Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The New Life....

Εξώφυλλο που σε προϊδεάζει για μουσική  σαν απογευματινό ξύπνημα την ώρα ακριβώς που το φως γκριζάρει την ατμόσφαιρα πιο πολύ κι από τα σύννεφα που ετοιμάζονται να ρίξουν καρέκλες. Θετικότατο σημάδι..
Δύο δείγματα που άκουσα πριν από κάτι μέρες, το ''Pittura Infamante '' και το '' Hypnotic Regression '' μου «έκοψαν» τα πόδια με τις πεντακάθαρες μετα- Cure, μετα -νεοκυματικές κιθάρες,τις στιλπνές βαθιές μπασογραμμές,διακριτούς σταθερούς  μετα -Joy Division ρυθμούς και τις αφοπλιστικές μελωδίες του τραγουδιστή με την ζεστή,καθαρή φωνή,που τραγουδά χωρίς «δράμα»,ένταση ή οργή και ακολουθεί την υπόλοιπη μουσική που με κάνει να νομίζω ότι βρίσκομαι κλειδωμένος στη Βαλχάλα της indie Βρετανικής σκηνής ανάμεσα στο θάνατο των Smiths  και λίγο πριν την γέννηση της νέας Britpop σποράς.
Το ίδιο και ακόμα καλύτερα συμβαίνει και στα υπόλοιπα οκτώ τραγούδια του νέου,  δεύτερου, άλμπουμ των Ιρλανδών GIRLS NAMES , ''The New Life''..
Η πρώτη ακρόαση,δεν επιφυλάσσει καμία δυσκολία.Ο ήχος είναι γνώριμος οι επιρροές εμφανείς,είναι πάρα πολύ εύκολο να τον παρακολουθήσει ο εξοικειωμένος ακροατής από την αρχή μέχρι το τέλος.
 Αυτό για το οποίο όμως δεν μπορώ αν πω ότι περίμενα είναι αυτή η σπειροειδής ανέλιξη που κάνει το μυαλό μου στη διάρκεια της ακρόασης. Ναι ,σύμφωνοι,τα έχουμε ξανακούσει αλλά σπάνια με τέτοια κρυστάλλινη ,ξεκάθαρη,κατασταλαγμένη ηχητική υπογραφή. 
Φαντάζει το Ιρλανδικό ισοδύναμο του περσυνού ''Oshin'' των DIIV. Αλλά οι GIRLS NAMES,πέρα από το άστοχο όνομα διαθέτουν ενορχηστρωτικές αρετές που κάνουν κάθε τραγούδι να κάνει κύκλους σε ολοένα υψηλότερα επίπεδα.
Πάρτε το ''Drawing Lines''. Στάχτες μετά το όνειρο του ''A Forest'' ,ένας κυκλοτικός χορός παραπάνω από 17 δεύτερα οδηγούμενος από τα απλούστερα ριφ αλλά τόσο λειτουργικά δομημένα και ενορχηστρωμένα που προκαλούν εκφράσεις θαυμασμού και οικειότητας.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, είναι και άλλα επτά.Θα τα χαρακτήριζα κοσμήματα.
Αν μιλήσω υποκειμενικά θα πω ότι το '' The New Life'',είναι αυτό που περίμενα σαν συνέχεια του ''Epic Garden Music'' και του '' 17 Seconds'' . 
Πρόκειται για ένα τέλειο ή μήπως το τελειότερο άλμπουμ της μετανεοκυματικής εποχής της εναλλακτικής μουσικής ;
Σίγουρα είναι  κάτι που περίμενα από την Αμερική αλλά προήλθε από την Ευρώπη. Δεύτερο Ευρωπαϊκό κρούσμα μετά τους THE TWILIGHT SAD, που βιώνει ,επαναφορτίζει, και αποτυπώνει σαν διατριβή αξίας ,την απέθαντη new wave αισθητική. Μόνο που οι GIRLS NAMES το κάνουν υπόγεια,σταθερά και με φωτιά να σιγοβράζει χωρίς να θέλει να χαλάσει το χειμερινό τοπίο,δίχως να θέλουν να ξεφύγουν από το όνειρο....
Κυκλοφορεί από την Slumberland στις 26/2.Ακούστε τον πιο κάτω....

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαργαριτάρι. Το νέο άλμπουμ της May Roosevelt.

 Έξι παρά κάτι χρόνια μετά το '' Junea '', η  May Roosevelt   επέστρεψε με τον νέο της δίσκο '' Pearl ''. Το '' Junea '' «διαδραματιζόταν» σε ένα περιβάλλον τεχνητού κόσμου, μουσικής Α.Ι. αλλά δημιουργημένο με κυριαρχική αντιπαραβολή του πνευματικού και συναισθηματικού κόσμου πάνω στα μικροκυκλώματα. Το νέο της άλμπουμ είναι εξίσου αιθέριο αλλά υπάρχει λιγότερη τεχνολογία, λιγότερη διάθεση για ρυθμικό συγχρονισμό με την πραγματικότητα και περισσότερα φυσικά έγχορδα. « Στις δέκα συνθέσεις του πέμπτου της δίσκου, τα synthesizers της May Roosevelt συναντούν για πρώτη φορά τους ήχους ενός κλασικού κουαρτέτου εγχόρδων. Νεοκλασική μουσική και ρομαντική electronica συνδυάζονται, με το theremin να πρωταγωνιστεί, τυλίγοντας το ορχηστρικό αυτό ηχητικό σύνολο, άλλοτε σε διάλογο με τα απαλά φωνητικά της May Roosevelt και άλλοτε δημιουργώντας τους δικούς του αιθέριους κόσμους », αναφέρει το δελτίο τύπου και αυτή είναι η πλήρης εικόνα ως προς τη δομή κ

MEET UP! festival_ MAKE ME HAPPY RECORDS 7 YEARS ANNIVERSARY, death disco, 3_4.11.2023.

  Επτά χρόνια δραστηριότητας γιόρτασε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, η make me happy! records . Η εταιρεία στο πνεύμα της πρώτης «αθώας» εποχής των ανεξάρτητων εταιρειών συνεχίζει και ελπίζουμε να συνεχίσει με το πνεύμα και την όρεξη σε ακόμα δημιουργικότερα επίπεδα για περισσότερα χρόνια ακόμα. Χωρίς να έχει ξεπουλήσει τη βασική της αρχή, έχει φτάσει σε σημείο που κυκλοφορίες της έχουν και διεθνή διανομή και πολύ καλή φήμη στους σχετικούς κύκλους της ανεξάρτητης κιθαριστικής ποπ και ροκ.  Κάθε κυκλοφορία της έχει την ποιότητα και τη σφραγίδα εγγύησης ότι αυτό που αγοράζει και ακούει ο κάθε ενδιαφερόμενος δεν θα τον απογοητεύσει στη χειρότερη περίπτωση και στην καλύτερη θα τον συντροφεύει σε κάθε δραστηριότητα.  Το διήμερο που μας πέρασε θα είχε όλο το δημιουργικό ρόστερ της να γιορτάζει αλλά τελικά δύο μπάντες ( MODEL SPY  και TA TOY BOY ) δεν κατάφεραν να συμμετέχουν σε αυτή τη γιορτή λόγω ανωτέρας βίας.  Η πρώτη μέρα είχε κυρίως νοσταλγικό χαρακτήρα, θα ήταν μία κοινότυπη περιγρα

Yodashe: Η επιστροφή!

Έχουν περάσει τρία χρόνια από την πρώτη φορά που ασχοληθήκαμε με την Yodashe και το πρώτο προσωπικό της single ‘ ’ Take Your Time ’’. Πρόσφατα μας ενημέρωσε ότι τα περασμένα δύο χρόνια ήταν «χαμένη» στα στούντιο του Πανεπιστημίου Goldsmiths στο Λονδίνο σπουδάζοντας μουσική παραγωγή. Πλέον οι σπουδές ολοκληρώθηκαν και σαν πτυχιακή έχει ετοιμάσει το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ σε δικιά της παραγωγή, φυσικά, λαμβάνοντας ταυτόχρονα συμβουλές και γνώση από τον επιβλέποντα καθηγητή της Mikko Gordon , παραγωγό και μηχανικό ήχου που όχι μόνο διδάσκει και έχει δημιουργήσει το στούντιο του πανεπιστημίου αλλά έχει συνεργαστεί με τους ARCADE   FIRE , Gaz  C oombes και κυρίως με τους THE SMILE και τον Nigel Godrich . Το άλμπουμ αναμένεται να κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες και θα έχουμε περισσότερες πληροφορίες και τραγούδια να μοιραζόμαστε από αυτό μέσα από τις εκπομπές και εδώ, προς το παρόν θα ξεκινήσουμε το «ζέσταμα» με δύο τραγούδια που δεν θα υπάρχουν στο άλμπουμ. Το ‘’ Salarywom