10. Opus – RYUICHI SAKAMOTO (Milan)
Δεν γινόταν διαφορετικά. Θα ήταν αναξιόπιστο από μέρους μου να μην είχα αυτό το άλμπουμ στη φετινή λίστα έστω και αν είναι, στην ουσία, ένα κονσέρτο για πιάνο, που κινηματογραφήθηκε λίγο πριν ο μεγάλος καλλιτέχνης περάσει στην αιωνιότητα και βγήκε σε επιλεγμένες αίθουσες φέτος. Ο δίσκος, ας πούμε soundtrack της ταινίας και μετά να το αναβαθμίσουμε χαρακτηρίζοντας το σαν το τελευταίο μεγάλο έργο του συνθέτη, δεν εννοείται να κυκλοφορεί ξεχωριστά όμως τελικά έχει μεγάλη σημασία να τον ακούει κανείς μακριά από εικόνες. Εκεί που η εικόνα δείχνει έναν μουσικό να κάνει την απόλυτη καλλιτεχνική του έξοδο με ένα συγκλονιστικό και ταυτόχρονα συγκινητικό τρόπο, η ακρόαση είναι μία ξεχωριστή εμπειρία.
Κυρίες και κύριοι, ο Ryuichi Sakamoto! Ένας υπέρτατος μουσικός /στοχαστής /καινοτόμος και διαχρονικός καλλιτέχνης παίζει για τελευταία φορά ζωντανά, για αυτόν και για μας, επιλεγμένα αποσπάσματα από το ευρύ και ανεξάντλητο μουσικό σύμπαν που έχει το όνομα του. Ακούμε τα δάχτυλα να μεταφέρουν ένα όμορφο συναισθηματικό φορτίο στα πλήκτρα και νοιώθουμε την ιερή στάση του καλλιτέχνη απέναντι στην Τέχνη που τίμησε όσο λίγοι σε αυτό το τελευταίο κονσέρτο να εκπέμπει Σοφία.
Η ακρόαση αποκτά μυσταγωγική διάσταση, οι διασκευασμένες για πιάνο συνθέσεις υπογράφουν το τελευταίο κοσμικό δώρο του καλλιτέχνη προς την ανθρωπότητα. Πολλές από αυτές είναι από ταινίες αλλά πλέον δεν ανήκουν στις ταινίες. Τις παίρνει πίσω για το δικό του προσωπικό soundtrack των τελευταίων ημερών και τις μετατρέπει σε ένα ενδοσκοπικό, στοχαστικό, νοσταλγικό και μοναχικό εν τέλει, μουσικό ταξίδι.
Δεν υπάρχει μελόδραμα, θα μπορούσαμε να είμαστε με υγρά μάτια σε όλη τη διάρκεια (μπορεί και να ήμουν τελικά), αλλά δεν είναι ο σκοπός του αυτός. Ο σκοπός του είναι να αποχαιρετίσει τη περατή ζωή του και εμάς, χωρίς υπερβολές αλλά με ευγένεια, ειλικρίνεια και με την καλλιτεχνική υπόσταση που αρμόζει σε έναν σπουδαίο συνθέτη. Είναι ο πιο προσωπικός δίσκος του R. Sakamoto. Ένα άλμπουμ που ξεπερνά τα όρια ενός καλλιτεχνικού έργου και μετατρέπεται σε όχημα για το μακρύ ταξίδι του συνθέτη .
Εν τω μεταξύ πίσω στη Γη, εμείς, ορφανοί πλέον από έναν σπουδαίο μουσικό, τον αποχαιρετούμε με τιμές και τη δέουσα Ιαπωνική ψυχραιμία και επιστρέφουμε στη δικά μας περατή και περιορισμένη ζωή, έχοντας όμως φυλαγμένη όλη την κληρονομιά του Sakamoto σε έναν σκληρό δίσκο ή και σε άλλη μορφή. Το έργο του δεν είναι απλά σύμμαχος. Είναι πλέον και ο μουσικός προστάτης Άγγελος μας.
«Όταν ο Ryuichi Sakamoto μπήκε στο ιστορικό Studio 509 για να παίξει πιάνο, φρόντισα απλώς να είμαι παρών και να το κινηματογραφήσω. Για τον Sakamoto, το πιάνο δεν ήταν μόνο το όργανο με το οποίο είχε την πιο μακρόχρονη σχέση, αλλά κι ένα σύμβολο νεωτερισμού και επίσης, σύμβολο του δυτικού μουσικού συστήματος, απέναντι στο οποίο στάθηκε κριτικός καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του. Για να ξεφύγει από τον περιορισμό που ένιωθε ότι του έβαζαν οι δώδεκα τόνοι του πιάνου, εστίασε στη μη δυτική μουσική, την ηλεκτρονική μουσική και τον θόρυβο. Ωστόσο, το πιάνο υπήρχε πάντα δίπλα του ως προέκταση του σώματός του - μια συνεχής υπενθύμιση των δικών του αντιφάσεων. Όταν τον άκουσα προσεκτικά να ερμηνεύει τις ολοδικές του εκδοχές, άκουσα κάθε είδους ζωντανούς ήχους να αναδύονται από τα σώματα, τόσο του οργάνου όσο και του ερμηνευτή, ξεπερνώντας τους δώδεκα τόνους του πιάνου. Φρόντισα να διατηρήσω τη σωματικότητα και τις τριβές που υπήρχαν στην ηχογράφηση, προσπαθώντας να αποτυπώσω κάθε νότα και όλα τα πράγματα που συνέβαιναν ενδιάμεσα» (Neo Sora).
«Έζησε με τη μουσική μέχρι το τέλος»
Σχόλια