Panda Bear meets the Grim Reaper

Ο Noah Lennox, ειναι πλεον ενας μουσικος που δεν χρειαζεται να αποδεικνυει την αξια του. Εχει κοινο που τον ακολουθει απο την εποχη του "Person Pitch" ( μακρινο 2007) αλλα και αντιχιπστερ αρνητες που δεν του δινουν καμμια σημασια, πλεον.

Το ϕετινο του αλμπουμ, "Panda Bear Meets The Grim Reaper", ερχεται σε μια εποχη που λιγοι ανυπομονουν για κατι καινουριο απο τον PANDA BEAR αλλα παντα υπαρχει η περιεργεια για το τι θα κυκλοϕορησει.

 Θεωρειται δυσνοητη μουσικη του απο τους απανταχου ϕιλους της ανεξαρτητης σκηνης. Οι ηχητικες και μουσικες περικοκλαδες του καλλιτεχνη απαιτουν αϕοσιωση, κατι που ως γνωστον ειναι πολυτελεια αν δεν ειναι χιπ η στο κεντρο της επικαιροτητας. 
Με το "Person Pitch" επεσαν ολα τα εκλεκτικα βλεμματα επανω του. Δεκαδες αναλυσεις για το σαμπλαρισμενο δημιουργημα ενος μελους των ANIMAL COLLLECTIVE, θορυβος για το αισθητικο αριστουργημα που ενσωματωνε τους BEACH BOYS, την ηλεκτρονικη μουσικη και τη νοσταλγια. Εκεινο το αλλοκοτο και εξωτικο ψυχεδελικο παραληρημα, μολονοτι ειχε προηγηθει ενα εξαιρετικο και βαθια συναισθηματικο εργο ( Young Prayer, 2005) , ηταν το ντεμπουτο του σε μια ανεξαρτητη αγορα οπου το κοινο δεν ειναι παντα ενας αντικειμενικος κριτης και επειδη καποιοι και οχι αδικα ξεκινησαν θορυβο γυρω απο το ονομα του και το σχημα του, θεωρηθηκε οτι επρεπε να γινει μοδα. Φυσικα εξεπνευσε μεχρι το "Tomboy"( 2011), το επομενο αλμπουμ του. Αν και επισης εξαιρετικο προκαλεσε γκρινιες. Πλεον η χιπστεροεπαρμενη νεολαια δεν ειχε ορεξη γι' αυτον. Βρηκε να χορτασει την επιϕανειακη τους μουσικη περιεργεια αλλου, ακομα κι αν το "Tomboy" ηταν ενα βημα ωριμοτητας για τον καλλιτεχνη.

Αλλα μουσικοι σαν τον  Noah Lennox, δεν καθονται να κοιτουν κριτικες. Δημιουργουν και συνεχιζουν να ζουν αδιαϕορωντας για το τι θα πει ο κοσμος.

 Η ιδιαιτεροτητα του πρεπει να προσεγγισθει και να κατανοηθει. Δεν ερχεται ο καλλιτεχνης στο κοινο. Αλλα ειναι παντα προθυμος να αποκαλυψει το μουσικο του κοσμο σε οποιον εισελθει,με ελευθερη βουληση και ενδιαϕερον. Το "Panda Bear Meets The Grim Reaper" κυκλοϕορησε νωρις αυτη τη χρονια. Με δυο ακροασεις καταλαβα οτι ειναι αλλο ενα σπουδαιο εργο και το χαρακτηρισα, βεβιασμενα ισως, αριστουργημα.

Αλλα οι δισκοι επικοινωνουν καλυτερα οταν ο ακροατης ειναι χαλαρος και αϕοσιωθει σε αυτους. Ειδικα ακροατες σαν κι εμενα που εχουν να ακουσουν και να προσεξουν δεκαδες νεες κυκλοϕοριες απαιτειται χρονος για μερικους δισκους ιδιαιτερης βαρυτητας οπως του  Noah Lennox.

Ετσι, μεσα σε ενα λεωϕορειο πηγαινοντας σε παραθεριστικο προορισμο, εντελως αυθορμητα, ξεκινησα να ακουω το δισκο στα ακουστικα μου και συνεχισα για μερικα εικοσιτετραωρα ακομα, μιας και προκειται για ενα πολυ στρωτο και ανετο αλμπουμ. Πλεον, υστερα απο δεκαδες ωρες ακροασης ηχογραϕησεων του καλλιτεχνη, εχω την εντυπωση οτι το στυλ του εχει σιτεψει στα αυτια μου και πλεον το τελυταιο του αλμπουμ ακουγεται πιο βατο, ρυθμικοτερο και ϕωτεινοτερο απο τα προηγουμενα. Αλλα και ιδεα μου να μην ειναι, σε αυτο το αλμπουμ με τον, ϕαινομενικα και μονο, μακαβριο τιτλο, ο PANDA BEAR αϕηνει περισσοτερο χωρο σε αυτο που ειναι η βαση της δημιουργικης του ταυτοτητας και που παλιοτερα επλεε σε περιπλοκα και ενιοτε χαοτικα υποστρωματα μουσικης. Αϕηνει περισσοτερο χωρο στη μελωδια και στα ϕωνητικα.

 Ο καλλιτεχνης ειναι ενας ποπ συνθετης κατα βαση. Μπορει να μην ασπαζεται το δογμα "κουπλε-ρεϕρεν-γεϕυρα-κουπλε-μελοδραμα" αλλα η ροη της μελωδιας ακολουθει ενα βασικο, ξεκαθαρο διαυλο και οι αλλαγες στους τονους ερχονται χτυπωντας τις συναψεις ακουστικης ευχαριστησης σε μεγαλο βαθμο. Στο ϕετινο του αλμπουμ αϕηνει τη ροη των μελωδιων να συνδυαζεται, οπως παντα αψογα, με τον τονο που χαρακτηριζει τα καθαρα και νοσταλγικα ϕωνητικα του να κυριαρχει, αϕηνοντας τη μουσικη επενδυση απλα να συνοδευει. Φυσικα σε δευτερο επιπεδο ακροασης αυτη η μουσικη επενδυση μονο συνοδευτικη δεν ακουγεται. Παρα την απλοτητα και τη σαϕη οριοθετηση της, ακουγεται το ιδιο ολοκληρωμενη, ενα ποταμι που ρεει ησυχο χωρις εξαρσεις αλλα με ομορϕα ηλεκτρονικα ηχοχρωματα και στρωματα, απλους και λειτουργικους ρυθμικους κραουτ, dub και ϕανκυ συνειρμους  και διακυμανσεις που δεν διαταρασσουν τη γενικη ροη αλλα κανουν την πλευση μια ομορϕη απογευματινη δραστηριοτητα.

Τραγουδια οπως το "Tropic Of Cancer" και το "Lonely Wanderer" δειχνουν για πρωτη ϕορα οτι ο PANDA BEAR κατακτα συναισθηματικες κορυϕες που οι περισσοτεροι συγχρονοι του ακομα δεν εχουν δει ουτε με κυαλια. Και η τραγουδοποιια του πλεον ακουμπα στα ορια μιας νεας ηλεκτρονικης εποχης της, χωρις να βαραινει απο την αγωνια της πρωτοπορειας και της αισθητικης αναζητησης αλλα να δινει περισσοτερη σημασια στο συναισθημα με ενα περισσοτερο ανανεωμενομουσικο μανδυα.

Πλεον δεν διακρινω τιποτα πολυπλοκο στον καλλιτεχνη. Η μουσικη του αλμπουμ ειναι μια κατασταλαγμενη ηλεκτρονικη μουσικη που μενει στα βασικα και υπηρετει το τραγουδι. Ακομα και στη χαλαρη, ονειρικη ϕανκ στιγμη του "Principe Real", οι υπνωτικες μελωδιες σιγοτραγουδιουνται τα νωχελικα ηλιοβασιλεματα.

Εμμενει στα ουσιωδη χωρις να εξαπλωνει τον ηχο και τις μελωδιες, ωριμαζει προϕανως, καλλιτεχνικα και ακουγεται το ιδιο συναρπαστικος οπως και πριν. Θα βρειτε δυο απο τα καλυτερα τραγουδια που εχει γραψει ποτε ( Tropic Of Cancer και Come To Your Senses) και πληθος απο ομορϕες μελωδικες και ρυθμικες αλληλουχιες που αποκαλυπτονται αμεσα σχεδον.

Θαυμαζω τον  Noah Lennox. Γιατι γνωρισα και αγαπησα τη μουσικη του στην ανθηση του νεου Αμερικανικου ηχου στα μεσα της προηγουμενης δεκαετιας και με το διακριτικο μεγαλειο του "Panda Bear Meets The Grim Reaper" προχωρα ακομα παραπερα δημιουργωντας μια ανανεωμενη αισθαντικη ποπ διαϕορετικη και ουσιωδης που πολυ θα ηθελα να μπει στο κυριως ρευμα.