Η χθεσινοβραδινη εμφανιση των AMON DUUL II ,με τη συνθεση που εμεινε στην ιστορια του Γερμανικου ροκ,ηταν κατι παραπανω απο μια τυπικη εμφανιση επανασυνδεσης. Ηταν ενα παρτυ για την επιβιωση ,μια υβρις απεναντι στην αδυσωπητη και ανικητη φθορα του χρονου. Κοντα στα εξηντα σχεδον ολοι τους , επαιξαν με καθολου τυπικη επαγγελματικοτητα, ηταν χαλαροι , εκαναν αστεια , πολλες φορες αυτοσαρκαζονταν,αλλα.. Καθε νοτα ,καθε συγχορδια ,καθε αυτοσχεδιασμος,ηταν μια οαση, μια ακουστικη εμπειρια που διαπερνουσε το χρονο,εβγαινε απο την εποχη του φθαρμενου τζην και πηγαινε μακρυτερα απο το γιαγιαδιστικο συνολακι της Renate .Η οποια,σε κατασταση ευφοριας, εδωσε το feel good στιγμα της βραδυας, το μονιμο χαμογελο στο πολυπληθες για τα δεδομενα , ακροατηριο. Εκτος ισως απο ενα μερος του που θα ηθελε ''ροκ και ψυχεδελεια ρε'',σε ορθοδοξη και σοβαρη μορφη (μπρρ) αλλα συντομα διαπιστωνε οτι δεν ηταν ακριβως οπως τα διαβασαν,αλλα κατι με πιο γηινη υποσταση,που χαιροταν την ηλικ