The Next Best American record....

''Goddamn, man-child
You fucked me so good that I almost said, "I love you"
You're fun and you’re wild
But you don't know the half of the shit that you put me through''
Φαίνεται λοιπόν από την αρχή τι θα επακολουθήσει στιχουργικά αλλά και μουσικά στο καινούριο άλμπουμ της Lana Del Rey, ''Norman Fucking Rockwell''.
Ατυχείς σχέσεις, ερωτικές αναμνήσεις, ακατάσχετη νοσταλγία, φίλτρα στα συναισθήματα, decade sadness πλέον και όχι απλά εποχιακή.
Διάβασα με ανακούφιση τους ειλικρινείς  στίχους παράλληλα με τη μουσική και  μπορεί τα γκομενικά των καλλιτεχνών να μην με αφορούν, όταν όμως συνδυάζουν και συναισθήματα για το ευρύτερο περιβάλλον ζωής και καταλήγουν να είναι πηγή για τραγούδια σαν και αυτά που ακούγονται στο ''Norman Fucking Rockwell'' έχουν το ενδιαφέρον μου.
Το έκτο άλμπουμ της σπουδαίας ποπ σταρ της καρδιάς μας γι' αυτή τη δεκαετία είναι ένας προσωπικός θρίαμβος αλλά χρειάζονται και κάποιες σκέψεις γι' αυτό το τραυματισμένο αλλά γενναίο άλμπουμ.
Από το ''Born To Die'' και ύστερα, κάθε δίσκος της μπορεί να μην φτάνει στα ύψη αυτού, αλλά πάντα είναι μέσα στα αγαπημένα μου άλμπουμ κάθε χρονιάς που κυκλοφορούν σαν δείγματα σύγχρονης τραγουδοποιίας που αναζητούν μια άλλη ιδανική διάσταση αγνότητας.
Σε μια εποχή που οι περισσότερες γυναίκες ποπ σταρ στην Αμερική κάνουν πολύ και βαρετή φασαρία, η φαινομενικά ήσυχη αλλά τρικυμιώδης εσωτερικά polaroid pop του ''Norman Fucking Rockwell'' ακούγεται υπέροχα διαφορετική και ανακουφιστικά θερμή.
Το ''NFR!'' είναι κατά βάθος προϊόν της δεκαετίας μας, αλλά έχει αυτό το απογευματινό ηλιόλουστο vintage φίλτρο επάνω που παραπέμπει στην παλιά καλή αίσθηση της ποπ μουσικής από τα '70'ς και πίσω.
Η συνεργασία της με τον Jack Antonoff σε αυτό το άλμπουμ, συνυπεύθυνο για την καθιέρωση και επιτυχία της Lorde και της Taylor Swift, αποδείχτηκε σοφή κίνηση καθώς η νοσταλγική και ωριμότερη όλων ματιά της Lana Del Rey αναμίχθηκε δημιουργικά με τα υπόλοιπα ποπ στοιχεία που αφορούν τη δεκαετία αυτή. 
Τα τραγούδια του άλμπουμ οφείλουμε να τα συγκαταλέγουμε στα καλύτερα τραγούδια που ηχογράφησε ποτέ. 
Καθαρά και ξάστερα, όπως πάντα, με εντονότερη συγκινησιακή φόρτιση απογειώνονται σε κάθε ρεφρέν, υποβοηθούμενα από τη μελωδική ενορχηστρωτική πανδαισία που συνδυάζει  έγχορδα με soft rock, ψυχεδέλεια, soul και country αποχρώσεις και λίγη χιπ χοπ αίσθηση. Είναι το σημείο όπου κορυφώνεται η μετα-''Born to Die'' περίοδος της 34αχρονης ποπ σταρ και ίσως να είναι αφετηρία σε ωριμότερη φάση. 
Μπορεί να της πήρε τρεις δίσκους να το κατακτήσει αλλά το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό. Στιχουργική ωριμότητα και μουσικής ευαισθησία δημιουργούν ''μεγάλα τραγούδια'' που περιγράφουν τη στοχαστική, μελαγχολική καταβύθιση όπου η νοσταλγία για μια καταδικασμένη αλλά έντονη σχέση συνδυάζεται με την παρακμή και ίσως την εξόντωση ενός κίβδηλου Αμερικάνικου όνειρου.
Η Lana Del Rey δεν είναι μια απλή ποπ σταρ. Έχει αίσθηση του περιβάλλοντος που ζει σε πολιτικοκοινωνικό και καλλιτεχνικό επίπεδο άσχετα αν επιμένει να παρατηρεί απλώς και να παραμένει στο μέσον.
Τα τραγούδια της ξεκινούν ένα ταξίδι παρόμοιο με το ζουμ ενός φακού που από τους χτύπους της καρδιάς καταλήγει στον ουρανό επάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Κρατώ το εννιάλεπτο έπος του ''Venice Bitch'' σαν μία από τις μεγάλες στιγμές της δεκαετίας που φεύγει, βυθίζομαι στην κοσμική θεραπευτική νοσταλγία του prog μεγαλείου του ''The Greatest'' και παρέα με την Lana κάνουμε μια μετατραυματική vintage βόλτα στην κοντινή δική της Καλιφόρνια, νοιώθω την υγρασία στα μάτια της όταν τραγουδά το ''Love Song'', εξαφανίζομαι σε ένα country bar με νέον φωτισμούς καθώς οι πολύ μετά '50'ς δονήσεις του ''This Is How You Disappear'' ξαναφέρνουν την απορία μου γιατί ως τώρα η Lana δεν έχει γίνει μούσα του Bandalamenti και γιατί δεν είμαι ο ''Bartender'' που θα την κρατά όλο το βράδυ σύμφωνα με επιθυμία της και ακόμα και νοσταλγώ κι εγώ το rock 'n' roll μαζί της υπογράφοντας ότι το ''NFR!'' είναι ''Ο Επόμενος Καλύτερος Αμερικάνικος Δίσκος'', γιατί απλά είναι ΤΟΣΟ σπουδαίος.
Μέσα σε όλη αυτή τη μελαγχολία και οργή εδώ στο τέλος της δεκαετίας και χωρίς να έχει υπάρξει ούτε μια σχεδόν χαρούμενη στιγμή για να διασωθεί, το ''NFR!'' έχει πιάσει τις σκοτεινές αποχρώσεις της εποχής και απαιτεί από μας μια νοσταλγική ανάσα για να επιβιώσουμε στην επόμενη.