Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές άκουσα από χθες το '' Στον Αστερισμό Του Πιγκουίνου '' ή το " Σαμποτάζ ". Όλη τη μέρα άκουγα στο κεφάλι μου το " Θα Συναντηθούμε Στο Σαλούν '' ή " Ραντεβού Στην Όαση '' και είχα πολύ δουλειά στην Πραγματικότητα. Ευτυχώς που δεν τραγούδαγα δυνατά τους στίχους να λες.... Το πρώτο μέρος κύλησε με πολλά παλιά και καινούρια τραγούδια,σε άψογες εκτελέσεις και ενορχηστρώσεις. Όπως στο Ηρώδειο, αλλά καλύτερα. Με καταπληκτικό, υποβλητικό φωτισμό. Ειδικά στη " Λάθος Αγάπη "... Υπήρχε βέβαια μία μικρή αμηχανία, μία φευγαλέα αίσθηση ότι κανείς τους δεν ήταν εκεί πάνω πραγματικά γι'αυτά τα τραγούδια. Ούτε καν το κοινό ,που φάνηκε ότι ήρθε μόνο για ένα σκοπό ή ούτε και αυτό ήξερε γιατί (εξαιρούνται τα δύο τραγούδια της Λιλιπούπολης). Τα τραγούδια της Λένας Πλάτωνος είναι παρακαταθήκες υψηλής εσωτερικής έντασης και είναι τσακισμένα λουλούδια που βιώνονται σε τέσσερις τοίχους. Είναι υπερηχογραφήματα ψ...