Τ ην περίοδο 1990-1993, κάθε καινούριος δίσκος του Martyn Bates ήταν σημαντικός για μένα και κατ' επέκταση στις εκπομπές μου. Όχι γιατί η μόδα της εποχής το έταζε ή ήταν κάποιο παροδικό ποπ φαινόμενο που είχαν πέσει όλοι επάνω του για να απορροφήσουν λίγη δόξα. Αλλά γιατί είναι ένας τραγουδοποιός που μπορεί να γράφει ισχυρά ακουστικά τραγούδια που«στα δύσκολα», είναι δίπλα μου αλλά και γιατί η τραγουδοποιία του είναι ένα αυθεντικό, προσωπικό, αυστηρά λιτό είδος από μόνο του. Η φολκ, η ψυχεδελική, η τροπικάλια και η ποπ μαζεύονται κάτω από τη μοναδική φωνή και παίξιμο κιθάρας του σε συνθέσεις που ακούγονται ειλικρινείς και με συναισθηματικές διακυμάνσεις που μπορεί κανείς να διακρίνει ότι δεν κατευθύνουν τα τραγούδια αλλά τα επηρεάζουν για να μετατραπούν από απλά τραγούδια σε κάτι περισσότερο λυτρωτικό, χαρακτηριστική ικανότητα όλων των μεγάλων τραγουδοποιών που ξέρουμε. Χρησιμοποιώ ενεστώτα γιατί, ουσιαστικά, ο Martyn Bates ποτέ δεν εγκατέλειψε τις ηχογραφήσεις άσχετ