Χρονια τωρα, με διαλειμμα μιας οκταετιας λογω ελλειψης πληροφοριων, ειναι το πιο αγαπημενο μου συγκροτημα. Αν μπορουσα θα ακουγα δισκους τους καθε μερα και για πολλη ωρα. Τις δυο τελευταιες φορες που επισκεφθηκαν την Αθηνα ,ουσιαστικα, καθαγιασαν την ταλαιπωρη σκηνη του Gagarin , με δυο θρυλικα κονσερτα για το παραξενο,το αποκοσμο,το εσωτερικο, το στραβα συναισθηματικο,το ονειρο , κ.π.λ. Κοντα σε αυτο που Το Σπιτι νομιζει οτι ειναι ο ορισμος της Μουσικης,χωρις συμβιβασμους , με ακροατηριο που τους ακολουθει σταθερα ,και παρολη την αδιαφορια του μουσικου τυπου ακομα και του εναλλακτικου, παρουσιαζουν φετος,σε πεισμα των καιρων , το " Plutonium Blonde ''. Το ακουω σε συνεχη επαναληψη και κυριως τα βραδυα.Απο την αρχη μεχρι το τελος. Περιεχει αυτα που εχω αγαπησει περισσοτερο απο αυτους.Ακουγονται ωριμοτεροι ,πιο ουσιαστικοι πλεον. Στα αυτια μου φανταζει οτι καλυτερο εχουν κυκλοφορησει τα τελευταια ,δεκαπεντε χρονια. Κατι σαν επιτομη ,της καρριερας τους. ...