Μαζί με τη Λένα Πλάτωνος, γενέθλια αυτό το μήνα και μάλιστα την ίδια ημερομηνία (21/10),είχε και ο Αρχιδρυίδης JULIAN COPE.
Φέτος είναι η χρονιά που στο Σπίτι, κάποιος, κάποτε φανατικός οπαδός του,ξυπνά από Ιουλιανό ύπνο που κρατά γύρω στα δεκατρία χρόνια .
Από τη στιγμή που οι τελευταίες νότες του ''Dust'',που έκλεινε το '' Interpreter'' ( το τελευταίο άλμπουμ του που κυκλοφόρησε κάτω από ετικέτα που υπακούει στους νόμους της ποπ βιομηχανίας ,των ''greedheads'', όπως σωστά τους αποκάλεσε ο J.C. πριν τους φτύσει και τους κλείσει κατάμουτρα την πόρτα για πάντα ),σίγησαν για τελευταία φορά,δεν υπήρχε γυρισμός.
Ο JULIAN COPE δεν θα ήταν ποτέ πιά ο ''ποπ αστέρας'' ,θα το γύριζε στα Μενιρ και την αρχαιολογία,θα έκανε τη δικιά του εταιρεία ,θα κυκλοφορούσε ένα κάρο δίσκους ,θα έφτιαχνε ένα κάρο project,θα έκανε ό,τι του καπνίσει κι εγώ αντιδρώντας σ' αυτή την υπερπροσφορά,χωρίς να έχω τρόπο να ακούσω ή ν'αγοράσω τα άλμπουμ του θα τον παρατούσα.
Οι εποχές αλλάζουν όμως.Έτσι, ξεκίνησα δειλά δειλά ν'ακούω το φετινό προσωπικό του ''The Unruly Imagination'' για να διαπιστώσω ότι μουσικά δεν έχει χάσει τίποτα από τον ενθουσιασμό και την ευκολία να δημιουργεί εξαιρετικά τραγούδια απλά ,άμεσα και εμψυχωτικά.Αυτή τη φορά όμως η αιχμηρότητα και η δηκτικότητα των στίχων είναι αρκετή για να μπεί στο στόχαστρο ,ξέρετε ποιών...
Σύγχρονα τραγούδια διαμαρτυρίας ή αλλιώς πώς καταφέρνει ο J.C.,σε μια απολιτική εποχή ,που δεν είναι τόσο ''cool'' ,''ψαγμένο'', ''προχωρημένο'' και απο πίσω ''ενοχλητικό'' και ''απαγορευμένο'', να τραγουδάς με άμεσο τρόπο για πολέμους και παρακμή,παρεμποδίζοντας το θεάρεστο έργο της κοινωνικής λοβοτομής ,να κάνει ένα δίσκο,που για Το Σπίτι είναι απόλυτα κατανοητό και έγκυρο.Κι ας είναι κάτι σαν συλλογή.
Το πρόσφατο καινούριο του project, που οφείλει το όνομά του στο περσυνό ''Black Sheep''(ένα δίσκο με περισσότερα και πιό γερά τραγούδια διαμαρτυρίας ), είναι άλλη μια έκπληξη .
Στους BLACK SHEEP, ανακατεύονται εννιά με δέκα μουσικοί που στο φετινό ντεμπούτο τους ''Kiss My Sweet Apocalypse'' ,ουσιαστικά τζαμάρουν, παίζοντας τελετουργικά κρουστά, κιθάρες και μέλοτρον, δημιουργώντας έξι τεράστιες συνθέσεις με ψυχεδελικές αποχρώσεις, ηχογραφώντας εικόνες ενός έκπτωτου κόσμου και τίτλους-αναφορές στον Che Guevara (χωρίς να γίνονται σαν τους γραφικούς ,που επειδή φοράνε μπλουζάκια τσε ,είναι και επαναστάτες.Καμμία γκόμενα δεν τσιμπάει πια με αυτά) και τον Παλαιστίνιο αεροπειρατή Leila Khaled.
Έχει βγεί σε δύο εκδόσεις χωρίς να καταλαβαίνω γιατί ,με επικρατέστερη τη δεύτερη και μάλλον κατηργημένη την πρώτη. Η παρέα του COPE , μας παρουσίασε ένα άλμπουμ -κόκκινο πανί, που προκαλεί με το εξώφυλλο του και που, χωρίς να είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο σαν ιδέα, εντυπωσιάζει με το εύρος της αντίληψης αλλά και της απόλυτης καλλιτεχνικής ελευθερίας. Μουσική που δεν αυνανίζεται αλλά ερωτοτροπεί με ιδέες παρεξηγημένες και τελικά υψηλού επιπέδου....
Μετά από αυτό το άλμπουμ ,νομίζω ότι για τους επόμενους μήνες θα αναθερμάνω τη σχέση μου με την μετα πολυεθνική του καριέρα..Καλά μου ξεμπερδέματα...
Σχόλια