανάλογες περιπτώσεις αρκετές φορές. Όμως ακούγοντας ολόκληρο το άλμπουμ έφτασα να το τοποθετήσω στην ειδική θέση που έχω καθιερώσει για ξεχωριστά άλμπουμ Ελληνικής παραγωγής στην ετήσια λίστα με τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ. Η θέση 50  λοιπόν τους ανήκε πανηγυρικά το 2015. Το '' Flux '' ήταν ντεμπούτο μεγατόνων και μοναδικό ακόμα και σήμερα. Ένα χρόνο μετά τα παιδιά μου έστειλαν μια καινούρια τους σύνθεση η οποία προοριζόταν για το δεύτερο τους άλμπουμ και η οποία έδειχνε μια καλή πορεία και ανανέωνε το ενδιαφέρον μου αρκετά. Όμως έπρεπε να περιμένω μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα και τότε «σκάει» στα σόσιαλ μια πολύ ξεκάθαρη ανακοίνωση από τον αγαπητό Raggedy Man (κιθαρίστα και φωνή των THE YOU AND WHAT ARMY FACTION

Όλοι όσοι έχουμε μεγαλώσει με την ανεξάρτητη Βρετανική σκηνή ειδικά από τα μέσα της δεκαετίας του '80, αναγνωρίζουμε αμέσως τον ήχο των DESPERATE JOURNALIST όπως ένα κομμάτι του ίδιου μας του εαυτού. Post-punk, με το πάθος των CHAMELEONS , των THE SOUND , των THE SMITHS και όλης της υπόλοιπης γκρίζας μεταπάνκ της εποχής με το πνεύμα της να διατηρείται αναλλοίωτο μέσω της μουσικής του σχήματος.  Υπάρχουν από το 2013, έχουν ήδη δύο άλμπουμ, δύο e.p. και έξι cd single ενώ στις 25 Μαρτίου κυκλοφορούν και το τρίτο τους e.p. '' You Get Used To It ''.    Ντρέπομαι που το λέω αλλά ασχολήθηκα μαζί τους μία εβδομάδα πριν έρθουν για τη συγκεκριμένη εμφάνιση στο Death Disco και ήταν σαν να έπεφτα πάνω σε έναν παλιό φίλο. Τα πάντα ήταν οικεία και αγαπημένα και δε χρειάστηκε ούτε μια ολόκληρη ακρόαση για να μπω στον κόσμο τους. Ήταν σαν να ξαναζούσα και πάλι όλο το μετεφηβικό άγχος στο ημίφως των ' 80'ς και στα ασπρόμαυρα εξώφυλλα των SMI

Πως είναι όταν ξυπνάς το πρωί, βρέχει και νοιώθεις ότι χρειάζεσαι λίγη ομορφιά μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν τελευταία; Με τέτοια μελοδραματικά στο κεφάλι ακούς και το καινούριο τραγούδι των BEACH HOUSE σαν πρώτο τραγούδι της ημέρας. Νοιώθω ευγνωμοσύνη. Το '' Lemon Glow '' είναι στο γνωστό, ονειρικό, υπέρτατα ρομαντικό στυλ τους με την Victoria Legrand να τραγουδά και μέσα από vocoder, τα κιθαριστικά σημεία να «ξύνουν» πληγές και τα συνθ να φτιάχνουν τη «σκάλα» για το ανοιχτό παράθυρο εκεί ψηλά. Με ξέρουν τόσο καλά και κυκλοφορούν τραγούδια τότε που πρέπει. Αυτό το υπέροχο τραγούδι θα βρίσκεται στο καινούριο τους άλμπουμ « due later this spring», όπως αναφέρουν και οι ίδιοι. Φυσικά τα σχόλια στο You Tube ξεχωρίζουν. Μοιράζομαι μερικά: « Life has meaning again.I am crying»  «I am so happy Beach House is back!my soul is cleansed» «MY FACE IS GLOWING!!!!Breaking my heart since I first discovered them in 2014» «Holy shit, not to be melodramatic,

  Να είμαι απολύτως ειλικρινής εδώ. Τους ALGIERS δεν τους παρακολουθώ στενά. Το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους  δεν το άκουσα όταν έπρεπε. Το είδα στο νο.1 του Mic.gr   για το 2015 και τότε «τσίμπησα». Αλλά και πάλι δεν ασχολήθηκα σοβαρά. Με το δεύτερο τους άλμπουμ το 2017, έπεσα μέσα στα πλάνα τους για επέκταση σε νέο κοινό και ξετρελλάθηκα με το ομώνυμο '' Underside Of Power '', το οποίο ήταν ένα εξαιρετικό ραδιοφωνικό σινγκλ. Δεν μπόρεσα να κολλήσω, ούτε και με αυτό το άλμπουμ όμως γιατί αν και η πατέντα τους μου αρέσει πολύ και έχει προοπτικές για κάτι συγκλονιστικό εν τούτοις κολλάει ακόμα στην εφαρμογή. Εννοείται ότι η άποψη μου διαμορφώνεται σε βάθος χρόνου γι΄αυτούς γιατί ακριβώς είναι σχήμα που πιάνει την ατμόσφαιρα της εποχής του και ενδεχομένως είναι πολύ νωρίς για ολοκληρωμένη άποψη. Ως τώρα όμως η άποψη που έχω σχηματίσει δεν έχει αλλάξει. Gospel φωνητικά με ηλεκτρονικά beat, ροκ ενέργεια και post-punk οργή , οι THE TEMPTATIONS στη Chiba City ε

Η σχέση του Σπιτιού Με Τα Παράξενα με τη μουσική των MECANO , είναι σχέση ζωής. Το '' Autoportrait '' είναι το δεύτερο αγαπημένο μου άλμπουμ για τη δεκαετία του '80 ακόμα και σήμερα που έχω ακούσει τα διπλάσια άλμπουμ από εκείνη την εποχή και θα ήταν λογικό να αλλάξει η λίστα από τότε. Η μουσική τους ήταν από τις πιο σημαντικές για την ψυχική μου μετεφηβική ηρεμία και ακόμα και σήμερα μου είναι δύσκολο να βγάλω από το μυαλό μου συγκεκριμένα τραγούδια τους όταν ζορίζουν οι καταστάσεις. Δεν είχα την τύχη να δω ποτέ συναυλία τους στα χρόνια της, ας πούμε, ακμής τους γιατί ήταν ήδη εξαφανισμένοι από τα μέσα της δεκαετίας του '80 άσχετα αν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παρέμεναν ενεργοί καλλιτεχνικά (ο Dirk Polak είναι και ζωγράφος). Το 2006, σε ένα από τα τελευταία Rockwave με λόγο ύπαρξης, παρακολούθησα την πρώτη εμφάνιση τους επι ελληνικού εδάφους. Άσχετα πως ήταν ντυμένοι (πρόχειρα ρούχα τελείως εκτός μόδας) η νέα έκδοση του σχήματος ε