Το Σπίτι Με Τα Παράξενα

Η δεύτερη μέρα στην Τεχνόπολη στα πλαίσια του Plisskën festival 2019 , τελείωσε για μένα μετά από αυτό που είπε ο Giorgio Moroder φεύγοντας από τη σκηνή: « Θα τα ξαναπούμε πάλι του χρόνου, την ίδια μέρα, την ίδια ώρα και ακριβώς σε αυτό το μέρος!. » Εκείνη τη στιγμή μια κοσμική ακτίνα γεμάτη γκλίτερ με άρπαξε από το χώρο και με τηλεμετέφερε σπίτι μου. Ίσως να ήταν και ταξί και μάλιστα με οδηγό κάποιον που ήξερε τι εστί Giorgio Moroder . Σαν να άκουσα μέσα στην παραζάλη μου κάτι τέτοιο: « Ο γιος μου ήρθε τις προάλλες και μου είπε ότι ανακάλυψε ένα καινούριο τραγούδι που το λένε '' The Chase'' από κάποιον Giorgio ». Αφού γελάσαμε και οι δύο, σκέφτηκα αργότερα ότι η συγκεκριμένη σύνθεση ίσως ήταν το 1978 αλλά τελικά μήπως κάνει ανάστροφη πορεία από το μέλλον στο παρελθόν και συναντά κάθε φορά μουσικούς ακροατές που ψάχνουν για έμπνευση ή απλά ακούν τη «μαγεία»; Ίσως να φταίει ότι παρακολουθώ και το '' Dark'' πράγμα που σημαίνε

Το τολμηρό φεστιβάλ επέστρεψε στο Καλοκαίρι αυτή τη χρονιά. Η αλήθεια είναι ότι μας είχε λείψει και το χαρήκαμε ιδιαίτερα. Αψηφώντας ζέστη, ένα απλά ανεπαρκές tunnel σαν κλειστό συναυλιακό χώρο και τις γνωστές μυρωδιές μπροστά από την κεντρική σκηνή, μπορέσαμε να απολαύσουμε μια κατά τ' άλλα πολύ καλή πρώτη μέρα. Ιδιαίτερη σημασία για το ιστολόγιο αλλά και για την εκπομπή είναι ότι 3 από τους καλεσμένους της πρώτης μέρας είναι από τις μεγάλες μας αδυναμίες και προσωπικά με εξέπληξε το γεγονός της επιλογής τους. Η μέρα στην κεντρική σκηνή ξεκίνησε με την coctail lounge/yacht pop του Αυστραλού Donny Benét και της μπάντας του. Δεν άκουσα όλο το σετ αλλά κρίνοντας από τα τελευταία τραγούδια ήταν ακριβώς αυτά που θα θέλαμε ένα τόσο ζεστό απόγευμα όσο αυτό της 26ης. Πέντε τολμηροί όλοι κι όλοι λικνίζονταν στον ήλιο και οι υπόλοιποι στα πέριξ να κάθονται στη σκιά απλώς κοιτώντας την πρώτη εμφάνιση στην Ευρώπη του συμπαθούς πλέον Αυστραλού. Δεν διεκδικεί βέβαια τίποτε

Πρόκειται για το δεύτερο μέρος του καινούριου άλμπουμ του συγκροτήματος που θα ολοκληρωθεί σε τρία e.p..  Το πρώτο, το παρουσιάσαμε τον περασμένο Νοέμβριο , μαζί με ορισμένες σκέψεις για την αισθητική πορεία του e.p. αλλά και του άλμπουμ κατ' επέκταση. Σε αυτό το επίσης τετρατράγουδο e.p., παρατηρούμε περισσότερο ζωηρές συνθέσεις που κινούνται σε indie rock και soft rock πεδία, οι οποίες εμπλουτίζουν αυτά που λέγαμε τότε. Το κοκτέηλ ''ροκ των 70'ς με δροσερές '60'ς φέτες ψυχεδελικού ροκ και την νοσταλγική '90'ς ματιά '' είναι αρκετά εύγευστο και προκαλεί όμορφα συναισθήματα διαμορφώνοντας επίσης ένα εξαιρετικό υβρίδιο μεστής μουσικής αντίληψης χωρίς εκπτώσεις και κόλπα αλλά με την ειλικρίνεια και το ταλέντο των μουσικών που συμμετέχουν. Όσο μάλιστα παραμένουν σε 70'ς πεδία τόσο το καλύτερο.  Προς το παρόν το αφήνω να ''φυσά'' ευεργετικά στον καύσωνα και μπορώ να περιμένω όλο το καλοκαίρι για το τρίτο μέρος...   ost

Στους LIGHT ASYLUM είχαμε αναφερθεί οκτώ χρόνια πριν όταν είχαν ήδη προκαλέσει αίσθηση με το πρώτο τους e.p. '' In Tension '' και ειδικά με το '' Dark Allies '' που μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει να χορεύεται σε underground πάρτυ και χοροεσπερίδες. Δεν είχαμε αναφέρει τίποτε σχετικά με την πολύ δυναμική τους εμφάνιση στο death disco, στις 26.5.2013 αλλά έξι χρόνια μετά η επανεμφάνιση της Shannon Funchess σαν το μοναδικό μέλος του project LIGHT ASYLUM πάλι στον ίδιο χώρο, μου θύμισε αρκετά εκείνη την εμφάνιση και πόσο χαμένη όμως είχε πάει εκείνη η βραδιά, χωρίς την προσέλευση που τους άξιζε..  Μερικά σχήματα είναι μοιραίο να παραμένουν στο σκοτάδι αλλά στην περιπτώση του ντουέτου ευθύνεται και η ελάχιστη δραστηριότητα τους και παραγωγή. Χωρίς να έχει ηχογραφήσει τίποτε άλλο από το 2012, χωρίς να είμαστε σίγουροι αν θα ξαναμπεί στο στούντιο, η Shannon έπαιξε και πάλι στο Αθηναϊκό ακροατήριο το οποίο ήταν περισσότερο και θερμότερο  από τ

''Like an atmosphere model I know it feels weird But I’m living inside you You probably thought I was dead So, I write to my future self And to all my future friends To remember this story When we all go to Hell''  Και κάπως έτσι, η σκοτεινή, δυστοπική μηχανή του Αστικού ασυνείδητου παίρνει πάλι μπρος. Τρία χρόνια μετά το '' ΔΠΔ '' κι ενώ δεν υπήρχαν ενδείξεις άλλης δραστηριότητας  οι MECHANIMAL ανασυγκροτούνται με τον Fredd ie να επιστρέφει στα φωνητικά , τον Γιάννη Παπαϊωάννου στη γενική ηλεκτρονική και αισθητική καθοδήγηση και με guest κιθαρίστες. Το πρώτο δείγμα είναι ένα κάτασπρο σινγκλ με δύο τραγούδια και τίτλο '' White Flag '' που προετοιμάζει τον τέταρτο δίσκο του σχήματος. Τα '' Easy Money '' και '' Red Mirror '' είναι δύο αστικά ποιήματα που ''μεθούν με diesel, εκπνέουν νέον, είναι ηλεκτρισμένα και διαπερνούν τα πάντα'' για να παραφράσουμε τους εξαιρετικο