Previously on ‘Feeding The Flame’…
«ο κατάδικός μου Παράδεισος, είναι φτιαγμένος από μελαγχολικές μπασογραμμές, φωνές σαν Φθινοπωρινό τοπίο μετά τη βροχή, κιθάρες που κελαηδάνε επικολυρικές θλιμμένες συγχορδίες για την απώλεια της ανεμελιάς και της ομορφιάς, τύμπανα που με ακρίβεια και μετρονομική ψυχρότητα δίνουν το ρυθμό για την τελική έξοδο από τη γκριζάδα.
Ένας Παράδεισος όχι τόσο πράσινος, με λίγο παραπάνω σέπια, αλλά σίγουρα το καταφύγιο μου, η σταθερά μου όταν όλα διαφοροποιούνται είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο.
Οπότε μην ψάχνετε νηφάλια άποψη για αυτή την εμφάνιση των S.L.A.G.»…..
…«σε αυτή τη συναυλία άκουσα τους καλλιτέχνες που αθόρυβα και χωρίς να το καταλάβω τότε, δημιούργησαν το ηχητικό ανάλογο του new wave αντίκοσμου. Του δικού μου κόσμου. Καλλιτέχνες που ακόμα σέβονται τα τραγούδια τους, παραμένουν '’δοσμένοι'' στη μουσική τους και είναι αξιοπρεπείς, ακόμα και αν δεν έχουν τίποτε άλλο να δώσουν πιά.» (28.4.2009)»
Και τώρα η συνέχεια…
«18 χρόνια μετά, Φθινόπωρο, Νοέμβρης. Χωρίς βροχή, σχεδόν Άνοιξη αλλά με πολύ υγρασία και ανεβασμένη διάθεση…
Μετά από εκείνο το όχι και τόσο μαγικό όσο θα ήθελα βράδυ της 26ης Απριλίου του 2009, η επιθυμία να ξαναδώ τος SAD LOVERS & GIANTS δεν έσβησε ποτέ. Οι συνθήκες όμως με ανάγκαζαν κάθε φορά να αναβάλω το ραντεβού μαζί τους, χάνοντας ίσως επεισόδια από το «κτίσιμο» σχέσης με το Ελληνικό κοινό που όπως διαπίστωσα ήταν πολύ εντονότερη από αυτό που νόμιζα.
Ωστόσο έφτασε η ώρα που η διάθεση και η τοποθεσία ήρθαν σε συναστρία και πλέον τίποτε δεν μπορούσε να ανακόψει το «ραντεβού» με το σχήμα που προς μεγάλη μου χαρά και έκπληξη συνεχίζει απτόητο για 5η δεκαετία να δίνει συναυλίες και να ηχογραφεί έστω και ένα άλμπουμ κάθε δεκαετία από το 2002 και μετά.
Πήγα νωρίς γιατί σαν να μην έφτανε που θα έβλεπα ένα πολυαγαπημένο μου σχήμα, τη βραδιά θα άνοιγε ένα επίσης αγαπημένο Ελληνικό συγκρότημα της δεκαετίας που διανύουμε, το οποίο κατέχει τη «φλόγα» του post punk άσβηστη και καυτή.
ΟΙ DATA FRAGMENTS έπαιξαν το πιο «φλεγόμενο», δεμένο και ισορροπημένο ηχητικά live τους από όσα έχω δει και δεν ήταν επειδή μου είχαν λείψει. Το υλικό τους ακούγεται πλέον καλύτερο και πιο δυναμικό. Βασίζονται σε απλές συνταγές, βασικές διαστάσεις και δεν επιδίδονται σε νεοτερισμούς, στοιχεία που τους δίνουν ευθύτητα και σιγουριά με αυτό που παίζουν.
Κάτι που δεν είδα στην επόμενη μπάντα. Οι Αμερικάνοι FOREVER GREY είναι ένα ντουέτο που μου φάνηκε αρκετά τυπικό και ασφαλές στους δρόμους του dark wave σε σημείο να ξεχειλίζει από κλισέ και πόζα χωρίς όμως τίποτε το ιδιαίτερο για να του εντάξει στα σχήματα που πρέπει να παρακολουθώ.
Οι ζωντανοί θρύλοι του new wave/postpunk, ξεκίνησαν να παίζουν και μέσα σε μιάμιση ώρα περίπου που φάνηκε μια ολόκληρη ζωή στον νεοκυματικό Παράδεισο τα συναισθήματα κλιμακώνονταν από την πρώτη έκπληξη της διαύγειας του ήχου τους μέχρι την μέθεξη των τελευταίων λεπτών. Από τα βαθιά μελωδικά ταξίδια των πρώτων τραγουδιών μέχρι τα ρυθμικά ευφορικά του τέλους γίναμε μάρτυρες ενός σχήματος που ακούγεται καλύτερα από ποτέ. Απόλυτα ισορροπημένο και δεμένο σαν μπάντα, με τον καλύτερο ήχο που ακούσαμε στο Gagarin εδώ και χρόνια.
Η χαρά του να ακούω καθαρά, τους στίχους από τη μελωδική φωνή του Garçe (Simon) Allard και το συνθεσάιζερ του Will Hicks, την κιθάρα του Tony McGuiness και τις καθαρές βαθιές χαμηλές από τον Ian Gibson και να βλέπω έναν επιβλητικό ντράμερ-μαέστρο (Nigel Pollard) που παρέδιδε μαθήματα για το πως διατηρούμε τη φλόγα της μπάντας ενωμένη και αρμονική, δεν είναι εύκολο να περιγραφεί, πόσο μάλλον όταν η setlist ήταν γεμάτη με μερικές από τις θρυλικές συνθέσεις του σχήματος, δομημένη να σε παρασύρει σε ένα μελωδικό συναισθηματικό ταξίδι υπερβαίνοντας χρόνο, τόπο και διάθεση.
Τα χειροκροτήματα δεν ήταν ενδεικτικά για την επιτυχία της συναυλίας όσο ήταν η γενικότερη διάθεση, κόσμου και μπάντας, που αλληλοτροφοδοτούσε συναισθήματα αγάπης, ευγνωμοσύνης και χαράς. Τα τραγούδια τους έχουν γνήσια συναισθήματα και δεν υπάρχει καλύτερη φωνή για να τα τραγουδήσει από αυτή του Garçe (Simon) Allard, που ήταν αρκετά επικοινωνιακός και μάλιστα δεν δίστασε να εκφράσει την ευτυχία του τόσο για το sold out όσο και για την μαγική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί.
Δύσκολη επίσης να περιγραφεί είναι η ευδαιμονική κατάσταση στην οποία με έφερε το σχήμα με ένα tour-de force από τραγούδια που μετά από τριάντα και σαράντα χρόνια κυρίως όχι μόνο δεν έχουν ξεθωριάσει αλλά παραμένουν ακόμα πιο λαμπερά και πιο σημαντικά. Επίσης τα δύο καινούρια που έπαιξαν από το επερχόμενο άλμπουμ τους αλλά και το ‘’Asylum Town’’ έδειξαν το σχήμα σε σταθερά καλό δρόμο μετά την νέα επανεκκίνηση τους το 2018 όταν παρουσίασαν το πρώτο τους άλμπουμ (Mission Creep) ύστερα από 16 χρόνια πρωτότυπης δισκογραφικής απραξίας.
Ήταν μία συναυλία που πληρούσε όλες σχεδόν τις προδιαγραφές μίας θρυλικής εμφάνισης. Το σχήμα δεν αποκάλυψε, δεν έκανε καμία προσπάθεια και δεν προσποιήθηκε ποτέ για τη μουσική φύση και χαρακτήρα του. Απλά βρέθηκε στις ιδανικές συνθήκες που πρέπει να έχει μία μπάντα για να γίνει πιο ορατή και από αυτούς ακόμα τους παλιούς θαυμαστές του. Είμαι σίγουρο ότι αρκετοί γύρισαν σπίτι τους και ξεκίνησαν να ακούν και να επανεκτιμούν τους δίσκους τους μετά τα ‘’ Epic Garden Music’’ και ‘’Feed The Flame’’ (που φυσικά είχαν τη μερίδα του λέοντος και σε αυτή την εμφάνιση) και παραδέχομαι ότι δεν είχα ακούσει το σχήμα όπως το άκουσα εκείνο το βράδυ. Είναι σαν τα τραγούδια τους να διαμορφώνονται όχι αισθητικά αλλά να ηχούν ακόμα καλύτερα με το πέρασμα του χρόνου.
Ένα από τα πολύ θετικά στοιχεία ήταν και η προσέλευση νεαρότερου κοινού που έδειξε να εκτιμά ένα τέτοιο σχήμα, γεγονός που σημαίνει ελπίδα.
Setlist (κατά 95% έγκυρη_δεκτή κάθε διόρθωση)
1. Godless Soul
2. In Flux
3. Sleep Is For Everyone
4. A Daughter
5. Jungle Of Lies
6. Lope
7. Asylum Town
8. Your Skin And Mine
9. Cowboys
10. Alice Isn’t Playing
11. Survival Plan_ New Song
12. Think Like A Roman_New Song
13. Paradise
14. Imagination
15. Colourless Dream (επιτέλους!)
ENCORE 1
16. Seven Kinds Of Sin
17. Lost In The Moment
18. Things We Never Did
19. 50.50
ENCORE 2
20. On Another Day
Σχόλια