Οι μουσικές εκτός των Ροκ Μητροπόλεων όχι απλά ήταν για φολκλορικούς λόγους στα υπ' όψη αλλά έβαψαν τους άχρωμους Δυτικούς καλλιτέχνες με εξωτισμό και ομορφιά. Ο Holger Czukay έκανε κάτι σαν σαμπλινγκ με φωνές από το Ιράν μέσα σε ένα υπερδελικό, γκρουβάτο και τελείως αλλού κομμάτι, ο Stevie Wonder μας έκαψε με δροσερή λάτιν και κάθε καλοκαίρι ήταν το καλύτερο καλοκαίρι για 8 λεπτά περίπου. Από την άλλη, οι Γιαπωνέζοι Yello Magic Orchestra έπαιζαν με τα ρυθμοκούτια και την παράδοσή τους, οι πίστες έκαιγαν από τους ηλεκτρονικούς ρυθμούς του Giorgio Moroder και η Diana Ross ζηλεύοντας την Donna Summer έφτιαξε το δικό της ''I Feel Love'', χωρίς βογγητά αλλά με βελούδινα φωνητικά που δεν κατείχε η άλλη, εξίσου απολαυστικό αν από την αρχή καταδικασμένο σαν μετριότητα. Έμεινε δυστυχώς στην αφάνεια και ξεχάστηκε από την πρώτη στιγμή από όλους εκτός από μένα και τους μουσικούς επιμελητές των τηλ. σειρών του Θάνου Λειβαδίτη. Επίσης οι Abba δημιουργούσαν ένα ρυθμι