Τα μουσικά φεστιβάλ κάνουν φέτος μουσική επαναφορά. Για την περίοδο αυτή θα υπάρχουν αναρτήσεις με σκέψεις, φωτογραφίες και το γενικότερο κλίμα από αυτά που είδαμε ή νομίζαμε ότι είδαμε στα φετινά φεστιβάλ της προτίμησης μας.
Σήμερα τα επεισοδιακά εγκαίνια του πιο καλοοργανωμένου και σταθερού φεστιβάλ τα έξι τελευταία χρόνια.
Οι πόρτες άνοιξαν με καθυστέρηση μισής ώρας μόνο από το χρονοδιάγραμμα που είχε αναρτηθεί ώρες πριν στα «μέσα» άρα την προβλεπόμενη γκρίνια θα τη δεχτούμε μόνο από όψιμους ή ξεχασιάρηδες θαμώνες των καλοκαιρινών φεστιβάλ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσει και μισή ώρα αργότερα το πρόγραμμα κάτι που ήταν ΠΟΛΎ βολικό για μένα που ξεκίνησα με τη σκέψη ότι μάλλον θα έχανα το πρώτο σχήμα. Αλλά όταν βάδιζα προς την είσοδο της Πλατείας Νερού δύο χρόνια μετά από την τελευταία επίσκεψη, ήδη ακουγόταν η shoegaze-ish μουσική πανδαισία των YOUTH VALLEY. Και τι όμορφα και καθαρά ακουγόταν από την είσοδο! Καμία σχέση με την ομιχλώδη ηχητική της πρώτης τους εμφάνισης στο death disco.
«-Μπράβο πρόοδος!» σκέφτηκα.
Αντικρίζοντας τη μπάντα να παίζει τα δύο τελευταία τραγούδια, του, έτσι κι αλλιώς μικρής διάρκειας σετ τους, δεν μπορούσα παρά να απολαύσω την άνεση, το δέσιμο αλλά και και το «δόσιμο» του πενταμελούς σχήματος επί σκηνής. Πρέπει να έχασα το νέο τους σινγκλ αλλά θα τους ξαναδούμε αρκετές φορές στο άμεσο μέλλον οπότε ας είναι η εμφάνιση τους στο Release μια γενική πρόβα για ακόμα πιο δυνατές εμφανίσεις.
Οι STRAWBERRY PILLS που συνέχισαν μετά, δεν έχουν ήχο για καλοκαιρινά απογεύματα και έτσι μπόρεσαν να «δροσίσουν» την ατμόσφαιρα με τη βοήθεια της ευχάριστης αύρας που ερχόταν από τη θάλασσα. Πλέον είναι έμπειρο σχήμα και αποδίδουν τα μέγιστα ακόμα και σε μεγαλύτερες σκηνές πλέον. Έπαιξαν τα γνωστά, ρυθμικότατα και δυναμικά τραγούδια του πρώτου τους άλμπουμ και δεν κούρασαν καθόλου. Ίσα ίσα ακροατές που τους έβλεπαν για πρώτη φορά μάλλον δεν θα χάνουν εμφανίσεις τους από δω και πέρα. Θα ήταν προτιμότερο να τελείωνε το σετ τους ομαλά και εδώ που τα λέμε, θα πρέπει να υπάρξει κάποια ελαστικότητα σε θέματα ωραρίου, όμως μικρό το κακό αφού την εμφάνιση αυτή θα τη θυμόμαστε όχι για το άδοξο φινάλε της (spoiler alert για αργότερα) αλλά για την δυναμική ροή που είχε.
Γενικά τα δύο
ελληνικά σχήματα που είδαμε ως τώρα έδειξαν ότι είναι το νέο αίμα που
ζητάμε για την ανανέωση της εγχώριας εναλλακτικής ροκ και γύρω από αυτό
σκηνής.
Και μετά ήρθε η ώρα του κλασσικού ροκ της γενιάς του '80 και '90. Σε ένα μουσικό φεστιβάλ αυτό που αποζητούμε είναι νέοι ήχοι αλλά και σοβαρή επανασύνδεση με τις αγαπημένες μουσικές του παρελθόντος μας σε αναλογίες που είναι προσωπικές για τον καθένα. Εγώ ας πούμε μπορεί να τρέχω νωρίς για να προλάβω τα μικρά σχήματα με ιστορία μπροστά τους και με ενδιαφέρει κυρίως αυτό αλλά οι περισσότεροι μαζεύτηκαν γιατί τρεις μπάντες του ένδοξου ροκ παρελθόντος με μεγάλη και σπουδαία ιστορία πίσω τους και ώρες συναυλιακής εμπειρίας (spoiler alert για αργότερα) τα τελευταία 40 χρόνια θα ξεδίπλωναν και πάλι τους λόγους που τρέχαμε γι' αυτούς όταν ήταν ακόμα νέα και γερά χαρτιά της τότε εναλλακτικής σκηνής και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία από κάποια ηλικία και μετά.
Οι τρεις αυτές μπάντες ιδιαίτερα αγαπημένες στο Ελληνικό εναλλακτικό και mainstream ροκ κοινό με τις δύο από αυτές να μην έχουν απογοητεύσει ποτέ τις προσδοκίες (spoiler alert για αργότερα) τις προηγούμενες δεκαετίες.
Οι dEUS, 27 ολόκληρα χρόνια και κάτι μέρες, μετά την πρώτη τους θρυλική εμφάνιση στο ΡΟΔΟΝ αλλά και πολλές καλές, ως επί το πλείστον, εμφανίσεις στη χώρα μας, ανέβηκαν ορεξάτοι στη σκηνή και ξεκίνησαν με ένα τραγούδια-σφαλιάρα για μένα.
Δεν είχα ακούσει το ''The Architect'' πριν, ήδη από το ''Pocket Universe'' του 2005 είχα σταματήσει να τους ακολουθώ. Όμως ο ευθύς, στακάτος ήχος του ''The Architect'' με εξέπληξε αφάνταστα. 'Ήταν λοιπόν μια καλή ευκαιρία να ακούσω τι έχανα τα τελευταία 17 χρόνια μακριά από τη δισκογραφική τους δραστηριότητα. Διαπίστωσα ότι μάλλον έχασα αρκετά γιατί οι Βέλγοι δεν σταμάτησαν ποτέ να είναι παραγωγικοί και να ωριμάζουν τον ήχο τους χωρίς επαναπαύονται στη φάση της δημοφιλίας τους (1994-2003).
Αν και μέχρι το ''Instant Street'' ή μου ακούγονταν κάπως ασύνδετοι ή τα αυτιά μου έπρεπε να συντονιστούν ξανά στη μουσική τους ή ο ήχος τους δεν είχε δέσει καλά. Ωστόσο με τις πρώτες -αθάνατες- συγχορδίες του ''Hotellounge'' όλα κύλησαν πιο ομαλά. Λάτρεψα το ''Nothing Really Ends'' και εντυπωσιάστηκα με την εκτέλεση του ''Sun Ra'' και ''Bad Τiming''. Μία αναθεώρηση λοιπόν της δισκογραφίας τους μπήκε στο πρόγραμμα.
Είχα ξεσυνηθίσει το είδος τους, όμως το σχήμα είναι πιστό στις αρχές του, το ροκ τους μπορεί να ακούγεται πλέον χωρίς προκλήσεις αλλά η ωριμότητα, που συνήθως καίει την αρχική σπιρτάδα και έκπληξη, είναι αυτή που γενικά υπερισχύει στο τέλος ενισχύοντας την εσωτερική αρμονία κάθε καλλιτέχνη για να γράφει περισσότερο συμμετρικά, ολοκληρωμένα και κατασταλαγμένα τραγούδια. Αυτή η ωριμότητα φάνηκε ξεκάθαρα επί σκηνής.
Ναι οι dEUS ήταν καλοί μουσικοί μου φίλοι και επέστρεψαν στη ζωή μου μετά από αυτή την εμφάνιση. Αξιοπρεπείς (spoiler alert για αργότερα), ωριμότεροι και πάντα με αγάπη για τη μουσική τους. Μία ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ μπάντα που στέκεται στο χρόνο δυναμικά.
Τις απόψεις μου για τις συναυλίες των THE JESUS AND MARY CHAIN ίσως να τις γνωρίζετε και σίγουρα αν δεν άλλαζε κάτι δεν θα σας έπρηζα πάλι. Όμως κάτι άλλαξε.
Διαπίστωσα το καταπληκτικό light show που είχαν. Δεν έχω ξαναδεί στο Release τόσο όμορφο φωτισμό. Όχι πως είναι αναπόσπαστο μέρος του γκρουπ. Έχουν τόσο ισχυρή σκηνική παρουσία που είτε σε φως, είτε σε σκοτάδι, είτε σε μικρό είτε σε μεγάλο χώρο, επιβάλλονται. Πώς όμως επιβλήθηκαν και αυτή τη φορά;
Αρχικά να σας πω ότι ηχητικά ζητούσα περισσότερες ψηλές συχνότητες και δεχόμουν συνεχώς υπερβολικά χαμηλές. Αυτή η πλαδαρή ηχητική εικόνα μέχρι το ''Come On'' περίπου με είχε γεμίσει ανησυχία. Όμως υπήρξε βελτίωση και μάλλον κατάλαβα ότι ένα δυναμικότερο σετ λιστ θα ήταν πρέπον. Ωστόσο αυτά είναι λεπτομέρειες και είναι καθαρά υποκειμενικές απόψεις. Η μπάντα δεμένη και ικανή να προσπεράσει τυχόν ηχητικά θέματα που προέκυπταν (spoiler alert για αργότερα) έβγαλε το σετ όπως έπρεπε. Ναι σίγουρα ο χρόνος δεν είναι με το μέρος τους. Ναι η δημιουργικότητα τους δεν είναι πλέον αυτή που ήταν.
Ο καταλύτης της χημείας των τραγουδιών τους είναι η νεότητα. Θα ήθελα να ήμουν μερικά κιλά ανεμελιάς βαρύτερος όπως παλιά και να χαιρόμουν αυτή τη μετα-Velvet Underground πανδαισία περισσότερο. Ωστόσο η τελική αίσθηση περιείχε τη γνωστή ευφορία μετά από εμφάνιση του σχήματος. Λιγότερη από κάθε άλλη φορά αλλά και πάλι ήταν εκεί.
Έτσι λοιπόν ως τώρα με τα ξένα σχήματα δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Για τα χρόνια τους, για το γεγονός ότι θα ξαναπάμε να τους δούμε και για το γεγονός ότι γερνούν με αξιοπρέπεια και είναι ζωντανοί ακόμα στη σκηνή ήταν μια ευτυχής συνάντηση.
Για τους BAUHAUS όμως....
Ας ξεκινήσω διαφορετικά. Ας μακρυγορήσω για την μέχρι τώρα εμπειρία μου με αυτό το σχήμα. Θα ήθελα να σας εξομολογηθώ ότι αν και δεν είναι μέσα στα είκοσι πιο αγαπημένα μου ποστ πανκ σχήματα έχουν εμποτίσει την εφηβεία και μετά-εφηβεία μου με μια ντουζίνα τραγούδια που τα αναγνωρίζω από την πρώτη νότα. Δεν ανήκω στη γενιά ή στους συνομήλικους που τους είδαν για πρώτη φορά στο Σπόρτινγκ το 1983.
Το ''Burning From The Inside'' ήταν το πρώτο άλμπουμ τους που άκουσα ολόκληρο. Ένα άλμπουμ απόμακρο, απόκοσμο, σκοτεινό και καθηλωτικό. Ήταν η βασική αιτία που όταν ακούω τη λέξη goth rock, το πρώτο που μου έρχεται στο νου δεν είναι οι SISTERS OF MERCY αλλά το οπισθόφυλλο του άλμπουμ, η κιθάρα και η φωνή όπως έβγαινε μέσα από το ''She's In Parties'', το απόκοσμο κουπλέ, η κιθάρα και η γέφυρα του ''Slice Of Life'', το αγωνιώδες σκληρό φανκ του ομώνυμου. Αυτό το άλμπουμ με εμπόδιζε πολύ καιρό να ακούω αλλά και να μου αρέσει περισσότερο ο,τιδήποτε άλλο από τις ηχογραφήσεις του σχήματος ακόμα και το ''Bela Lugosi's Dead''. Ήταν σαν να μου είχαν κάνει μάγια οι Θεοί του goth και ακόμα είμαι κάτω υπό την επήρρεια...
Οι BAUHAUS επίσης, δεν είναι σχήμα συναισθηματικού δεσίματος για μένα όπως οι THE CURE, οι THE CHAMELEONS, οι JOY DIVISION, οι SIOUXSIE & THE BANSHEES κλπ. Ανήκουν στα σχήματα της πρώτης goth/postpunk/new wave γενιάς που ακούω από απόσταση, είτε με δέος ( KILLING JOKE, CHRISTIAN DEATH) είτε με κάποιο μειδίαμα ωστόσο εντυπωσιασμένος (SISTERS OF MERCY), είτε μακρια και αγαπημενοί ( THE FIELDS OF THE NEPHILIM).
Το να δω ζωντανά ένα σχήμα που πέρα από την προσωπική μου άποψη είναι ένας μύθος στη χώρα μας, θα είχε αναγκαστικά τις επιπτώσεις αυτής της αποστασιοποίησης αποστασιοποίησης. Είτε θα τους κοιτούσα με δέος είτε θα μου φαίνονταν υπερβολικοί, αλλά ποτέ βαρετοί. Θα ήταν μια καλή εμπειρία. Αυτό πιστοποιούσαν και τα βίντεο των τελευταίων εμφανίσεων τους.
Ωστόσο ας περιγράψουμε τη συναυλία με τις παλιές αντιλήψεις που είχαμε για τέτοια σχήματα-μύθους τη δεκαετία του '80 και μία ελαφρά προσαρμογή των διαλόγων επι σκηνής. Χωρίς ιντερνετ, χωρίς σετλιστ, χωρίς τις φήμες περί ανάρμοστης συμπεριφοράς του Peter Murphy προς το προσωπικό, μόνο με το αίσθημα της αναμονής. Πως θα κρίναμε την εμφάνιση τους;
Αρχικά θα εντυπωσιαζόμασταν από την επικότερη των επικών διασκευή σε τραγούδι του John Cale που έχει γίνει ποτέ. Η επιλογή του για την είσοδο τους στη σκηνή, θα λέγαμε, ότι ήταν μιά εισαγωγή που ταιριάζει σε άρχοντες των σκοτεινών ήχων. Μας γράπωσε αμέσως. Θα περνούσαμε ωραία. Ο Murphy ακουγόταν βραχνιασμένος αλλά οκ μεγάλος άνθρωπος είναι, έχει κάνει μεγάλη τουρνέ που έφτανε στο τέλος της και όλα καλά.
Η συνέχεια με ένα μουντό ''Double Dare'' πάλι θα μας εντυπωσίαζε κι ας ακουγόταν ο ήχος όπως τις παλιές καλές μέρες. Μπουκωμένος, αλλά δυνατός. Θα συνεχίζαμε να κοιτάμε στη σκηνή εντυπωσιασμένοι, χωρίς να μας έκανε καν εντύπωση η επικοινωνία του Murphy με τον ηχολήπτη. Συμβαίνει στις ζωντανές εμφανίσεις να παρουσιάζονται προβλήματα αλλά οι BAUHAUS ήταν μια απόλαυση ακόμα και έτσι. Μέχρι που ακούστηκε να λέει:
“Danny, I am not doing this song, we go into “Parties”, I don’t want to do this.”
Ορίστε; Τι; Ποιό;
''Umm Are you sure?'' ακούστηκε να λέει ο ''Danny'', παίζοντας όμως (καλή μούρη κι αυτός) τις πρώτες αθάνατες και χαρακτηριστικές νότες.
''Yeah fuck it'' απάντησε ο ''Peter''
Και κάπως έτσι ήρθε η πρώτη ψυχρολουσία.
Δηλαδή (θυμηθείτε, είμαστε στην αναλογική '80'ς αντίληψη) θα παίζατε το ''Α Spy In Tηe Cab'' !!
ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΙΞΕΤΕ! ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ! ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΣ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!
Ας μην έλεγες τίποτε βρε γ@**&νε! Ας πήγαινες κοντά στον Danny και ας του το ψιθύριζες. Να μην το ξέραμε.
Ξεκίνησε όμως το ''Stigmata Martyr''.
Εμείς από κάτω: «-OOOOOOkkk! Το ΄σωσες λίγο».
Άλλα πλέον ο αθώος οπαδός των '80'ς 'αρχισε να μεγαλώνει απότομα και να ξυπνά στα '20'ς σε ένα νέο αιώνα.
''She's In Parties'' ....πετάμε τώρα. Φύγαμε από το gloom του ''In The Flat Fields'', ώρα και γι' άλλα άλμπουμ. Παίζουν τη σινγκλ εκδοχή λίγο πιο τεντωμένη. goth dub ναι. Μπουκωμένο goth dub. Κανένα πρόβλημα. Η υποβολή είναι γητεία. Δεν το έχουν όλοι. Ανέχεσαι και λίγα ηχητικά θέματα. Κάποια τραγούδια είναι larger than life.
Τελικά δεν είναι βραχνιασμένος. Το μικρόφωνο έκανε νερά.Έτσι άκουσα μετά τη συναυλία. Ούτε που το άλλαξε με εφεδρικό, λέει. Δεν είχαν; Δύσκολο να το πιστέψω..
Δύο τραγούδια-τραγουδάρες ακόμα.. ''A Kick In The Eye'', ''Bela Lugosi's Dead'' και μετά γειά σας.
«- Α, τόσο λίγο παίζουν; Όχι ρε γαμώτο...Κοιτώντας του διπλανού το τηλέφωνο, καρφώθηκα σε κάτι που έλεγε setlist»...
Η ολική επαναφορά και η διαπίστωση ότι το συνηθισμένο σετλιστ ήταν έξι τραγούδια μεγαλύτερο δημιουργεί απογοήτευση...
«Πλάκα μας κάνουν; Πλάκα μας κάνουν. Τώρα, να βγαίνουν en core! Δεν μπορεί. Θα παίξουν και τα υπόλοιπα. Να τώρα ξεκινά το ''Telegram Sam''!»
.......Άθλια ερμηνεία και σίγουρα επίτηδες και στυλ «άντε να την κάνουμε μάγκες, πολύ κάτσαμε». Τι σκατά;
Ξεκινούν το ''Ziggy Stardust'' όπως θα το έπαιζε ο απολυμένος κιθαρίστας του Bowie... για ζέσταμα. Ο Murphy τραγούδησε δύο στροφές και γειά σας . Οι υπόλοιποι, επαγγελματίες και αρχιτέκτονες του ήχου που μας εντυπωσιάζει όσα χρόνια και αν περάσουν και μας εντυπωσίασε και σήμερα συνέχισαν και ολοκλήρωσαν το τραγούδι. Ως δια μαγείας ο ''Danny'' ακουγόταν πεντακάθαρα. Και να δεν κάνω λάθος, oι Daniel ''Danny'' Ash (κιθαρίστας μετρημένος και αποτελεσματικός), Kevin Haskins (μπασίστας ολκής), David J. (μετρονόμος) έφτιαξαν τους LOVE & ROCKETS μόλις διέλυσαν. Τυχαίο; Ότι επέκτειναν τον ήχο και η χημεία ανέβηκε σε άλλα σκαλοπάτια μόλις ο Murphy έφυγε από την «εξίσωση»; Δεν κάνει το παιδί για συγκρότημα. Έπρεπε να το έχουμε υπ' όψη. Βέβαια όσο κράτησε ήταν οκ. Και καλά έκαναν και χώρισαν τις πορείες τους. Αλλά ήταν πολλά τα λεφτά, φανατικέ μου γκοθά. Κι εσύ όπως κι εμείς είχαμε ανάγκη να δούμε Μύθο.
Αυτό που τελικά αποκομίσαμε ήταν ένα καθηλωτικό μισό σετ. Αν το κρίνουμε ψυχρά, υπήρχαν τεχνικά προβλήματα που δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να υπάρχουν, σε με τόνους hi-tech μηχανημάτων τριγύρω σύμφωνα με την ανακοίνωση του σχήματος;
Αλλά θα σας πω τι πιστεύω εγώ. Η τελειομανία δεν συμβαδίζει με το ροκ. Αν την έχει κάποιος φροντίζει να τη διατηρεί, αν προσπαθεί να την έχει θέτοντας κανόνες, χάνεται το νόημα. Οι τρεις BAUHAUS υποστήριξαν μια χαρά το πρώτο σκέλος. Έμειναν στα βασικά και έπαιξαν ως το τέλος. Ο τέταρτος έπρεπε να βγάλει μία συμπεριφορά που τη βλέπεις σε κακά αφεντικά και βαρεμένους γέρους αλλά όχι σε καλλιτέχνες ολκής για να διαλύσει την εικόνα που σχηματίζαμε από τους δίσκους του. Είχαμε ξεχάσει ότι υπήρχαν τέτοιοι καλλιτέχνες αλλά δύστροποι έως αγενείς χαρακτήρες τελικά. Η επικοινωνία με τον κόσμο είναι χάρισμα. Ο Murphy έπρεπε αν το δουλέψει περισσότερο. Θα κατανοούσαμε, θα περνάγαμε ακόμα πιο καλά με λίγο χιούμορ παραπάνω ενάντια στα τεχνικά θέματα.
Τα απαραίτητα δελτία τύπου απολογίας που αναρτήθηκαν και από τις δύο πλευρές μετά τις αντιδράσεις της τρίτης πλευράς, είναι περισσότερο για σφαιρική αντίληψη των γεγονότων. Η αιτία λοιπόν του φιάσκου-δεν ήταν, αν λάβετε γνώση όλων των παραγόντων- ήταν ο ίδιος ο Murphy και μόνο αυτός. Μην αναζητάτε άλλα θύματα και αίματα. Απλά την επόμενη φορά υπολογίστε καλύτερα και «επενδύστε» με όλο το ρίσκο.
Και γι ανα μην παρεξηγούμαστε. Εκτιμώ την καλλιτεχνική προσφορά του Peter Murphy. Θα μου πάρει λίγο καιρό να προσαρμοστώ στη νέα εικόνα που έχω γι΄αυτόν αλλά η καλλιτεχνική του προσφορά υπερισχύει. Σε αυτό που δίνουμε πάντα σημασία δηλαδή./
Σχόλια