Οι μεγάλες δισκοθήκες πάντα μου προκαλούσαν δέος και θαυμασμό.Πάντα ήθελα να έχω μια τεράστια δισκοθήκη που να επεκτεινόταν σε πολλά δωμάτια.Και να κάθομαι όλη τη μέρα να ακούω μουσική αλλά και να ξανακούω τους δίσκους μου.Με την έλευση των πρώτων φακέλλων mp3 στον υπολογιστή ,με την οικονομική κρίση να απαγορεύει τέτοιου είδους «βίτσια» και με την ολοένα αυξανόμενη εισροή ηχογραφημένης μουσικής παραγωγής,η επιθυμία μου φαντάζει πλέον ολοένα και πιο μακρινή και πλέον έχω μεγάλη δισκοθήκη αλλά καταλαμβάνει λιγότερο χώρο . Έρχονται μέρες σαν και αυτές τις Μ.Εβδομάδας και μέσα σε όλα τ'άλλα,αντιλαμβάνομαι πόσο σπάνια πλέον έχει γίνει η μουσική σκηνή σε κυκλοφορίες που θα αποτραβήξουν τον εαυτό μου μακριά και είτε θα αναζητήσω σπάνια απόλαυση για Σωτηρία είτε αληθινά μεγάλα έργα μουσικής που θα δρουν ως καταλύτες υπαρξιακών αναζητήσεων και εσωτερικών ταξιδιών. Είναι η στιγμή που το 70 % της δισκοθήκης, αναλογικής και ψηφιακής «χάνεται» για λίγο και μένουν μόνο συγκεκριμέν