Η ιστορία μας πάει πίσω στο πέμπτο Απριλιάτικο βράδυ του 1990, όταν πήγα στο ΑΝ για να δω για πρώτη φορά μια μπάντα που, σύμφωνα με την εκπομπή που μας τους γνώρισε, έπαιζε καινούρια κιθαριστική ποπ και δεν ήταν γκαραζ ή πανκ ή νιού γουέηβ. Ήταν η περίοδος που τα νέα από την μετά πανκ Βρετανία ερχόντουσαν με τη μορφή μετά κοκτωτουινικών τοπίων στην ομίχλη και μετά σμιθικής νεφελώδους μελαγχολίας. Ταυτόχρονα το φαζ στις μετά ιησουκαιαλυσοδεμένηςμαρια-νικές και μαιμπλαντιβαλεντίνικες μελωδικές καταιγίδες ήταν τσίτα και ζωογόνες. Άρα η πρόκληση για να ξεκινήσουν να παίζουν κι εδώ στην Ελλάδα κάτι ανάλογο έπρεπε να γίνει αποδεκτή. Τίποτα απ' όλα αυτά όμως δεν ήταν οι ONE NIGHT SUZAN εκείνο το βράδυ. Ήταν απλά μια μπάντα που πάσχιζε μέσα από ένα θολό ήχο να δώσει κάτι καινούριο μόνο που οι ποστ πανκ αναφορές τους τους κρατούσαν δέσμιους ή απλά δεν είχαν φτάσει στο επίπεδο που τους άρμοζε ακόμα. Μετά τους ξαναπέτυχα σχεδόν στη μέση της εμφάνισης τους σε πάρτυ (