Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Planet Classics 2017: The Albums_01 !

01.World Eater BLANCK MASS  
             (Sacred Bones)


«Σε αυτό το άλμπουμ ο Benjamin John Power παρουσιάζει μία συλλογή από κοσμικές καταιγίδες αχαλίνωτων, φουτουρομοτορικών ρυθμών που ζαλισμένων από πρωτόνια χιπ χοπ χτύπων κλιμακώνονται σε υμνωδίες προς αδιευκρίνιστες Δυνάμεις, μελωδίες στοιχειωμένες από διαστημική ακτινοβολία, χορωδίες από αρχεία ξεχασμένων εξωπλανητικών πολιτισμών, ένα μεγαλειώδες και επιβλητικό ηχητικό καταπέτασμα που πίσω από τις καθαρές επιρροές κρύβεται η σκοτεινή και Αρχέγονη Δύναμη της Έμπνευσης που την κατέχουν ελάχιστοι πλέον. Αν χρειαζόμαστε μουσική για να φύγουμε παντελώς από αυτό το Γαλαξία τότε το ''World Eater'' είναι το μόνο μουσικό όχημα που χρειαζόμαστε μέχρι να διαβρωθεί ή να απορροφηθεί από κάποια Μαύρη Τρύπα..»


Κάπως έτσι θα τελείωνε μια καθώς πρέπει κριτική για αυτό το ΕΠΟΣ. Τα προηγούμενα θα ήταν απλές φλυαρίες.


«Το τοποθέτησα στην κορυφή μόνο και μόνο για την ποσότητα αδρεναλίνης που παράγει το σώμα μου καθώς βυθίζεται στο μεταβιομηχανικό Νέμπιουλα που μόνο τυχαία δεν έχει το όνομα ''World Eater''.  
Κάνει το αίμα να κυλά γρήγορα στις παλλόμενες φλέβες, με έπιανε ταχυκαρδία στις πρώτες ακροάσεις, «εξαφανιζόμουν» μέσα στην τρικυμία που δημιουργεί το άλμπουμ στις άλλοτε χαλαρές ηλεκτρονικές θάλασσες. Η εποχή των FUCK BUTTONS έχει δώσει τη θέση της στη Νέα Τάξη μεταηλεκτρονικού κατακλυσμού που οι χείμαροι του  παρασέρνουν τον ακροατή σε μια ακατάπαυστη και συναρπαστική ακρόαση. 
Μαξιμαλιστικός ήχος που συγκρίνεται μόνο με εικόνες επελάσεων στις αγαπημένες σας κινηματογραφικές και τηλεοπτικές Όπερες του Διαστήματος. Ήχος που προκαλεί συναισθηματικό ντοπάρισμα σε σημείο έκστασης. 
Κι εδώ παύω κάθε περαιτέρω ανάλυση. 
Αυτό είναι άλμπουμ ελπίδας όταν θα φτάσει το Τέλος του Κόσμου και του Χρόνου. 
Ως τότε ιππεύουμε τα καλπάζοντα ρυθμικά μοτίβα, κινούμαστε με τη μόνη χιπ χοπ διάλεκτο που καταλαβαίνουμε, χορεύουμε pogo στο σαματά του άλμπουμ όταν χτυπάει κόκκινο και το διαστημόπλοιο συνεχίζει χαρούμενο την Διαγαλαξιακή του περιοδεία..»

Κάπως έτσι θα τελείωνε ο φαν, σε πλήρη έξαψη και «κατάληψη»μετά την ακρόαση του άλμπουμ. Πιό κοντά στην αλήθεια όμως είναι τα λόγια του δελτίου τύπου. Καλό είναι να πάρετε μόνο αυτά υπ' όψη αν σας ανησυχεί η κατάσταση των δύο παραπάνω τύπων ακροατή..

«As humans, we are aware of our inner beast and should therefore be able to control it. We understand our hard-wired primal urges and why they exist in an evolutional sense. We understand the relationship between mind and body. Highly evolved and intelligent, we should be able to recognize these genetic hangovers and control them as a means to act positively and move forward as a compassionate species. Unfortunately, this is not the case. Recent global events have proven this. The human race is consuming itself.

World Eater, the new album by Benjamin John Power’s Blanck Mass project, is a reaction to this. There is an underlying violence and anger throughout the record, even though some of these tracks are the closest Power has ever come to writing, in his words, “actual love songs.”

“Maybe subconsciously this was some kind of countermeasure to restore some personal balance,” Power explains.

On World Eater, Power further perfects the propulsive, engrossing electronic music he has created throughout his impressive decade-plus career, both under the Blanck Mass moniker and as one-half of Fuck Buttons, as he elaborates upon the sound of 2015’s brilliant double album Dumb Flesh. As massive as the sonic world of the new record often feels, its greatest achievement is in its maximization of a limited set of tools, a restriction intentionally set by Power himself.

“As an exercise in better understanding myself musically, I found myself using an increasingly restricted palette during the World Eater creative process. Evoking these intense emotions using minimal components really put me outside of my comfort zone and was unlike the process I am used to. Feeling exposed shone a new light on this particular snapshot. I feel enriched for doing so.”
»


Εμπλουτισμένη ακρόαση σας προσφέρει και αυτό το θαυμάσιο άλμπουμ που φθάνει στο μέγιστο βαθμό της κατηγορίας «Συναρπαστικότερη μουσική εμπειρία 2017».



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαργαριτάρι. Το νέο άλμπουμ της May Roosevelt.

 Έξι παρά κάτι χρόνια μετά το '' Junea '', η  May Roosevelt   επέστρεψε με τον νέο της δίσκο '' Pearl ''. Το '' Junea '' «διαδραματιζόταν» σε ένα περιβάλλον τεχνητού κόσμου, μουσικής Α.Ι. αλλά δημιουργημένο με κυριαρχική αντιπαραβολή του πνευματικού και συναισθηματικού κόσμου πάνω στα μικροκυκλώματα. Το νέο της άλμπουμ είναι εξίσου αιθέριο αλλά υπάρχει λιγότερη τεχνολογία, λιγότερη διάθεση για ρυθμικό συγχρονισμό με την πραγματικότητα και περισσότερα φυσικά έγχορδα. « Στις δέκα συνθέσεις του πέμπτου της δίσκου, τα synthesizers της May Roosevelt συναντούν για πρώτη φορά τους ήχους ενός κλασικού κουαρτέτου εγχόρδων. Νεοκλασική μουσική και ρομαντική electronica συνδυάζονται, με το theremin να πρωταγωνιστεί, τυλίγοντας το ορχηστρικό αυτό ηχητικό σύνολο, άλλοτε σε διάλογο με τα απαλά φωνητικά της May Roosevelt και άλλοτε δημιουργώντας τους δικούς του αιθέριους κόσμους », αναφέρει το δελτίο τύπου και αυτή είναι η πλήρης εικόνα ως προς τη δομή κ

MEET UP! festival_ MAKE ME HAPPY RECORDS 7 YEARS ANNIVERSARY, death disco, 3_4.11.2023.

  Επτά χρόνια δραστηριότητας γιόρτασε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, η make me happy! records . Η εταιρεία στο πνεύμα της πρώτης «αθώας» εποχής των ανεξάρτητων εταιρειών συνεχίζει και ελπίζουμε να συνεχίσει με το πνεύμα και την όρεξη σε ακόμα δημιουργικότερα επίπεδα για περισσότερα χρόνια ακόμα. Χωρίς να έχει ξεπουλήσει τη βασική της αρχή, έχει φτάσει σε σημείο που κυκλοφορίες της έχουν και διεθνή διανομή και πολύ καλή φήμη στους σχετικούς κύκλους της ανεξάρτητης κιθαριστικής ποπ και ροκ.  Κάθε κυκλοφορία της έχει την ποιότητα και τη σφραγίδα εγγύησης ότι αυτό που αγοράζει και ακούει ο κάθε ενδιαφερόμενος δεν θα τον απογοητεύσει στη χειρότερη περίπτωση και στην καλύτερη θα τον συντροφεύει σε κάθε δραστηριότητα.  Το διήμερο που μας πέρασε θα είχε όλο το δημιουργικό ρόστερ της να γιορτάζει αλλά τελικά δύο μπάντες ( MODEL SPY  και TA TOY BOY ) δεν κατάφεραν να συμμετέχουν σε αυτή τη γιορτή λόγω ανωτέρας βίας.  Η πρώτη μέρα είχε κυρίως νοσταλγικό χαρακτήρα, θα ήταν μία κοινότυπη περιγρα

Yodashe: Η επιστροφή!

Έχουν περάσει τρία χρόνια από την πρώτη φορά που ασχοληθήκαμε με την Yodashe και το πρώτο προσωπικό της single ‘ ’ Take Your Time ’’. Πρόσφατα μας ενημέρωσε ότι τα περασμένα δύο χρόνια ήταν «χαμένη» στα στούντιο του Πανεπιστημίου Goldsmiths στο Λονδίνο σπουδάζοντας μουσική παραγωγή. Πλέον οι σπουδές ολοκληρώθηκαν και σαν πτυχιακή έχει ετοιμάσει το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ σε δικιά της παραγωγή, φυσικά, λαμβάνοντας ταυτόχρονα συμβουλές και γνώση από τον επιβλέποντα καθηγητή της Mikko Gordon , παραγωγό και μηχανικό ήχου που όχι μόνο διδάσκει και έχει δημιουργήσει το στούντιο του πανεπιστημίου αλλά έχει συνεργαστεί με τους ARCADE   FIRE , Gaz  C oombes και κυρίως με τους THE SMILE και τον Nigel Godrich . Το άλμπουμ αναμένεται να κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες και θα έχουμε περισσότερες πληροφορίες και τραγούδια να μοιραζόμαστε από αυτό μέσα από τις εκπομπές και εδώ, προς το παρόν θα ξεκινήσουμε το «ζέσταμα» με δύο τραγούδια που δεν θα υπάρχουν στο άλμπουμ. Το ‘’ Salarywom