06. Heavy Metal - CAMERON WINTER (Partisan)
«On Heavy Metal - the debut solo album from Cameron Winter - the Geese frontman unravels his eclectic influences into a surreal mosaic of modern songwriting. Rumored to have been composed in abandoned basements, taxi back seats, and in impromptu jam sessions in public spaces, Heavy Metal draws on both the chaos of the road and Winter’s greater sense of existential dread. Heavy Metal teeters between the grounded and the hallucinatory, pulsing with immediacy, fragility, and the sly humor of a storyteller who’s never afraid to blur the lines between fact and fiction. It’s an unpredictable journey through Winter’s self-reflection, revealing the frontman as a master of reinvention.»
Το παιδί-θαύμα. Μόλις 23 χρονών. Σαν ένα άβαταρ ΑΙ με την ιστορία του καλύτερου ροκ που έχει ακουστεί στη Γήινη επικράτεια στους κώδικές του και με κύρια prompting εντολή να παίξει με τις πιθανότητες και να ηχογραφήσει το καλύτερο ντεμπούτο άλμπουμ του 2025 για το ιστολόγιο με τίτλο: Το Σπίτι Με τα Παράξενα.
Το Heavy Metal είναι ένα «μεθυσμένο» φολκ άλμπουμ. Τα φωνητικά είναι αλλόκοτα αλλά κάνουν chanelling τον John Cale, τον Nick Cave, παλιούς bluesmen, και την εικόνα ενός δοσμένου τραγουδιστή πάνω στο πιάνο. Τα τραγούδια είναι απλά, έχουν όμως τη συναισθηματική φόρτιση της φωνής να τα ορίζουν, να τα μετατρέπουν σε δάκρυα, δέος, συγκίνηση και καλή διάθεση. Έχει τη φωνή ενός σαραντάχρονου σαν ένα ταλαιπωρημένο μπλουζ πνεύμα να καταλαμβάνει την νεότητα του γιατί αυτό του είπαν ότι έπρεπε να κάνει για να αναληφθεί σε πραγματικό τόπο χλοερό.
Το Heavy Metal είναι όμορφο και αλλόκοτο. Είναι συναισθηματικά εκτεθειμένο, συγκλονιστικά τίμιο, με φαινομενικές ατέλειες για τα αυτιά που έχουν συντονιστεί με τις παλιές ηχογραφήσεις στο έπακρο. Τώρα, μάλλον τα αυτιά αυτά, θέλουν αναπροσαρμογή. Ευτυχώς το άλμπουμ είναι ένα άλμπουμ για να γαληνεύει το ακροατήριο χωρίς να το νανουρίζει αλλά να «πίνει» μαζί του μέχρι το τέλος. Είναι απρόσμενα φιλικό και ευάλωτο. Και άρα ανθεκτικό σε πολλά ακούσματα. Θα μπορούσε να ήταν το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς.
Ακολουθεί άσχημα μεταφρασμένο κείμενο από το google translator:
«Αλλά τι ακριβώς επιφυλάσσει το μέλλον για τον Cameron Winter; «Φτώχεια», δήλωσε όταν του τέθηκε ακριβώς αυτή η ερώτηση. «Ακολουθούμενο από εκατομμύρια δολάρια, η μεγάλη μου ευκαιρία, και μετά ένας εξουθενωτικός εθισμός που αποστραγγίζει όλο μου τον πλούτο. Και μετά μια παρέμβαση, και μετά επιστρέφω στο άλογο και φτιάχνω το άλμπουμ της επιστροφής μου, και μετά έχω ένα φρικτό ατύχημα με wakeboarding. Ηχογραφώ το τελευταίο μου άλμπουμ από το κρεβάτι του νοσοκομείου με σπασμένο μηριαίο οστό, και μετά αποσύρομαι... κάτι τέτοιο».
07. Horses In Our Blood - MOON WIRING CLUB (Gecophonic Audio Systems)
«8 evocatively rusted MWC time-worn eerie beat excursions, with a freshly hocused-focused smokey fingerprint antique computer game skeletonized sound.
Hallucinating freely upon the dried-up riverbed trail, HORSES IN OUR BLOOD ecstatically replicates the ephemeral, ungraspable, wispy flickering spirit voices heard upon faraway windswept moors whilst being psychically anchored to the earthy, hoof-gnarled remnants of an inescapable zone dusted with dead leaves and disintegrating houses.
'Sound-wise, this is reflected in a switch from the marshy, ambient quease vibe to a brisker, starker sound that coats the beats in ample spooky space. "Funky" is not a word that generally springs to mind when you think of Moon Wiring Club - unless in its other meaning of fusty and unventilated. But listening to the crisply syncopated beats of Horses In Our Blood, I kept thinking of The Meters.' (~ Simon Reynolds, Blissblog)
Μετά από χρόνια, οι γάτες κάνουν διάλειμμά και υπεισέρχονται τα άλογα. Μαζί, ένα ακόμα υπερδιαστατικό άλμπουμ με ακόμα πιο συνεκτική, περισσότερο ομαλή μουσική αφήγηση. Είναι το δικό μου dna που επικοινωνεί καλύτερα ή ότι το club είναι πλέον μόνιμα στραμμένο στο ανθρώπινο δυναμικό του πλανήτη και κατανοεί περισσότερο τους ακουστικούς περιορισμούς του;
Όπως και να χει η ανθρώπινη γλώσσα είναι ακόμα φτωχή για να εκφράσει την ουσία του ήχου αυτού του κλαμπ. Το τρέχω για άλλη μια φορά στο player μπας και μου ρθεί κάποια καλή πρόταση και αναμένω το καινούριο άλμπουμ, κυκλοφορίας 2025, να έρθει μέσα στο 2026 και σε μένα για να το περάσω και πάλι στη θέση 7 του επόμενου ετήσιου απολογισμού….
08. Υπεραστική Μουσική - PAN PAN (Minos EMI / Floriko Party / Universal Music Group)
Μετά από τα δύο θρυλικότερα e.p. πραγματικής Ελληνικής ποπ της δεκαετίας μας, ‘’ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΑ 2’’, ‘’ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΑ 3’’, η ‘’Υπεραστική Μουσική’’ είναι η καλλιτεχνική κορύφωση της πρώτης πενταετίας του ΠΑΝαγιώτη ΠΑΝνταζή και co. Είναι επίσης ένας ‘’τόπος’’ συνάντησης μερικών από τους πιο δημιουργικούς καλλιτέχνες της Νέας ελληνικής μουσικής σκηνής που δεν υπακούει σε ροκ και έντεχνες επιταγές. Είναι και κάτι σπουδαιότερο όμως.
Είναι ο ήχος της Αθήνας που ζούμε αυτή τη δεκαετία. Δεν είναι ο ήχος οργής ωστόσο. Είναι ένα άλμπουμ που «συνομιλεί» με το πληγωμένο κομμάτι των ανθρώπων που δεν αποκαλύπτουν ποτέ στη διάρκεια της μέρας και είναι ανίκανοι να απαντήσουμε με μία πρόταση μόνο στην ερώτηση: «Πώς την παλεύεις όταν σβήνει το φως;»
Περπατούσα στην Αθήνα όταν πρωτοέβαλα το άλμπουμ να παίζει. Άκουσα τις ‘’Πυγολαμπίδες’’ και δεν φαινόταν, ούτε έντυνε την πόλη. Ήταν οργανικό μέρος της πόλης. Ήταν ο ξεχωριστός ήχος που πέφτει πάνω στο 2025, στο τώρα, στα τσιμέντα και στα φανάρια. Ήταν το τραγούδι μίας νέας γενιάς; Είναι ο ήχος που ακούω πλέον το 2025 στην Αθήνα; Μέσα από αυτό ήταν σαν να περπατούσε σε μία πόλη που δεν ήξερα. Η διαδρομή έγινε με τελείως άλλη προοπτική.
Ας το πάρω πιο συμβολικά. Ο Παν Παν είναι ένας gen-x/millennial καλλιτέχνης, που γράφει μουσική σαν gen-X για τη Gen-Z και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την gen-A να ονειρευτεί με ρυθμούς και λούπες ένα δικό της παρόν και μέλλον. Είναι αυτό που έκαναν οι Στέρεο Νόβα τριάντα χρόνια πριν. Ηχογραφούσαν τα 90’ς στην Αθήνα με μία πρωτοφανή διαύγεια και καλλιτεχνική διαίσθηση. Έπιαναν τα vibes όπως είχαν υπεισέλθει σε όλους μας. Τώρα το κάνει ο PAN PAN. Ακόμα μου έρχονται λυγμοί στο άκουσμα της ‘’Ανισόπεδης ντίσκο’’. Δεν είχε γραφτεί ακριβώς για μένα. Αλλά ήταν 85% συμβατικό με μένα. Πώς διάολο με ξέρει, αυτός ο τύπος, αναρωτήθηκα; Η Υπεραστική Μουσική μιλά σε όλους εμάς που παρατηρούμε και περπατάμε την Αθήνα όλες τις ώρες της μέρας και κάποιες ώρες το βράδυ. Μέσα από το ηχητικό περιβάλλον περνά το χιπ-χοπ, όπως έπρεπε να λειτουργεί, μακριά από φαντασιώσεις και αμερικανιές, η ηλεκτρονική ποπ, με τους στίχους να μιλάνε για ρεαλιστικές καταστάσεις και το electro, όχι ξοδεμένο σε πίστες ματαιοδοξίας αλλά για την καθημερινότητά μας.
Θα το πήγαινα και παραπέρα, θα μιλούσα για το μανιφέστο των Αθηναϊκών ‘20’ς αλλά δεν ξέρω αν και οι υπόλοιπες πόλεις στην Ελλάδα αντανακλούνται στο άλμπουμ με την ένταση που αντανακλάται η Αθήνα εδώ. Μένει να διερευνηθεί.
Έγραψα ότι πρόκειται για επίτευγμα. Ξέρω τι έγραψα. Ο PAN PAN δημιουργεί εδώ και είκοσι χρόνια μουσική περίπου. Και φαίνεται ότι η εκτίμηση που έχω για τις ηχογραφήσεις του τα τελευταία δεκαπέντε που τον έμαθα, έχει μετατραπεί σε θαυμασμό γι αυτό που έχει επιτύχει τα χρόνια της πανδημίας αλλά και το 2025.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε όπως μου έρχονταν οι σκέψεις, σε διάφορες φάσεις ακρόασης, πάντα στο δρόμο ακούγοντάς το (επί της Πατησίων για την ακρίβεια) και δεν θα επιχειρήσω να το διορθώσω. Ζητώ από τώρα συγγνώμη για τα συντακτικά, ορθογραφικά και ίσως για κάποια πράγματα που μπορεί να μην συμφωνείτε ή να ήταν σκέψεις πρόχειρα διατυπωμένες.
Η ουσία είναι ότι ο δίσκος θα επανέρχεται σε νεότερα ακροατήρια τα επόμενα χρόνια συνεχώς και ήδη γράφει τη δικιά του ένδοξη ιστορία. Τον δικό του μύθο.
09. Ikona - PARADOX OBSCUR (Metropolis)
Το ''Ikona'' δεν συνεχίζει μόνο αυτό που μορφοποιήθηκε με το ‘’Morphogenesis’’, εκείνο το αξέχαστο πέμπτο άλμπουμ τους του 2022. Το μεταφέρει σε καινούριο επίπεδο εισάγοντας μεγαλύτερη ποσότητα από techno, συνδυάζοντας την ονειρική συνθετική ατμόσφαιρα των ‘90’ς, με τους χαρακτηριστικούς, έντονους αναλογικούς ήχους του σχήματος που δίνουν στην ψυχρή ομορφιά του είδους, την ζεστασιά που τους έλειπε. Η διασκευή τους στο ‘’Lose The Feeling’’ του Armin Van Buuren είναι ενδεικτική. Η ακαταμάχητη ροή των ''Iconic B'' και ''Rodeo'' είναι επίτευγμα για το σχήμα και θα έπρεπε ήδη να σκέφτονται τα remix ep τους καθώς και την πιθανότητα να γίνουν τα επόμενα banger σε ευυπόληπτα κλαμπ.
Το ‘’Ikona’’ είναι ένα πάρτι, όχι για ξέφρενες νύχτες, όχι για μοναχικούς χορευτές, όχι για ογκώδη φεστιβαλικά event. Είναι πάρτι για τον καθένα, και μένει στα στοιχειώδη. Δονεί το σώμα, ευφραίνει το πνεύμα, αγκαλιάζει την ψυχή, με κάνει να νιώθω ότι ακούω την κατάλληλη μουσική, την κατάλληλη στιγμή, νοιώθοντας όπως πρέπει. Αυτά αρκούν.»
Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που διαβάσατε τα παραπάνω στο παρόν ιστολόγιο. Έχει περάσει αρκετός καιρός όμως, για να ελέγξουμε αν τα προαναφερθέντα ήταν λόγια που αντηχούσαν προσωρινό ενθουσιασμό και βεβιασμένη ακρόαση……
Όχι ισχύουν ακόμα. Τα ονειρικά beat, οι ρυθμικές, στιλπνές και επιβλητικές ρυθμικές ακολουθίες δονούν ακόμα σώμα και ψυχή. Επιτέλους ένα άλμπουμ χορευτικής μουσικής που είναι αρκετά ποπ και προσγειωμένος για να ξεφύγει από την ρυθμονομική φλυαρία αλλά και αρκετά εστιασμένος στους ρυθμούς ώστε να μην αφήσει κανέναν ακούνητο και με στεγνή φαντασία. Το άλμπουμ είναι μία πύλη σε ασφαλείς, συναρπαστικές μητροπόλεις ενός ονείρου βγαλμένου από το ‘’Inception’’. Πολύ αληθινές για να θέλω να ξυπνήσω..
10. Sinister Grift - PANDA BEAR (Domino)
Το όγδοο στούντιο άλμπουμ του Noah Lennox, ηχογραφήθηκε στο στούντιο του στη Λισαβώνα με τη βοήθεια του Josh Dibb ή αλλιώς Deakin ο οποίος χαρακτήρισε τη συνεργασία τους στο άλμπουμ ‘’ιερή και θερμή επιστροφή’’ ανάμεσα τους, συνδυάζοντας 30 χρόνια συνεργασίας με το κοινό τους σχήμα (ANIMAL COLLECTIVE) όπως και σε αυτό το νέο κεφάλαιο για τον Lennox. Στο άλμπουμ, υπάρχουν επιπλέον συνεισφορές από τους υπόλοιπους δύο A.C., Geologist και Avey Tare καθώς και από δύο από τα εξέχοντα μέλη της Αμεικάνικης εναλλακτικής σκηνής, Rivka Ravede (THE SPIRIT OF THE BEEHIVE) και Cindy Lee.
Η ψυχεδελική-ποπ ή η μετά-Brian Wilson ηλιόλουστη ροκ είναι δύο ευφυείς χαρακτηρισμοί για να περιγράψουν τα τραγούδια του Sinister Grift, για να προϊδεάσουν αυτούς που δεν γνωρίζουν ακόμα αλλά θέλουν να ακούσουν το άλμπουμ αυτό. Για τους υπόλοιπους που γνωρίζουν τον Noah Lennox από τις πρώτες μέρες του ως σόλο καλλιτέχνη και για τους περισσότερους που τον γνωρίζουν από το αριστουργηματικό ‘’Person Pitch’’ το άλμπουμ αυτό είναι άλλη μια ευχάριστη βόλτα στην αισιόδοξη πλευρά της αλλόκοτης ποπ του καλλιτέχνη. Με έξι χρόνια απουσίας από το προηγούμενο προσωπικό του άλμπουμ (Buoys,2019) και δύο από το Reset σε συνεργασία με τον Sonic Boom, θα περίμενε κανείς είτε μια ισχυρή αναβάθμιση ή ένα άλμπουμ-ανακεφαλαίωση της καριέρας του. Είναι κάτι από αυτά τα δύο, αλλά αν γνωρίζετε καλά τον καλλιτέχνη και διαβάζετε τις δηλώσεις του, αυτό άλμπουμ είναι ένα νέο ωριμότερο βήμα του ήχου που ήδη έχει χτίσει από το 2006. Διατηρεί όλα τα γνωρίσματα της αισθητικής του σφραγίδας σε καλύτερες και μελωδικότερες αναλογίες, περισσότερο οικείες από ποτέ. Σαν να πέρασε νέο χρώμα από την ήδη δοκιμασμένη συνταγή της ποπ και το είδος να αναπνέει ξανά. Για όσους βλέπουν μία βαρετή προβλεψιμότητα στον ήχο θα τους πρότεινα να ακούσουν το άλμπουμ προσεκτικότερα, χωρίς να είναι αγκιστρωμένοι στο παρελθόν του καλλιτέχνη. Πως είναι δυνατόν αν μην βλέπουν εξέλιξη ή φρέσκο ήχο σε τραγούδια όπως το Dolphins ή Left In The Cold (αν έφτασαν ποτέ ως εκεί); Ή πως και δεν μαγεύτηκαν από την ονειρική φολκ του ‘’Elegy For Noah Lou’’ ένα τραγούδι που θα το έλεγα bonus για τους ακροατές που θα έφταναν στο τέλος της ακρόασης.
Το Sinister Grift είναι από τα καλύτερα άλμπουμ του Panda Bear. Ελέγξτε το ξανά σε πέντε χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα έχει χάσει τη φρεσκάδα του…
Σχόλια