Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Η τρίτη εμφάνιση σαν DEAD CAN DANCE,
έκανε πιο καθαρή την εικόνα αυτών που πρεσβεύουν,τη φιλοσοφία τους και ήταν από τις πιο συμμετρικές,αρμονικές συναυλίες που έχω παρακολουθήσει.
Πάνω στο Λόφο του Λυκαβητού.Με τον ουρανό λίγο πιο κοντά,με τον ήχο να εξαπλώνεται ψηλά.Μαζί με το πνεύμα μας.
Η παγκόσμια περιοδεία τους την εποχή της ασχήμιας,είναι κάτι αναπάντεχα όμορφο και καθαρό.
Η μουσική εξημερώνει τα ήθη.Παράγει πολιτισμό και ίσως προωθεί τη ανθρώπινη σωτηρία. Οι DEAD CAN DANCE έχουν ψηλά τον πήχη. Η μουσική τους είναι μια ανάβαση,όπως ανεβαίνω τον Λόφο ύστερα από πολά χρόνια.Το βραβείο,μια σπάνια πλέον θέα από ψηλά είναι από τις λίγες στιγμές ευτυχίας της πρόσφατης ιστορίας.
Βαρέθηκα τις μουσικές αναλύσεις μερικών για το πόσο ξέρουν οι DEAD CAN DANCE από μουσική. Γνωρίζουν που πατάνε αλλά είναι απλά περαστικοί.Αλλού τραβά η μουσική τους .Δεν το έχετε καταλάβει τόσο καιρό; Δε θα σας το εξηγήσω εγώ αυτό όμως.
Κρατώ παραπάνω από τα 3/4 του προγράμματος της συναυλίας και τις δύο αναπάντεχες διασκευές (Song To A Siren, Είμαι Πρεζάκιας ( Πρέζα σαν θα πιείς)),σαν μια πολύτιμη ανάμνηση.
Αυτοί που κινηματογραφήσαν μέρος της συναυλίας αξίζουν συγχαρητήρια. Κρατάνε την ανάμνηση ζωντανή.....
Η Lisa είναι ο ήλιος και ο Brendan το φεγγάρι. Η Lisa δεν ξέρω αν ανήκει πια σε αυτό το Σύμπαν..Όσοι τη βρίσκουν ασεξουαλική και παγοκολώνα απλά με κάνουν να απορώ, Τι να ξέρουν παραπάνω άραγε;
Οι DEAD CAN DANCE θα είναι εκεί όταν η μουσική τελειώσει..Το είδα ξεκάθαρα
.....
Σχόλια