Το Σπίτι Με Τα Παράξενα

  Ακριβώς ένα χρόνο πριν, έτρωγα πόρτα στο aN λόγω sold out και κουβαλούσα αυτο το ''τραύμα'' από τότε. Ευτυχώς όμως η ''πληγή'' έκλεισε χθες,ένα χρόνο μετά. Μετά από μανούβρες ανάμεσα στο πολυπληθές κοινό έφθασα  στις πρώτες σειρές την ώρα που οι UNIVERSE 217 ,τελείωναν την εμφάνισή τους πολύ δυναμικά και έμεινα εκεί μέχρι αρκετά λεπτά μετά το τέλος της συναυλίας,μέχρι να αποκτήσω επαφή με την πραγματικότητα ξανά. Ξεκίνησαν με μια μυστηριακή εισαγωγή και εξαιρετική διασκευή στο ' ' Heart And Soul '' και πιστεύω ότι είναι το μόνο σχήμα,στο οποίο πρέπει να επιτραπεί διασκευή σε τραγούδι των JOY DIVISION . Το καινούριο εξαιρετικό - καλύτερο από το περσυνό- άλμπουμ τους '' The Threshingfloor '' -σημαδιακός τίτλος- το τίμησαν δεόντως,με ελαφρώς παραλλαγμένες και τελετουργικότερες εκτελέσεις. Aκούσατε τη συγκλονιστικότερη εκτέλεση του '' Whistling Girl '' που έχετε ακούσει ποτέ και μια επική ,επίση...

 Αντικρίζω την κενή σελίδα και για πολλοστή φορά ξεκινώ από την αρχή χωρίς να είμαι σίγουρος ακριβώς πώς να περιγράψω αυτό που εξέπεμπαν οι έξι Γερμανοί για δύο ώρες και σαράντα λεπτά,χθες κατά τη διάρκεια του εορταστικού κονσέρτου τους για τα τριάντα χρόνια δημιουργικής ύπαρξης τους στον πλανήτη.  Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία ? Μία συναυλία που δεν θα ξεχάσεις ποτέ ? Μια επέτειος για το πώς φτάσαμε να ακούμε τα μέταλλα και τα πλαστικά σαν κάτι φυσιολογικό και απαραίτητο στη σύνθεση σκοτεινών ποπ τραγουδιών ? 'Ενα κονσέρτο που εξοργιστικό,βαρετό και κουραστικό για ανθρώπους που μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν από κοσερβατουαρ ή ταμπέλες μουσικής ? Δεν χρειάζονται περαιτέρω αναλύσεις για το τι είναι και τι αντιπροσωπεύουν στη σύγχρονη μουσική οι E.N. Η επίδρασή τους είναι καταλυτική και  όλη τους πορεία δείχνει ένα συνεπές αλλά μοναχικό σχήμα στο παγκόσμιο στερέωμα,που κινείται σε δικούς του δρόμους ασυμβίβαστο και ακλόνητο.  Η χθεσινή τους θριαμβευτική εμφάνιση,στο ...

Όποιοι έχουν περάσει τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90,ακούγοντας την κληρονομιά του ήχου των SMITHS ,από τις συναισθηματικές εφηβικές κυκλοφορίες της Sarah records μέχρι το πιό άγνωστο σχήμα που ηχογραφούσε στο σπίτι του και κυκλοφορούσε ακόμα και φλέξι σε συνεργασία με ασπρόμαυρα φανζινάκια ( θυμάται κανείς τους THEY GO BOOM ! , τα λατρεμένα Little Charmer και In Those Days και τα δεκάδες χαμένα 7'' lo-fi αλλά υψηλής συναισθηματικής αξίας δισκάκια ?) αλλά και τους SAINT ETIENNE του '' Foxbase Alpha '' και '' So Tough '',είναι αδύνατο να μη νοιώσει ρίγη νοσταλγίας ακούγοντας τους δίσκους των Σουηδών THE RADIO DEPT .Πόσο μάλλον να τους βλέπει στη σκηνή. Τρία άτομα,κιθάρα, μπάσο και lo-fi ηλεκτρονικά,παραταγμένοι σε ευθεία γραμμή και μόνο μπλε φωτισμοί. Λιτοί ,απέριττοι,ντροπαλοί,απόμακροι λες και βγήκαν από τα δωμάτιά τους μετά από χρόνια συνειδητής απομόνωσης. Και μετά ακούς τη μουσική ..και σπάζεσαι..Τα ηλεκτρονικά που τιμούν τις...

'' We marry the dance ethic with the pop ethic, and make something that you can dance to and sing along to' '.  Αυτό ακριβώς είδαμε κι εμείς εκείνο το βράδυ.Μια μπάντα να παίζει μουσική του Σαββατόβραδου, μεσοβδόμαδα. Κι αν νομίζετε ότι κάτι έφταιγε που δεν επικρατούσε το κέφι που θα έπρεπε, αυτό ήταν   η  καταθλιπτική ατμόσφαιρα αβεβαιότητας και μουδιάσματος που μας έχει πάρει και μας έχει σηκώσει τελευταία, παρά  επαγγελματισμός του σχήματος.  Είδαμε μια ρυθμική μηχανή που έπαιξε χορευτική μετα-νεοκυματική και με άλλες 80'ς αρρώστιες,ποπ, με ξεκάθαρες απόψεις,χωρίς να βασανίζει τον ήχο της αλλά να τον κατευθύνει  στο κοινό, αποκλειστικά  για χορό και ξέδωμα.   Η εμφάνιση τους,εξελίχθηκε σε πάρτυ,έ παιξαν όλα τα καλά τραγούδια που διαθέτουν και αρκετά από αυτά ακουγόντουσαν καλύτερα από τους δίσκους. Αν εξαιρέσει κανείς ότι το μπάσο δεν είχε τον όγκο που χρειαζόταν και την αρχική αμηχανία,όλο το υπόλοιπο σετ κύλησε όμορφα και ρυθμικά.Το σχήμα ...

  Σίγουρα κανείς δεν έφυγε παραπονεμένος χθές βράδυ από την ροκ τελετουργία/ιεροτελεστία/δεν ξέρω κι εγώ τι/,του Jaz Coleman και της παρέας του. Δεν περίμενα κάτι κατώτερο, αλλά όταν ο Paul ''Big'' Ferguson , κόντεψε να τινάξει το κλαμπ στον αέρα με τη βροντώδη εισαγωγή του '' Tomorrow's World '' συνειδητοποιήσα ότι τα άθλια ηχητικά βίντεο της '' Absolute Dissent tour '' που παρακολουθούσα και όλα τα άλμπουμ τους που άκουγα, δεν αποκάλυπταν στο εκατοστό αυτών που  βίωσα  για μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά,ζωντανά..     Στην πρώτη εμφάνισή τους,στην Ελλάδα '' των απόγονων του Πλάτωνα '', που τώρα είναι οικονομικά υποτελής (όπως και όλος ο πλανήτης) στην τραπεζική δικτατορία της Νέας Εποχής,κατόρθωσαν να με κάνουν να αδιαφορώ για την ώρα,για τον τόπο, για τους ανθρώπους τριγύρω.  Κατόρθωσαν να κρατήσουν το  κοινό,σε μια ενότητα, συντονισμένους στην πύρινη,σοφά κατευθυνόμενη ενέργεια που έβγαινε απ' τα ηχεία...

Το bIOS έγινε 8 και η δεύτερη ολονυκτία μας επιφύλασσε ένα τουρ ντε φορς μουσικών και ήχων που ήταν κάτι σαν όαση για Το Σπίτι.    Οι ONRA και    BUDDY SATIVA είναι μεγαλωμένοι στη Γαλλία.Το dj set τους ήταν γεμάτο από σεξυ, p-funk,funk,soul και jazzy ήχους που αναστήθηκαν από τους τάφους των PRINCE και ZAPP μεταφορτώνοντάς μας κυριολεκτικά μέσα σε πολυτελή διαμερίσματα με τζαμαρία προς τη θάλασσα, κάπου στο L.A. των '80'ς, πίνοντας κοκτέιλ αντί για μπύρα και τις καλύτερες γυναίκες ανάμεσά μας.Θα μπορούσε και να ήταν η lounge μουσική του μέλλοντος αν αυτό, δεν ήταν  τώρα.Ομολογώ δεν τους είχα ξανακούσε και ούτε ξεκουνήθηκα να τους μάθω πριν τους δω.Τώρα έχω άλλο ένα ευχάριστο μπελά ακόμα,να φροντίσω..    Οι GONJA SUFI και   GASLAMP KILLER ήταν η αιτία που εγώ και οι περισσότεροι κατέβηκαν στο bIOS αποφασισμένοι να παραβλέψουμε για άλλη μια φορά το ξενύχτι ή ακόμα και το ξημέρωμα. Εδώ και ένα χρόνο τώρα τους έχουμε μη στάξει και μη βρέξει...

Τί τα θες ?Τί να σου κάνει η πρόθεση του κόσμου,που μπήκε σαν ενθουσιώδης ταύρος στο χώρο,αφού ,επιτέλους, έσπασε τον κλοιό των τζαμπατζήδων που είχαν μπλοκάρει τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ είσοδο που η τσιφουτιά επέτρεψε να είναι ανοικτή,ενός ΜΕΓΑΛΟΥ χώρου ,με σκοπό να διασκεδάσει με την ψυχή του υπό των πυρηνικών και γεμάτο αδρεναλίνη ήχων και ρυθμών ενός κορυφαίου σχήματος που αρνείται να πεθάνει.. Τί να σου κάνει επίσης η όρεξη και η διάθεση του γκρουπ, που σαν σωστοί διασκεδαστές, ήθελαν να παρουσιάσουν τις μεγαλύτερες επιτυχίες του έστω και σε διαφορετικές ή δυστυχώς,στην περίπτωση των '' No good '' και '' Out Of Space '' κομμένες εκτελέσεις (το πολύ το Κύριε Ελέησον..) με την καλύτερη παρουσίαση και εξαιρετικά δυνατό ήχο. Αν ήταν άλλες εποχές μπορεί και να περνάγαμε καλά,γιατί ήταν μια βραδιά με παλμό.  Η διοργάνωση όμως,αποδείχτηκε ανεπαρκής για τέτοιου βεληνεκούς σχήμα, που στο εξωτερικό ''σπέρνει'' με το ίδιο ακριβώς σουπερ σετ και τους ίδιους ...

Δεν είναι απαραίτητο να κάνουμε ολόκληρη κουβέντα για το προχθεσινό σώου των RAMMSTEIN .Η σκηνική παρουσία τους είναι για να τη ζεις.Έστω και αν τελικά η εικόνα έφαγε τη μουσική,έστω και αν οι φλόγες και ο φωτισμός πρόσφεραν μοναδικές συγκινήσεις,ήταν μια σπουδαία συναυλιακή εμπειρία που μόνο μίζερος,κακόβουλος και ψηλομύτης πρέπει να είσαι για να μη σου αρέσει έστω και λίγο. Το σχήμα παρουσίασε όλες τις μουσικές και αισθητικές καταβολές που συνθέτουν το φαινόμενο RAMMSTEIN (Γερμανικός εξπρεσσιονισμός,φουτουρισμός,cyberpunk,metal,industrial ),με τη δέουσα σοβαρότητα και πειθαρχία,παίζοντας με τις φλόγες σαν να ήταν παιδικά παιχνίδια,με πολύ στριφνό και σαρκαστικό χιούμορ ακόμα και πάνω στη Γερμανικότητά τους.  Έπαιξαν όλα τα αγαπημένα μου ( Ich Will,Du Riechst So Gut,Sonne, Du Hast ), το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους πολύ κακώς δεν του έδωσα τόση σημασία (έχει εξαιρετικές στιγμές) ,ο κόσμος φυσικά ανταποκρίθηκε όπως έπρεπε ακόμα και όταν είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό απο τα εφφέ.....

Χωρίς πολλά λόγια και επειδή ξέρετε την εκτίμηση μου σε αυτούς τους νεοροκ ήρωές μου,η συναυλία τους στο Gagarin τη Δευτέρα που μας πέρασε ήταν ένα γεγονός που περνά απαρατήρητο σε τέτοιες ''υπο'' εποχές,μια φευγαλέα στιγμή νοσταλγικής αστρόσκονης στο γεμάτο σκουπίδια Διάστημα,ένα όνειρο που σαν νερό έφυγε απο τα χέρια χωρίς να μπορείς να το κρατήσεις.... Ο BLAINE μαζί με τον Τηλέμαχο Μούσα ήθελαν σώνει και καλά να μετατρέψουν το Gagarin σε ένα είδος μπαρ ''Το Ναυάγιο''. Εκεί μπαίνεις σχεδόν τυχαία κάνοντας ένα διάλλειμα αφου έχεις περπατήσει 42 χιλιάδες εμπειρόμετρα στη Λεωφόρο της ζωής σου.Πίνεις ποτό,νομίζεις ότι αυτά τα πρόσωπα ή τα έχεις ξαναδεί ή είναι απλά ολογράμματα παλιότερων συναντήσεων,ακούς τα τραγούδια που κατα θεϊκή σύμπτωση ακούγονται όπως θα τα τραγούδαγες στο μπάνιο σου ή μετά απο έντονη χρήση αναμνησιογόνων. Μου φάνηκε φυσικό να κάνει κάτι τέτοιο, κάποια στιγμή στη ζωή του, ο BLAINE .Ήμουν σίγουρος ότι αν έπρεπε να κάνει ένα διάλλ...

..Ο LAURENT GARNIER ,ήταν πρόσωπο - κλειδί για την όλη ''έκρηξη'' του Γαλλικού χορευτικού ήχου την προ-προηγούμενη δεκαετία, λίγο πριν οι DAFT PUNK τα σαρώσουν όλα.Ο πρώην σεφ έκανε φινετσάτο,καλόγουστο,δυναμικό house και techno και έχει δύο τουλάχιστον άλμπουμ-ορόσημα ( '' Shot In The Dark' ' και '' 30 '' ) για τον Γαλλικό χορευτικό ήχο των 90'ς που ακόμα και σήμερα λάτρεύω ν' ακούω.  Η εμφάνισή του στο Synch με αρκετούς μουσικούς να τον συνοδεύουν επι σκηνής,ήταν ουσιαστικά ένα νοσταλγικό ταξίδι στη χορευτική παραζάλη της δεκαετίας του '90.  Με περισσότερα jazz και funky στοιχεία ενσωματωμένα στον κλασσικό,ταξιδιάρικο techno ήχο του,το live set του Garnier ήταν ένα τέλειο χορευτικό κυριλλέ δείπνο με μερικές απο τις πιο καλές στιγμές του.Όσο πιο τέκνο ήταν τόσο το καλύτερο για μας.Η σχεδόν δεκαοκτάλεπτη εκτέλεση του '' Gnanmankoudji '',με Αφρο επιρροές στην αρχή αλλά με την   ηφαιστειακή εξέλιξή του σε ...