Το Σπίτι Με Τα Παράξενα

Οι DAS NOIR δηλαδή το προσωπικό σχήμα του Nick D. επιστρέφει με ένα καινούριο τραγούδι που κινείται στα γνωστά, αγαπημένα dark wave τοπία και θυμίζει πάντα τη Φθινοπωρινή διάθεση που έχουμε απωλέσει αλλά πάντα αναζητάμε. Έντονη νοσταλγία, ψυχρότερες (ανακουφιστικότερες) θερμοκρασίες, ονειροπόλημα κλπ. Στα φωνητικά ο Λεωνίδας Σκιαδάς για να επιβεβαιώσει ότι ο ήχος και οι μελωδίες του τραγουδιού θα είναι για πάντα κοντά μας ακόμα και όταν η πραγματικότητα φαίνεται χειρότερη της Ε.Φ .  A Whisper (feat. Leo Skiadas) by Das Noir

 Το πρώτο ‘’Dance After Curfew’’ ανέβηκε τα Χριστούγεννα του 2014 και ήταν κάτι που το χρώσταγα στον εαυτό μου για πάρα πολλά χρόνια. Παραδόξως ανέβηκε μέχρι τη θέση 16 του post-punk chart του mixcloud αλλά αυτό έχει σημασία μόνο για να παίρνω τα πάνω μου και τίποτα περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς τα τραγούδια της τότε «κασέτας» ήταν δοκιμασμένα στις dark/post/goth/new wave «πίστες» και οκ ήταν Χριστούγεννα. Αυτό το δεύτερο όμως ‘’Dance After Curfew’’ που έρχεται στα τέλη του καλοκαιριού/ξημερώματα Φθινοπώρου, είναι κάτι παραπάνω από «κασέτα» «με γνωστά»  για να χορεύει κανείς.  Φυσικά υπάρχουν τιτάνια, αγαπημένα και αξέχαστα τραγούδια αλλά και τραγούδια που επαναξιολογήθηκαν μέσα στα χρόνια. Έπρεπε π.χ. να περάσει μια ζωή για να εκτιμήσω τη δύναμη και το συναίσθημα του ‘’I Got You’’ των SPLIT ENZ ή να ξεκολλήσω από τα γνωστά των MODERN ENGLISH με το ‘’Someone’s Calling’’. Φυσικά έπρεπε να τιμήσω με δύο επιλογές ένα αδικημένο αριστούργημα των THE CHURCH, να συμπεριλάβω δύο επ...

  Το τρίτο και τελευταίο μέρος του φετινού ραδιοφωνικού θέρετρου για Το Σπίτι Με Τα Παράξενα, ολοκληρώνει ένα μεγάλο μέρος του φετινού καλοκαιριού αφιερωμένο στη disco μουσική της δεκαετίας του ’70 και μετέπειτα δημιουργίες βασισμένες σε αυτή. Η  βιομηχανία της χορευτικής μουσικής είναι πάντα στο προσκήνιο είτε πρωτοπορώντας είτε ανακυκλώνοντας αλλά στις μέρες μας αδυνατεί να διατηρήσει την ευθύτητα αλλά και την ξεκάθαρη feel good - χωρίς τύψεις κατάσταση, της χρυσής εποχής της disco (1977-1980). Η disco φτιάχτηκε για να προσφέρει απελευθέρωση από τη νοοτροπία που καλλιεργούσαν κακώς εννοούμενες θρησκευτικές και κοινωνικοπολιτικές αντιλήψεις για το ποιόν της διάθεσης που πρέπει να έχει ο σύγχρονος άνθρωπος. Φυσικά κάποια στιγμή ο ελιτισμός, η καλλιτεχνική αλλαγή των πρωτοπόρων από τα 4/4, η υπερκατανάλωση ναρκωτικών, το aids , η σώνει και καλά καταναγκαστική έξοδος αναζήτησης «πυρετού του Σαββατόβραδου» και η περισσότερο αγχωτική τάση για επιτυχία και κοινωνική καταξίωση...

  Στο φετινό Resort radio η disco και οι όμορες χορευτικές δυνάμεις παίζουν ακατάπαυστα και σήμερα έχουμε ένα δίωρο που ταξιδεύει από τη disco , την περισσότερο ηλεκτρονική παραλλαγή της, κάποιες Italo αποκλίσεις και καταλήγουμε σε δύο σχεδόν nu - disco φετινούς δυναμίτες. Από το 1977 μέχρι το 2023, από τις ξέφρενες νύχτες στις εξομολογήσεις πάνω στην πίστα, στις κρυφές επιθυμίες και την αναζήτηση αγάπης. Όπως και στο προηγούμενο Dance On έτσι και στο δεύτερο και μεγαλύτερο σε διάρκεια και ποικιλία, αφήνετε τη μουσική και το σώμα να παίζουν δυνατά. DONNA SUMMER – Hot Stuff/Bad Girls GIBSON BROTHERS – Cuba KAREN YOUNG – Hot Shots FRISKY – You’ve Got Me Dancing In My Sleep JESSIE WARE ft. R ÓISĺN MURPHY - Freak Me Now (remix) DAFT PUNK – High Life AMII STEWART – Knock On Wood THE FLIRTS – Passion COMPANY B – Fascinated MADONNA – Burning Up (12’’ version) DEE D. JACKSON – Meteor Man DIANA ROSS – Lovin’, Livin’ And Givin’ DONNA SUMMER – I FEEL Love CERRONE – Supernature GIORGIO ...

 Το φετινό resort radio σΤο Σπίτι Με Τα Παράξενα έχει κυρίως παλιές χορευτικές επιτυχίες αλλά και φετινά που έχουν την ευφορική αύρα των παλιότερων. Αυτό το καλοκαίρι ακούσαμε πολύ disco μουσική από τα ‘’προάστια του ‘Frisco’’ έως τις ντίσκο στο Λάγος και στην Αθήνα.  Ακριβώς. Παρ’ όλο που ο πλανήτης είναι σε μόνιμη κατάθλιψη σας προσφέρουμε φέτος πολυακουσμένα, ή και όχι, τραγούδια που ακόμα και τώρα που μιλάμε είναι τραγούδια που έχουν ένα και μόνο σκοπό. Να κουνήσουν κορμιά. Και ίσως να τα χρειάζεστε…  Ο τίτλος είναι ένα ξεχασμένο τραγούδι του Κώστα Τουρνά που ούτε και ο ίδιος μπορεί να θυμάται αλλά ούτε και οι παλιοί μουσικοί τυμβωρύχοι hipsters.  Η φετινή «κασέτα» είναι μια σπονδή στην Πίστα και στην Αγία Donna Summer που αν δεν ήταν αυτή και το εξαιρετικό-για μένα- ντοκιμαντέρ του HBO, ‘’Love To Love You, Donna Summer’’ δεν θα ακούγατε ποτέ κάτι τέτοιο από μένα… Resort danceList: 01. ΚΩΣΤΑΣ ΤΟΥΡΝΑΣ  – Dance On (Greesco)   02. ΕΛΠΙΔΑ - Στη Ντισκοτ...

 Έξι παρά κάτι χρόνια μετά το '' Junea '', η  May Roosevelt   επέστρεψε με τον νέο της δίσκο '' Pearl ''. Το '' Junea '' «διαδραματιζόταν» σε ένα περιβάλλον τεχνητού κόσμου, μουσικής Α.Ι. αλλά δημιουργημένο με κυριαρχική αντιπαραβολή του πνευματικού και συναισθηματικού κόσμου πάνω στα μικροκυκλώματα. Το νέο της άλμπουμ είναι εξίσου αιθέριο αλλά υπάρχει λιγότερη τεχνολογία, λιγότερη διάθεση για ρυθμικό συγχρονισμό με την πραγματικότητα και περισσότερα φυσικά έγχορδα. « Στις δέκα συνθέσεις του πέμπτου της δίσκου, τα synthesizers της May Roosevelt συναντούν για πρώτη φορά τους ήχους ενός κλασικού κουαρτέτου εγχόρδων. Νεοκλασική μουσική και ρομαντική electronica συνδυάζονται, με το theremin να πρωταγωνιστεί, τυλίγοντας το ορχηστρικό αυτό ηχητικό σύνολο, άλλοτε σε διάλογο με τα απαλά φωνητικά της May Roosevelt και άλλοτε δημιουργώντας τους δικούς του αιθέριους κόσμους », αναφέρει το δελτίο τύπου και αυτή είναι η πλήρης εικόνα ως προς τη δομή κ...

  Και φτάνουμε στην τρίτη μέρα της σύμπραξης και σήμερα η επιλογή ήταν ελαφρώς δύσκολη γιατί στο ‘’Ξέφωτο’’ οι VIAGRA BOYS και οι INTERPOL ήταν αρκετά δελεαστικοί καθώς δεν έχω ξαναδεί ποτέ αυτά τα δύο σχήματα. Παρηγοριά για να πάρω μία ιδέα ήταν οι μινι λάιβ μεταδόσεις ανάμεσα στα σχήματα της Πλατείας Νερού. Την επόμενη φορά θα φροντίσω να μη τα χάσω ξανά.   Το ταξίδι στην λεωφόρο της Μνήμης και της Νοσταλγίας είχε ήδη ξεκινήσει μόλις έφτασα στο χώρο με την σπέσιαλ επανεμφάνιση των IT 95 ( In Trance 95) του ντουέτου των Αλέξανδρου Μαχαίρα και του Νίκου Βελιώτη που δημιουργούν μουσική από 1988. Τα τελευταία χρόνια βρίσκονται σε «χειμερία νάρκη» ελπίζουμε και η εμφάνιση τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως έκπληξη. Μόνο που αντί του Νίκου Βελιώτη στη σκηνή είδαμε τον Στάθη Λεοντιάδη δηλαδή τον Doric που μαζί με τον Νίκο Καπαντζάκη είχαν επανεκκινήσει την minimal - synth δραστηριότητα στα μέσα της δεκαετίας των ‘00΄ς σαν HUMAN PUPPETS , όταν το είδος φάνταζε απαρχα...