32. Wounded Rhymes - LYKKE LI
Της ανήκει το πιο αγαπημένο μου τραγούδι του 2011.Κι ας μην είναι στην εκτέλεση και το ύφος του δεύτερου δίσκου της.
Εκεί, που όταν τραγουδά για τη λύπη, που είναι το αγόρι της,βραχυκυκλώνω και δεν θέλω να γράψω τίποτα. Ούτε για το τοίχος του ήχου που έχει δημιουργήσει αναπαλαιώνοντας ποπ αισθητικές της δεκαετίας του '60, τονίζοντας τον υπόγειο ερωτισμό τους,ούτε για το πόσο διαφορετική ακούγεται από όλες τις υπόλοιπες Σκανδιναβές τραγουδίστριες που προτιμούμε τα τελευταία χρόνια.
Εκεί, που όταν τραγουδά για τη λύπη, που είναι το αγόρι της,βραχυκυκλώνω και δεν θέλω να γράψω τίποτα. Ούτε για το τοίχος του ήχου που έχει δημιουργήσει αναπαλαιώνοντας ποπ αισθητικές της δεκαετίας του '60, τονίζοντας τον υπόγειο ερωτισμό τους,ούτε για το πόσο διαφορετική ακούγεται από όλες τις υπόλοιπες Σκανδιναβές τραγουδίστριες που προτιμούμε τα τελευταία χρόνια.
Το ''Wounded Rhymes'' κρύβει αρκετό πόνο,αρκετή πίκρα.Αλλά και αρκετό πείσμα,αρκετή ευαισθησία αλλά και θυμό.Εν κατακλείδι τόσα πολλά συναισθήματα και τόσα δάκρυα.
Η μουσική τους έκφραση,είναι εντυπωσιακή.Μια παλέτα με παράδοξες αντιθέσεις.Καθαρές ποπ φόρμες με θαμπή παραγωγή,μελόδραμα με κοφτερά δόντια. Επιβλητικός ήχος με πτυχίο στην τεχνική Phil Spector αλλά σαν οι Ronettes να έχουν μεγαλώσει αρκετά και να θέλουν να ξαναγυρίσουν πίσω...
Όμως όπως σας είπα και πριν ,αρκεί ένα ή δύο τραγούδια και σταματάς να εξηγείς γιατί σου αρέσει τόσο πολύ αυτός ο δίσκος και στο τέλος το μόνο που κάνεις, είναι να τον φυλάξεις στο κιτ πρώτων συναισθηματικών βοηθειών...
Σχόλια