Softspokentruths...A summer evening with MARTYN BATES at Death Disco [16.6.2018]

Την περίοδο 1990-1993, κάθε καινούριος δίσκος του Martyn Bates ήταν σημαντικός για μένα και κατ' επέκταση στις εκπομπές μου. 

Όχι γιατί η μόδα της εποχής το έταζε ή ήταν κάποιο παροδικό ποπ φαινόμενο που είχαν πέσει όλοι επάνω του για να απορροφήσουν λίγη δόξα. Αλλά γιατί είναι ένας τραγουδοποιός που μπορεί να γράφει ισχυρά ακουστικά τραγούδια που«στα δύσκολα», είναι δίπλα μου αλλά και γιατί η τραγουδοποιία του είναι ένα αυθεντικό, προσωπικό, αυστηρά λιτό είδος από μόνο του. Η φολκ, η ψυχεδελική, η τροπικάλια και η ποπ μαζεύονται κάτω από τη μοναδική φωνή και παίξιμο κιθάρας του σε συνθέσεις που ακούγονται ειλικρινείς και με συναισθηματικές διακυμάνσεις που μπορεί κανείς να διακρίνει ότι δεν κατευθύνουν τα τραγούδια αλλά τα επηρεάζουν για να μετατραπούν από απλά τραγούδια σε κάτι περισσότερο λυτρωτικό, χαρακτηριστική ικανότητα όλων των μεγάλων τραγουδοποιών που ξέρουμε.

Χρησιμοποιώ ενεστώτα γιατί, ουσιαστικά, ο Martyn Bates ποτέ δεν εγκατέλειψε τις ηχογραφήσεις άσχετα αν μια μεγάλη περίοδο απείχα από την παρακολούθηση της πορείας του για πολλούς ασήμαντους σημαντικούς λόγους.

Το πιο πρόσφατο άλμπουμ του ''I Said To Love'' ήρθε τελείως τυχαία τον περασμένο τυχαία στον υπολογιστή μου και διαπίστωσα ότι τα χρόνια μπορεί να πέρασαν αλλά η ποιότητα και η ξεχωριστή αισθητική του τραγουδοποιιού (και ποιητή) παραμένε σε υψηλό επίπεδο.

Ακολούθησε η είδηση ότι έρχεται στην Ελλάδα το καλοκαίρι και μετά ξεκίνησε η αναζήτηση για να καλυφθεί το κενό με το τι ακριβώς ηχογραφούσε τόσα χρόνια.

Ο προβολέας της φήμης και των 15 λεπτών του είχε φύγει προ πολλού και έτσι οι πληροφορίες για να έρθουν έπρεπε να τις ψάξει κανείς. Διαπίστωσα ότι όπως οι EYELESS IN GAZA -το σχήμα με το οποίο ξεκίνησε και συνεχίζει να ηχογραφεί παράλληλα με τα προσωπικά του άλμπουμ- έχει μια ακμαία δραστηριότητα και μάλιστα από το 2011 και μετά ακόμα πιο έντονη.

Και έτσι το βράδυ της 16ης Ιουνίου, παρακολουθήσαμε μετά από χρόνια ξανά έναν από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς των τελευταίων σαράντα ετών που γνωρίζουν ελάχιστοι γιατί προφανώς υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που αφοσιώνονται στο καλλιτεχνικό τους έργο χωρίς ορδές pr και troll να δημοσιοποιούν κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του. Δεν ανήκει σε κανένα target group καλλιτεχνών που η φήμη τους λόγω δηλώσεων, προτιμήσεων τους ξεπερνάει τη μουσική που κάνουν. Παραμένει στην ουσία της καλλιτεχνικής δημιουργίας με ελάχιστο δυνατό promotion και απελευθερωμένος από τα δεσμά του «πλάνου».

Δεν πλησιάζει αυτός το κοινό αλλά το κοινό οφείλει, αν ενδιαφέρεται , να τον πλησιάζει και να μαθαίνει γι αυτόν. Τα τραγούδια του είναι εκτεθειμένα, δεν είναι δύσκολο να τα βρει κανείς αλλά δεν θα πείσει για την αξία τους με ωραιολογίες/αερολογίες.

 Δεν ωφελεί να «πείθει» ο καλλιτέχνης για το έργο του. Απλά να το εκθέτει σε δημόσια θέα και να το κοινοποιεί, ώστε ο κάθε ενδιαφερόμενος να το πλησιάσει πιο δημιουργικά και όχι ύστερα από πλύση εγκεφάλου.

Ο Martyn Bates έχει ξανάρθει στην Ελλάδα άλλες δύο ή τρεις φορές. Ξέρω ότι τον έχω παρακολουθήσει με την Anne Clark αλλά και με τους EYELESS IN GAZA χρόνια πριν και από τότε ήθελα πολύ να δω και κάποιο δικό του σώου.

Το Σάββατο, παρακολούθησα μαζί με κόσμο που ήξερα από παλιά, όλοι μας επιζώντες από μια εποχή που για τη γενιά μας ήταν η δικιά μας εποχή αθωότητας, έναν καλλιτέχνη που παραμένει σεμνός, βαθιά αφοσιωμένος και απλός να παίζει υλικό από τα τελευταία του άλμπουμ και έξι αν δεν κάνω λάθος συνθέσεις των EYELESS IN GAZA που μπορεί να μην ήταν οι γνωστότερες αλλά προκάλεσαν τριγμούς νοσταλγίας. Η βοήθεια, της εδώ και πολλά χρόνια συζύγου του, Elizabeth S. και του Alan Trench, ήταν καταλυτική ώστε να ενισχύσει τον παλμό των τραγουδιών.

Ο Martyn Bates σε ευχάριστη και επικοινωνιακή διάθεση χωρίς περιττούς αστεϊσμούς, μας έδειξε ότι αρκεί ένας τραγουδοποιός να είναι συνεπής και με τα συναισθηματικά του κέντρα ανοιχτά για να δημιουργεί τραγούδια που πλησιάζουν τον ακροατή χωρίς να τον γραπώνουν, χωρίς να του επιβάλλουν οτιδήποτε. Τον πλησιάζουν, του ανοίγονται και τον καλωσορίζουν σε ένα κόσμο ποίησης, μελωδίας και εικόνων. Η «διαμονή» μας κράτησε για 19 τραγούδια, ο χρόνος ήταν ασήμαντος και η επίδραση στην ψυχική μας υγεία ήταν αυτή της αποσυμφόρησης και λειτουργικής ευεξίας. Τα τραγούδια των EYELESS IN GAZA απαλλαγμένα από τους ρυθμούς και την μετεφηβική τους οργή θα μπορούσαν να ήταν μείον αλλά όπως έγραψα και παραπάνω όχι για την περίπτωση του Bates. Παραμένουν τραγούδια που ανιχνεύονται ακόμα ψήγματα οργής αλλά πλέον τα τραγουδά ένας ώριμος άνδρας που με ψυχραιμία αναπολεί, οπότε δεν χάνεται η αξία της καταγραφής και παραμένει σαν ντοκουμέντο. Αυτή την αίσθηση την γνωρίζετε κι εσείς και ξέρετε ότι είναι απολύτως φυσιολογική.

Τα περισσότερα τραγούδια ήταν από τα 4 πρόσφατα άλμπουμ του και παίχτηκαν χωρίς να χαθεί το αρχικό αίσθημα των ηχογραφημένων εκτελέσεων. Κάποια προβλήματα στη φωνή αντιμετωπίστηκαν με χιούμορ και απολογητική διάθεση που δεν χρειαζόταν γιατί σε όλη την υπόλοιπη εμφάνιση είχε την απόδοση που χρειαζόταν ώστε να μας δημιουργεί αυτό το υπέροχο συναίσθημα της θαλπωρής μέσω της ποπ μουσικής. Εμφανίσεις σαν κι αυτές μπορεί να μην αφήνουν οικονομικά κέρδη, είναι όμως πλουσιοπάροχες σε εμπειρία και αρκετά σπάνιες. Πολλούς πόντους λοιπόν υποστήριξης και ευγνωμοσύνης στο Death Disco που έκανε και πάλι τη διαφορά.

Αυτό που θα αργήσουν να καταλάβουν οι οπαδοί καλλιτεχνών της νέας γενιάς είναι ότι η αυθεντικότητα και άρα η ποιότητα ενός καλλιτέχνη παραμένει και εκτός διασημότητας. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος αλλά και δίκαιος. Ο Martyn Bates θα ηχογραφεί και θα γράφει τραγούδια μέχρι να πεθάνει. Είναι αυτό που τον καθορίζει σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Η ροκ αυτοκαταστροφή όσο και γοητευτική και αν είναι, παραμυθιάζει. Δημιουργεί Μύθους που καλό είναι να μην είχαν δημιουργηθεί. Η επιβίωση από την άλλη αλλά και η επαφή με την Τέχνη περνά στα ψιλά της show business. Όμως έρχονται καλλιτέχνες σαν τον Martyn Bates και σίγουρα μια πλειάδα άλλων που ζουν για να γράφουν και συνήθως ελάχιστοι από αυτούς διακρίνονται στο φως της δημοσιότητας και ανατρέπουν κάθε τυχάρπαστη και ευκαιριακή ποπ περσόνα. Καλό θα ήταν να τους έχετε υπόψη. Να τους έχουμε υπόψη.

Τα τραγούδια του Martyn Bates είναι κομμάτι του δικού μου soundtrack. Και έχουν εμποτίσει όλη την ύπαρξή μου. Και γι' αυτό η εμφάνιση του μου ενίσχυσε τις ποιοτικές σταθερές που με καθορίζουν σαν ακροατή. Ένα μεγάλο ευχαριστώ το άκουσε από μένα καθώς υπέγραφε το cd του ''I Said To Love''. 

Setlist (80% ακριβής..Θα εκτιμούσα τη συνεισφορά σας 14.1.2019update_100% Thank You Martyn Bates for your contribution!) :

1.  Misborn (Elizabeth S.)
2.  And I Don't Know How It Will Be
3. The Decoration ( Eyeless In Gaza)
4. Belong
5. All The Lowlands
6. Still Air ( Eyeless In Gaza)
7. The Rhyme Of Miracles 
8. Voice From The Tracks ( Eyeless In Gaza)
9. Gift
10. Caustic
11. Wait And See
12. Inky Blue Sky ( Eyeless In Gaza)
13.  Hallucination
14. The Mountain Tomb
15. Born Tomorrow
16. Picture Of The Day
17. All Echo (Centerpiece)
18. Lines Of Flame (Eyeless In Gaza)
19. Softspokenlies