8. 2020
–
RICHARD DAWSON
(Domino)
Είναι
η πρώτη φορά που δίσκος του καλλιτέχνη
βρίσκεται στη λίστα. Ιδιόρρυθμος αλλά
με σαφή προσανατολισμό και κυρίως
ανεβάζοντας την φολκ στο επίπεδο της
έντεχνα οργισμένης κοινωνικοπολιτικής
κριτικής με αρκετό χιούμορ παρόλα αυτά,
δεν έφτασε ποτέ τόσο κοντά στο στόχο
όσο με αυτό το άλμπουμ.
Σε πρώτη φάση
είναι σαν να ακούω έναν πιο θυμωμένο
Robert
Wyatt (είναι η φωνή που μου τον θυμίζει) σε τραγούδια με σκληρά
περάσματα, progressive
γέφυρες
και μονοπάτια που αρκετές φορές
μετατρέπουν μια υποσχόμενη μπαλάντα
σε ένα τρικυμιώδες και έντονο ροκ
τραγούδι, που δεν τελειώνει όπως άρχισε
εκτός και αν η μελωδία δεν επιστρέψει
για να μας θυμίσει τι ακούγαμε.
Οι ηλεκτρικές ενορχηστρώσεις
ακούγονται εντυπωσιακές και είναι εκεί για να υποκύψουν και να
υποστηρίξουν την εύθραυστη φωνή του
καλλιτέχνη, τις μελωδίες και την
στιχουργική του ικανότητα για να διηγείται ιστορίες καθημερινής τρέλας αλλά και να κάνει ευρύτερη κριτική στο
δικό του περιβάλλον φυσικά.
Η
Ιερή Γκρίνια του Richard
Dawson, η
μουσική του αισθητική, οι πικρές μελωδίες
του σχηματίζουν αυτό που θα ήθελα να
ονομαστεί Αστική φολκ του 21ου αιώνα.
Αντί για Βικτωριανά ρούχα και επαρχία
ή βιομηχανικές τσιμινιέρες, υπάρχουν
οι οθόνες και οι άνθρωποι που είτε
καταρρέουν είτε μετατρέπονται σε γλίτσα
για να μπουν μέσα σε αυτές και συμμετέχουν σε πολέμους online μίσους, υπάρχει παράνοια και η πραγματικότητα όταν δεν είναι εξοντωτική είναι πικρή έως ξινή του.
Ο δίσκος
είναι μια κραυγή ενάντια στην απάθεια,
είναι ανήσυχος, βαθύτατα ανθρώπινος
και συγκινητικός αλλά το τελευταίο δεν
το βγάζει σε πρώτο πλάνο. Το έχει σε
διακριτικό σημείο για όποιον το
καταλάβει....
Σχόλια