Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

My hit parade_The 2022 Annual report: Phase 1_The 5 no.1 albums of 2022: Vol.27_1.3

«Oh, it flows out of you/It flows out of me, too/And I can't tell where you end/Oh, and where I begin/Oh, it's a given thing/Love everlasting»



 3. And In The Darkness, Hearts Aglow - WEYES BLOOD [Sub Pop]

Hello Listener,

Well, here we are! Still making it all happen in our very own, fully functional shit show. My heart, like a glow stick that’s been cracked, lights up my chest in a little explosion of earnestness. And when your heart's on fire, smoke gets in your eyes.

Titanic Rising was the first album of three in a special trilogy. It was an observation of things to come, the feelings of impending doom. And in the Darkness, Hearts Aglow is about entering the next phase, the one in which we all find ourselves today — we are literally in the thick of it. Feeling around in the dark for meaning in a time of instability and irrevocable change. Looking for embers where fire used to be. Seeking freedom from algorithms and a destiny of repetitive loops. Information is abundant, and yet so abstract in its use and ability to provoke tangible actions. Our mediums of communication are fraught with caveats. Our pain, an ironic joke born from a gridlocked panopticon of our own making, swirling on into infinity.

I was asking a lot of questions while writing these songs, and hyper isolation kept coming up for me. “It’s Not Just Me, It’s Everybody” is a Buddhist anthem, ensconced in the interconnectivity of all beings, and the fraying of our social fabric. Our culture relies less and less on people. This breeds a new, unprecedented level of isolation. The promise we can buy our way out of that emptiness offers little comfort in the face of fear we all now live with – the fear of becoming obsolete. Something is off, and even though the feeling appears differently for each individual, it is universal.

Technology is harvesting our attention away from each other. We all have a “Grapevine” entwined around our past with unresolved wounds and pain. Being in love doesn’t necessarily mean being together. Why else do so many love songs yearn for a connection?

Could it be narcissism? We encourage each other to aspire – to reach for the external to quell our desires, thinking goals of wellness and bliss will alleviate the baseline anxiety of living in a time like ours. We think the answer is outside ourselves, through technology, imaginary frontiers that will magically absolve us of all our problems. We look everywhere but in ourselves for a salve. In “God Turn Me into a Flower,” I relay the myth of Narcissus, whose obsession with a reflection in a pool leads him to starve and lose all perception outside his infatuation. In a state of great hubris, he doesn’t recognize that the thing he so passionately desired was ultimately just himself. God turns him into a pliable flower who sways with the universe.

The pliable softness of a flower has become my mantra as we barrel on towards an uncertain fate. I see the heart as a guide, with an emanation of hope, shining through in this dark age. Somewhere along the line, we lost the plot on who we are. Chaos is natural. But so is negentropy, or the tendency for things to fall into order. These songs may not be manifestos or solutions, but I know they shed light on the meaning of our contemporary disillusionment. And maybe that’s the beginning of the nuanced journey towards understanding the natural cycles of life and death, all over again.

Thoughts and Prayers,

Natalie Mering (aka Weyes Blood)


 Η Natalie Mering είναι πλέον ένα από τα δυνατά ονόματα στο χώρο του φολκ αλλά και της ευρύτερης ποπ. Εδώ και αρκετά χρόνια είχαμε επισημάνει την αξία της μέσα από δύο μοναδικά άλμπουμ (Titanic Rising και Front Row Seat To Earth που έφερναν την αύρα της δεκαετίας του ’70 αλλά και τη χαμένη λάμψη των τραγουδοποιών και πάλι στο προσκήνιο. Δεν ήταν η μόνη, απλά το έκανε πιστή στο πνεύμα, χωρίς καινοτομίες αλλά με ειδικό βάρος στη μελωδία και στη δομή του τραγουδιού. Το φετινό της άλμπουμ είναι ένας θρίαμβος χαμηλών τόνων, μεγάλων συναισθημάτων και στίχων που αξίζει να εντρυφήσει κανείς. Η αμεσότητα τους, οι παραπάνω τονισμένες σημειώσεις από μένα αλλά και όλα αυτά τα υπέροχα που αναφέρει η τραγουδοποιός για το άλμπουμ αυτό είναι αρκετά για να αφήσει κανείς τις σκέψεις και να αφοσιωθεί στο άλμπουμ. Δεν είναι δύσκολο, τα τραγούδια βοηθούν στο να παραμείνει κανείς σε αυτό το τρυφερό και στοχαστικό περιβάλλον και να νιώσει θαλπωρή αλλά και σιγουριά ότι η μουσική είναι ακόμα σε καλά χέρια. Στο σκοτάδι, οι καρδιές λάμπουν και η καρδιά του άλμπουμ είναι Φάρος.  


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μαργαριτάρι. Το νέο άλμπουμ της May Roosevelt.

 Έξι παρά κάτι χρόνια μετά το '' Junea '', η  May Roosevelt   επέστρεψε με τον νέο της δίσκο '' Pearl ''. Το '' Junea '' «διαδραματιζόταν» σε ένα περιβάλλον τεχνητού κόσμου, μουσικής Α.Ι. αλλά δημιουργημένο με κυριαρχική αντιπαραβολή του πνευματικού και συναισθηματικού κόσμου πάνω στα μικροκυκλώματα. Το νέο της άλμπουμ είναι εξίσου αιθέριο αλλά υπάρχει λιγότερη τεχνολογία, λιγότερη διάθεση για ρυθμικό συγχρονισμό με την πραγματικότητα και περισσότερα φυσικά έγχορδα. « Στις δέκα συνθέσεις του πέμπτου της δίσκου, τα synthesizers της May Roosevelt συναντούν για πρώτη φορά τους ήχους ενός κλασικού κουαρτέτου εγχόρδων. Νεοκλασική μουσική και ρομαντική electronica συνδυάζονται, με το theremin να πρωταγωνιστεί, τυλίγοντας το ορχηστρικό αυτό ηχητικό σύνολο, άλλοτε σε διάλογο με τα απαλά φωνητικά της May Roosevelt και άλλοτε δημιουργώντας τους δικούς του αιθέριους κόσμους », αναφέρει το δελτίο τύπου και αυτή είναι η πλήρης εικόνα ως προς τη δομή κ

MEET UP! festival_ MAKE ME HAPPY RECORDS 7 YEARS ANNIVERSARY, death disco, 3_4.11.2023.

  Επτά χρόνια δραστηριότητας γιόρτασε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, η make me happy! records . Η εταιρεία στο πνεύμα της πρώτης «αθώας» εποχής των ανεξάρτητων εταιρειών συνεχίζει και ελπίζουμε να συνεχίσει με το πνεύμα και την όρεξη σε ακόμα δημιουργικότερα επίπεδα για περισσότερα χρόνια ακόμα. Χωρίς να έχει ξεπουλήσει τη βασική της αρχή, έχει φτάσει σε σημείο που κυκλοφορίες της έχουν και διεθνή διανομή και πολύ καλή φήμη στους σχετικούς κύκλους της ανεξάρτητης κιθαριστικής ποπ και ροκ.  Κάθε κυκλοφορία της έχει την ποιότητα και τη σφραγίδα εγγύησης ότι αυτό που αγοράζει και ακούει ο κάθε ενδιαφερόμενος δεν θα τον απογοητεύσει στη χειρότερη περίπτωση και στην καλύτερη θα τον συντροφεύει σε κάθε δραστηριότητα.  Το διήμερο που μας πέρασε θα είχε όλο το δημιουργικό ρόστερ της να γιορτάζει αλλά τελικά δύο μπάντες ( MODEL SPY  και TA TOY BOY ) δεν κατάφεραν να συμμετέχουν σε αυτή τη γιορτή λόγω ανωτέρας βίας.  Η πρώτη μέρα είχε κυρίως νοσταλγικό χαρακτήρα, θα ήταν μία κοινότυπη περιγρα

Yodashe: Η επιστροφή!

Έχουν περάσει τρία χρόνια από την πρώτη φορά που ασχοληθήκαμε με την Yodashe και το πρώτο προσωπικό της single ‘ ’ Take Your Time ’’. Πρόσφατα μας ενημέρωσε ότι τα περασμένα δύο χρόνια ήταν «χαμένη» στα στούντιο του Πανεπιστημίου Goldsmiths στο Λονδίνο σπουδάζοντας μουσική παραγωγή. Πλέον οι σπουδές ολοκληρώθηκαν και σαν πτυχιακή έχει ετοιμάσει το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ σε δικιά της παραγωγή, φυσικά, λαμβάνοντας ταυτόχρονα συμβουλές και γνώση από τον επιβλέποντα καθηγητή της Mikko Gordon , παραγωγό και μηχανικό ήχου που όχι μόνο διδάσκει και έχει δημιουργήσει το στούντιο του πανεπιστημίου αλλά έχει συνεργαστεί με τους ARCADE   FIRE , Gaz  C oombes και κυρίως με τους THE SMILE και τον Nigel Godrich . Το άλμπουμ αναμένεται να κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες και θα έχουμε περισσότερες πληροφορίες και τραγούδια να μοιραζόμαστε από αυτό μέσα από τις εκπομπές και εδώ, προς το παρόν θα ξεκινήσουμε το «ζέσταμα» με δύο τραγούδια που δεν θα υπάρχουν στο άλμπουμ. Το ‘’ Salarywom