Παρακολουθώντας το ντοκυμαντέρ αυτό, κατάλαβα ,ότι δεν υπάρχει μία στο εκατομμύριο ν'αποκτήσουμε και στην Ελλάδα ένα τόσο ανοιχτόμυαλο και έξυπνο φεστιβάλ, που χωρίς σπόνσορες ,έχει και μεγάλη επιτυχία αλλά και μουσική που σε συνοδεύει μιά ολόκληρη ζωή.Με ονόματα θρύλους αλλά και συγκροτήματα που εδώ δε θα μάζευαν πάνω απ΄εκατό άτομα.Με τους πιό πυροβολημένους αλλά και πιό αφοσιωμένους μουσικούς οπαδούς,που είδα έστω και σε ταινία.Με μία μονάδικη ατμόσφαιρα αυθορμητισμού και ελεύθερης έκφρασης που εδώ θα καταντούσε βαρετά γραφική. Το Woodstock μπροστά του είναι σαν τα βραβεία Grammy.. To ντοκιμαντέρ είναι ένα τεράστιο απολαυστικό mixtape από ήχο,εικόνα και αναμνήσεις και τουλάχιστον σε εμένα μου θύμισε τον τρόπο που βλέπω στο κεφάλι μου τέτοιου είδους εκδηλώσεις ,τύπου Synch (το μόνο που πλησιάζει αλλά είναι ακόμα πολύ μακριά απο το ATP) . Ταυτόχρονα ήταν συμπυκνωμένο,απέρριτο και με είχε στη πρίζα από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τέλος μιάς εκπληκτικής εκτέλεσης του Rock&#