Το τρίτο άλμπουμ της MAY ROOSEVELT ,κυκλοφορεί ήδη εδώ και μια εβδομάδα. Εμπνευσμένο από την ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου ,ουσιαστικά είναι ένα έργο για πιάνο ,θέρεμιν και απαγγελία. Οριοθετημένο και συγκεκριμένο,συγκεντρωμένο τόσο στη συναισθηματική δύναμη της ποίησης όσο και στην ποιητική του μουσικού μέρους,δημιουργεί ένα κλειστό σύμπαν που φιλοξενεί την ιδιαίτερη και, σε πρώτη «επαφή», ασυνήθιστα τολμηρή γλώσσα του ποιητή,πηγαίνοντας πίσω από αυτή,εκεί που συναντιέται το αληθινό νόημα των ποιημάτων που επιλέχθηκαν με την προσωπική αντίληψη και επικοινωνία της May Roosevelt με αυτήν και την έκφρασή της σε νότες και φράσεις. Στέκομαι σε απόσταση από αυτό το άλμπουμ,στα πρώτα ακούσματα.Το ακούω επανειλημμένα,εξοικειώνομαι με την ποίηση· σεβαστή για την αλήθεια,την ειλικρίνεια,την μοναχικότητα της και την εξοντωτική συνάμα γενναία, συναισθηματική γύμνωση της ψυχής του ποιητή της,δια μέσου αυτής. Με το μουσικό μέρος δε χρειάζεται εξοικείωση. Σχεδόν το «άκουσα» μόλις