Η δεκαετία του ’20 είναι μια τραυματική δεκαετία. Έως σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο δεν έχει υπάρξει ούτε μία στιγμή για την οποία κανείς θα μπορούσε να πει με άνεση ότι είναι φωτεινή ή αισιόδοξη. Οι μόνες χαρές ανάμεσα σε πολλές αναταράξεις, πολλές αλλαγές που γίνονται και πάλι χωρίς να τις ελέγχουμε, πολλή υποκρισία και μισανθρωπία είναι κάποιες σποραδικές στιγμές έξαψης από την Τέχνη όταν δεν χρησιμοποιείται για προώθηση διαφόρων μορφών «ατζεντών» όλων των αποχρώσεων στην καλύτερη ή στην υπερπροβολή του εαυτού είτε σαν τρολ είτε σαν TikTok περσόνα είτε σαν μονόφθαλμο influencer σε εκατομμύρια αποδέκτες «τυφλούς» από επίγνωση, γνώση και ευαισθησία, στην χείριστη. Παρακολουθούμε την πολιτική να έχει μετατραπεί σε reality show, στην ουσία τα μητρικά reality καθοδηγούν εδώ και δύο δεκαετίες την πλειοψηφία της δυτικής κοινωνίας και την έχει «εκπαιδεύσει» πως να μιλά, πως να συμπεριφέρεται, πως να ζει σε ένα διαστρεβλωμένο περιβάλλον όπου βασικές έννοιες έχουν αποδομηθεί από την πρωτότυπη