Το Σπίτι Με Τα Παράξενα

21. Until The Quiet Comes - FLYING LOTUS Ο ίδιος ο Steven Ellison χαρακτήρισε το φετινό του άλμπουμ σαν μια προσπάθεια δημιουργίας « δίσκου για παιδιά,δίσκου για να μπορούν να ονειρεύονται τα παιδιά» .  Επειδή τις περισσότερες φορές άκουγα αυτό το άλμπουμ κυρίως πρωινές ώρες ,είτε στις 3, είτε στις 7 για παράδειγμα,το θέμα «όνειρο» το έχει πετύχει . Λειτουργεί τέλεια σε κατάσταση απόλυτης χαλάρωσης,ακούγεται σαν να προέρχεται από ραδιόφωνο άλλης συχνότητας ,εκτός φάσματος. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η απόλυτα αφοσιωμένη στη free jazz και hip hop μουσική του ανακατεύεται πιο πολύ με εξωτικές γεύσεις Ειρηνικού σε αυτό το άλμπουμ και ηχητικά ,είναι λιγότερο φορτωμένη και μοιάζει να έχει πετύχει στιγμές απόλυτης αποκοπής με το γήινο στοιχείο.  Κινείται άνωθεν,τη νοιώθω ότι υπερίπταται στην ατμόσφαιρα αλλά με ταλαιπώρησε λιγάκι στην αρχή,μέχρι να πιάσω τους παλμούς του.Το ακουστικό του φάσμα έχει αλλάξει λίγο. Έπρεπε να τον ακούσω αρκετές φορές ,να αυξήσω την έντα

22. Django Django - DJANGO DJANGO «. . . Ο πρώτος ομότιτλος δίσκος τους,συγκεντρώνει επτά καινούρια και έξι παλιότερα που υπήρχαν στα 4 σινγκλ που έχουν βγάλει τα 3 τελευταία χρόνια και διακρίνεται για  την ανανεωτική μουσική αύρα που εκπέμπει.... Δυνατός ,καθαρός ήχος,τονισμένα χαμηλά,ιδιόρρυθμα χορευτικός και ευχάριστος,ο δίσκος τους είναι ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο με πολλές εξαιρετικές στιγμές ( ''Wor'','' Default'', ''Hail Bop'','' Skies Over Cairo'' , '' Life's A Beach'' ) αλλά και δυο τρία που θα μπορούσαν να λείπουν(  '' Zumm Zumm'' ,'' Love's Dart '' ). Το ντεμπούτο των DJANGO DJANGO ,αναπτύσσει δικιά του προσωπικότητα και ο πολυρυθμικός φολκοηλεκτρονικός του ήχος ανανεώνει το παρελθόν και χαμογελά αισιόδοξα προς το μέλλον... » Αχ αυτό το μέλλον! Πολλοί δίσκοι φέτος,ακόμα και μέσα από την λίστα του Σπιτιού είχαν και τις αδυναμίες αλλά και

23. The Avocado Index - DRUG FREE YOUTH «..Είναι σίγουρο ότι δεν είναι από αυτή την εποχή αυτοί οι συμπατριώτες μας....Δεν ακουμπάνε στο τώρα όχι επειδή είναι κολλημένοι με τα παλιά αλλά γιατί δε θέλουν και ξέρουν ακριβώς τι κάνουν. Απίστευτο ντεμπούτο...» Πώς έγινε ένα τέτοιο άλμπουμ; Τι έμπνευση μπορεί να του σφηνώθηκε στο κεφάλι για να φτιάξει το πιο απογειωτικό και εκτός χώρου αλλά νοσταλγικού χρόνου,άλμπουμ ;  Και γιατί παρακαλώ έχει εξαφανιστεί το πρώτο του άλμπουμ που είχε βγεί στη ζούλα πέντε χρόνια πριν; Και γιατί υπάρχει ,και ευτυχώς να λες, μία μόνο συνέντευξη που τα λέει όλα  για αυτό το «ιπτάμενο» γκαραζοειδές από άλλο πλανήτη,που ακούγεται σαν ένα αριστούργημα χαμένου ψυχεδελικού Αμερικάνικου ροκ των '60'ς ; Και γιατί δεν υπάρχει συνοδευτική μπάντα να το ξεσκίσει ζωντανά για να πάθουν πλάκα οι ταμένοι γκαραζοπάνκηδες της χώρας κι εγώ μαζί ; Πολλές απορίες για τον μουσικό που κρύβεται πίσω από το δεύτερο καλύτερο εγχώριο άλμπουμ της χρονιάς,τ

24. Visions  - GRIMES «.. Αναμφίβολα η στιλπνή,εξωτική και όμορφη ηλεκτρονική ποπ που προσφέρει ντυμένη έξυπνα με νυχτερινό goth ένδυμα είναι αρκετά ελκυστική,χαριτωμένη και μέσα στην εποχή της ipad γενιάς.  Η GRIMES a.k.a. Claire Boucher , διαμορφώνει το χαρακτήρα της ποπ αυτής της δεκαετίας και σίγουρα έχει θετικό μέλλον μπροστά της....» Δεν είναι απλά ένα πολύ έξυπνο ποπ άλμπουμ.Βάζει και τα όρια της ποπ της εποχής σε υψηλότερη στάθμη. Γύρισα πολλές φορές σε αυτό. Στην αρχή υπήρχε αυτό το απροσδιόριστα ελκυστικό που με προκαλούσε ν' ακούσω.Μετά άρχισα να συνηθίζω τον ήχο ,τη δομή . Στο τέλος,μετά την εξοικείωση με τους ρυθμούς και την παραγωγή του που μπαίνει μπροστά, έπεσε σαν ώριμο φρούτο επάνω μου και όλη η ποπ δομή των τραγουδιών.Πρόσεξα κάτι που φυσιολογικά υποτίθεται έπρεπε να βγαίνει μπροστά και όχι να καραδοκεί σαν φάντασμα από πίσω.Μελωδικές γραμμές,όχι δύσκολες,που πιθανόν οι ποπ μαιτρέσες των Αμερικάνικων καταλόγων να σκότωναν να τραγουδήσουν αλλά για κάπο