8. 2020 – RICHARD DAWSON (Domino) Είναι η πρώτη φορά που δίσκος του καλλιτέχνη βρίσκεται στη λίστα. Ιδιόρρυθμος αλλά με σαφή προσανατολισμό και κυρίως ανεβάζοντας την φολκ στο επίπεδο της έντεχνα οργισμένης κοινωνικοπολιτικής κριτικής με αρκετό χιούμορ παρόλα αυτά, δεν έφτασε ποτέ τόσο κοντά στο στόχο όσο με αυτό το άλμπουμ. Σε πρώτη φάση είναι σαν να ακούω έναν πιο θυμωμένο Robert Wyatt ( είναι η φωνή που μου τον θυμίζει) σε τραγούδια με σκληρά περάσματα, progressive γέφυρες και μονοπάτια που αρκετές φορές μετατρέπουν μια υποσχόμενη μπαλάντα σε ένα τρικυμιώδες και έντονο ροκ τραγούδι, που δεν τελειώνει όπως άρχισε εκτός και αν η μελωδία δεν επιστρέψει για να μας θυμίσει τι ακούγαμε. Οι ηλεκτρικές ενορχηστρώσεις ακούγονται εντυπωσιακές και είναι εκεί για να υποκύψουν και να υποστηρίξουν την εύθραυστη φωνή του καλλιτέχνη, τις μελωδίες και την στιχουργική του ικανότητα για να διηγείται ιστορίες καθημερινής τρέλας αλλά και να κάνε