Το Σπίτι Με Τα Παράξενα

Έξι κοπέλλες απο το Brooklyn,N.Y. παίρνουν το όνομά τους απο την ηρωίδα του ομώνυμου μυθιστορήματος του Γερμανού Theodor Fontane που κυκλοφόρησε το 1894 και έγινε ταινία απο τον Rainer Werner Fassbinder ( και ξερό ψωμί ) το 1974, με τη γνωστή ύποπτη Hana Sigula στο ρόλο της νεαρής Effi που πάντρευεται στα δεκαεπτά έναν αριστοκράτη 21 χρόνια μεγαλύτερο και αρχίζει να νομίζει ότι υπάρχουν φαντάσματα στο σπίτι...[η συνέχεια επι της οθόνης ή επι των σελίδων]. Το πρώτο αλμπουμ των EFFI BRIEST ,ονομάζεται '' Rhizomes '' ( απο την Ελληνική λέξη ''ρίζωμα'' ) και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οι GANG GANG DANCE ,με περισσότερο new wave και Kraut χρώμα σε γήινες αποχρώσεις και λιγότερο tribal πολυχρωμίες. Τραγούδια με καθαρές ,διακριτές μπασογραμμές και αργά,ατμοσφαιρικά, επαναλαμβανόμενα, σε βαθμό εθισμού,ρυθμικά μέρη,που ακούγονται σαν να ταξιδεύεις με γκρίζες καιρικές συνθήκες και να απολαμβάνεις τη διαδρομή. Όμορφες κιθάρες και φωνητικά α-λα Bou

Το ακούω εδω και πολλές μέρες,χωρίς να θέλω να γράψω κάτι.Όμως κάπως πρέπει να σας πω ότι στις 14 Ιουνίου θα τον δούμε ξανά για τρίτη φορά στην Ελλάδα.Αυτή τη φορά σόλο.Χωρίς τη Lisa και τους υπόλοιπους DEAD CAN DANCE .Οι οποίοι επανέρχονται προς το τέλος του έτους, αλλά ακόμα είναι νωρίς για να χαρώ. Η βαθειά,εκφραστική φωνή του BRENDAN PERRY ,ήταν αυτή που έδινε τον γήινο τόνο στα τραγούδια του γκρούπ και θρηνούσε με συνείδηση και Γνώση,τη φθαρτή Ανθρώπινη φύση αλλά απελευθέρωνε υπόγεια, την αόρατη,υπαρξιακή ελπίδα της Αναγέννησης και αναβάθμισης της ψυχής, είτε σε συνειδησιακό είτε ακόμα και σε μεταφυσικό επίπεδο. Γι'αυτό τα τραγούδια του ήταν,είναι και θα είναι ακόμα πιο πολύ,όσο μεγαλώνω και γερνώ,τα πιο αγαπημένα μου απο αυτή την πολύτιμη μπάντα.Στέκουν δίπλα μου σαν Αγγελική ασπίδα προστασίας και συγχωρέστε μου τις υπερβολές αλλά δε γίνεται αλλιώς. Η μετα DEAD CAN DANCE ,πορεία του καλλιτέχνη ήταν ένα απλώς ενδιαφέρον προσωπικό άλμπουμ,μια επανασύνδεση, διδασκαλία  και δι

Οι ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ είχαν στιγματίσει τη LIVE ζωή μου,ένα κρύο Ανοιξιάτικο βράδυ του 2007,όταν έκπληκτος, άκουγα και έβλεπα μια ολόκληρη ζωή απο ποπ χρωματισμούς διαφορετικών επιπέδων και εποχών να γίνονται μια συναισθηματική βόμβα που τα θραύσματά της με έπληξαν ανεπανόρθωτα,τόσο ώστε να πιστέψω ότι επιτέλους,η δεκαετία του 2000 στην Ελλάδα,είχε βρει  σε αυτό το ακομπλεξάριστο, καλλιεργημένο μουσικά αλλά και τόσο πλούσιο σε συναισθήματα και μουσικότητα Κερκυραϊκό σχήμα ,τις δικές της ΤΡΥΠΕΣ ή ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ Και μετα ήρθε η '' ..αλήθεια για τα παιδιά του '78 ''.Ένας δίσκος που δεν ήταν φτηνή πλέον αλλά πολύτιμη,πρωτογενής πια,ενδοσκοπική,βιωματική ποπ που προκαλεί ακατάσχετη συναισθηματική αιμοραγία. Ακατάσχετες ακροάσεις μετά,φτάνω σε σημείο να μην βρίσκω ανάλογο Ελληνόφωνο άλμπουμ τέτοιου επιπέδου μουσικής,στιχουργικής/ποιητικής,συναισθηματικής πληρότητας ,για τη δεκαετία που μας πέρασε. Το συγκεκριμένο άλμπουμ λοιπόν,είχε την τιμητική του στο προχθεσινή εμφάνιση- επιστρ