Το Σπίτι Με Τα Παράξενα

Άλλο ένα καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του και μπορώ να σας πω ότι αυτή τη φορά προτίμησα την ασφάλεια της παλιάς μουσικής από την αδιάκοπη ακρόαση νέας. Η προηγούμενη ραδιοφωνική σεζόν ήταν αρκετά κοπιαστική αλλά υπήρχαν πολλές καλές κυκλοφορίες να ακούσουμε και να απολαύσουμε. Όμως επιστρέφοντας στα παλιά λημέρια είδα αρκετές κυκλοφορίες να με περιμένουν, σημάδι ότι έλειψα πολύ καιρό. Άδειασα το mailbox και άκουσα τα πάντα.   Η φετινή πέμπτη διαδικτυακή σεζόν του Σπιτιού Με Τα Τα Παράξενα ξεκινάει ανεπίσημα με αυτό το εισαγωγικό mixtape από τη σειρά '' Reload '' με μερικές από τις καινούριες κυκλοφορίες που με περίμεναν και που ευχαρίστως τις μοιράζομαι μαζί σας για να εγκλιματιστούμε ομαλά. Η εκπομπή θα εκπέμπει και πάλι μέσω διαδικτύου στο www.innersound-radio.com και στον αγαπημένο σταθμό InnerSound Radio , που μας φιλοξενεί για άλλη μια χρονιά. Τα Σάββατα από τις 19.00-21.00 θα μπορείτε να κάνετε ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα με σοβαρές και τις καλ

« Ο  The Caretaker πάσχει από Άνοια. Ξεκίνησε από το 1999, όταν ξέχασε για πρώτη φορά να πάει σε κοκτέηλ με τους φίλους του. Από τότε ζει και ξαναζεί, στο κεφάλι του, αγνοώντας την πραγματικότητα, τις μέρες που ήταν νέος και κορτάριζε νεαρές Αγγλίδες αριστοκράτισσες στα ballroom πάρτι της Βρετανικής αριστοκρατίας τη δεκαετία του '20. Ακούει τις μουσικές στο κεφάλι του περασμένες μέσα από την ηχώ της ολοένα φθίνουσας μνήμης του, με τα scratch από τους δίσκους στο γραμμόφωνο να ακούγονται σαν φωτιά από ξύλα στο τζάκι. Χαμογελάει.. Η ευφορία κατακλύζει την ψυχή του και κάπου ένα δάκρυ κυλά ενθυμούμενος θολά ένα άλλο χαμόγελο..  Ο Leyland Kirby, ο νεότερος εγγονός του, ηχοερευνητής και πότης, αποφάσισε να τον βοηθήσει. Με σεβασμό και ακολουθώντας τις αντοχές του παππού The Caretaker, τον μετέφερε στο στούντιο του και κάθε μέρα «κατέβαζε» από το μυαλό του παππού ότι κυματομορφή έμοιαζε με ήχο. Παράλληλα έπρεπε να τα ηχογραφεί για να τα ακούει καλύτερα ο παππούς. Ύστερα από πολλο

..Και στο τέλος; Μένουν τραγούδια που τα ακούς μια ζωή. Σε ραδιόφωνα, σε κλαμπ, στο κεφάλι σου. Τραγούδια που σε συνοδεύουν από μικρό παιδί σε όλες τις φάσεις της ζωής σου. Από το ''Wuthering Heights'' και το ''Heart Of Glass'',  στο '' Year Of The Cat'' και στο ''Heroes'' και καταλήγεις διαλυμένος με το ''Strength Of Strings'' και το ''Strawberry Letter 23''. Ανάμεσα όλα τα υπόλοιπα της σημερινής λίστας αντηχούν στο κεφάλι μου εδώ και πολλά χρόνια και σίγουρα για όλα τα υπόλοιπα γήινα μου χρόνια. Είναι ουσιαστικά αυτά τα 15 που προήλθαν από σοβαρή ανακεφαλαίωση της σχέσης μου με τη μουσική των '70'ς και τις φάσεις της ζωής μου. με χαρά τα μοιράζομαι μαζί σας. Ελπίζω να το χαρήκατε κι εσείς. Εξ' άλλου είναι 162 τραγούδια και ορχηστρικά που μένουν από αυτή τη δεκαετία. και πολλά άλλα βέβαια, όπως σας είχα προειδοποιήσει υπάρχουν σοβαρές απουσίες.  Και αυτό γιατί δεν τα είδ

Τι κάνει ένα τραγούδι κλασσικό; Να μένει στα αυτιά αλλά κυρίως στις ψυχές των ακροατών; Τι ακολουθίες ήχων και ρυθμών ή διάθεσης πρέπει να έχει το τέλειο τραγούδι στο χώρο της ποπ, της ροκ, της λαϊκής μουσικής; Η απάντηση αναζητείται όπως καταλαβαίνετε. Καθώς το όγδοο κομμάτι του μεγάλου παζλ με τα αγαπημένα τραγούδια του Σπιτιού Με Τα Παράξενα από τη δεκαετία του '70 θα ξεδιπλωθεί σε λίγο μπροστά σας, να σας πω τι με τράβηξε σε κάποια από στα τραγούδια που θ' ακούσετε. Η βρωμιά και η ορμή του ήχου αλλά και ο τσαμπουκάς πάνω από την κατεστραμμένη ψυχολογία του Iggy στο '' Search And Destroy''. Η κλιμακούμενη και ελεγχόμενα υστερική ένταση του ''Lila Engel'', H τροχιοδεικτική, προς τα έγκατα της Κόλασης, αγωνία του ''No Tears'' και το βασικό ριφφ να ολοκληρώνει τη δραματική ερμηνεία του Steven Brown. Το ονειρικό ριφ αλλά και η μελωδική γραμμή του ''The Man Who sold The World''. Τα αγγελικά/κοσμικά/έξω από τ

Η πόλη και το ροκ ή η σόουλ των '70'ς  έκαναν απογόνους τραγούδια που κρατάνε ακόμα μιας και το άρωμα τότε είναι το ίδιο με το σημερινό, χωρίς βέβαια την προχωρημένη ψηφιακή τεχνολογία. Στο σημερινό έβδομο πάζλ που αποκαλύπτουμε σήμερα πολλά που σχετίζονται με την Μεγάλη Πόλη ακούγονται και κάνουν την παρουσία τους δυνατά.Λίγες στιγμές εξωτισμού και το εξώφυλλο με την αθλητική γυναικεία φιγούρα των '70'ς, προτρέπουν για διαφυγές έξω από την πόλη δίνοντας την απαραίτητη αντίθεση....Επίσης περιλαμβάνονται,  ένα τραγούδι με τίτλο σύνθημα για το ιστολόγιο, τις εκπομπές αλλά και αυτό που θέλω να σας δίνω κάθε φορά, γραμμένο από έναν θρύλο που η ύπαρξή του παρέμενε άγνωστη για όλη την υφήλιο αλλά όχι για την Νότια Αφρική και που μας τον γνώρισε το καλύτερο μουσικό  ντοκιμαντέρ που έχει γυριστεί ποτέ αλλά και την πρόσφατη ανακάλυψη ενός δίσκου από έναν καταπληκτικό Βραζιλιάνο μουσικό που ακούγεται σαν να ηχογραφήθηκε προχθές.. Ανακαλύψτε τα όλα και διασκεδάστε μαζί μας.

Το σημερινό έκτο κομμάτι του μεγάλου παζλ των '70'ς για το Σπίτι Με Τα Παράξενα, αποτελείται από πολλά Γερμανικά σχήματα και λιγότερο αλλά εξαιρετικό κλασσικό ροκ. Πανκ/νιου γουεηβ και σόουλ συνυπάρχουν και όλα μαζί δονούν την ατμόσφαιρα με νοσταλγία και ανεξίτηλη λάμψη. Χιλιοακουσμένα ή μη τα σημερινά τραγούδια είναι κλασσικά και προορισμένα να ακούγονται για ακόμα περισσότερα χρόνια ακόμα. Φράσεις και στίχοι κλειδιά για σήμερα: ''Cause tramps like us, baby we were born to run'' '' And if young Nigel says he's happy He must be happy He must be happy He must be happy in his work '' '' I'll send an S.O.S. to the world I hope that someone gets my I hope that someone gets my I hope that someone gets my message in a bottle yeah '' ''I used to stay in the house and never go out But now I'm stepping out, stepping out '' ''Dance , damce, dance to the radio''

Οι μουσικές εκτός των Ροκ Μητροπόλεων όχι απλά ήταν για φολκλορικούς λόγους στα υπ' όψη αλλά έβαψαν τους άχρωμους Δυτικούς καλλιτέχνες με εξωτισμό και ομορφιά. Ο Holger Czukay έκανε κάτι σαν σαμπλινγκ με φωνές από το Ιράν μέσα σε  ένα υπερδελικό, γκρουβάτο και τελείως αλλού κομμάτι, ο Stevie Wonder μας έκαψε με δροσερή λάτιν και κάθε καλοκαίρι ήταν το καλύτερο καλοκαίρι για 8 λεπτά περίπου. Από την άλλη, οι Γιαπωνέζοι Yello Magic Orchestra έπαιζαν με τα ρυθμοκούτια και την παράδοσή τους, οι πίστες έκαιγαν από τους ηλεκτρονικούς ρυθμούς του Giorgio Moroder και η Diana Ross ζηλεύοντας την Donna Summer έφτιαξε το δικό της ''I Feel Love'', χωρίς βογγητά αλλά με βελούδινα φωνητικά  που δεν κατείχε η άλλη, εξίσου απολαυστικό αν από την αρχή καταδικασμένο σαν μετριότητα. Έμεινε δυστυχώς στην αφάνεια και ξεχάστηκε από την πρώτη στιγμή από όλους εκτός από μένα και τους μουσικούς επιμελητές των τηλ. σειρών του Θάνου Λειβαδίτη.  Επίσης οι Abba δημιουργούσαν ένα ρυθμι