Η Καναδική μπάντα αγαπά το παλιό ροκ και το έδειξε εμπράκτως στην πρωταπριλιάτικη εμφάνισή της στην Αθήνα.
Η μουσική τους είναι ένα καλειδοσκόπιο όλων των τάσεων του κλασσικού Αμερικάνικου ροκ της δεκαετίας του '70,ένα μουσικό κουτί με τις καλύτερες στιγμές του.Αυτό τους προσδιορίζει,αυτό τους στοιχειώνει. Όμως εκεί που περιμένεις ν' ακούσεις άκαπνα σόλο,φωνητικά με κίβδηλη αγριάδα και πάθος, εκεί που περιμένεις να δεις ένα τσίρκο επιδειξιομανίας,ναρκισσισμού και ματαιοδοξίας,ακούς και βλέπεις ένα σχήμα,αφοσιωμένο στη μουσική του,χωρίς διασκεδαστικά καραγκιοζιλίκια από τον τραγουδιστή επίκεντρο.
Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στους BLACK MOUNTAIN.Κανείς δεν είναι Ο ΣΤΑΡ. Και οι πέντε υπάρχουν και δεν υπάρχουν στη σκηνή.Αυτό όμως που σίγουρα καταλαβαίνεις και το καταλάβαμε καλά,είναι ένας δυνατός,γιγάντιος και συμπαγής ήχος. Η εικόνα έρχεται δεύτερη.Ανορθόδοξο αλλά κάνει τη διαφορά...
Αν εξαιρέσουμε την υποβάθμιση του ιερού moog και των λοιπών πληκτροφόρων,την αδυναμία να ακουστούν οι πιο folk στιγμές τους με τη δέουσα λεπτότητα,άσχετα αν η εκτέλεσή τους είχε το συναίσθημα που απαιτείται και τη σχετικά χαμηλή, χωρίς κάτι ξεχωριστό,φωνή της Amber Webber,οι ροκιές των BLACK MOUNTAIN ακούστηκαν σε πλήρη ισχύ,δυνατότερες από τις στούντιο εκτελέσεις.
Οι καταπληκτικές κιθάρες,η φωνή αλλά και η εμφάνιση του Stephen McBean, έδειξαν από που εισέρχεται το αρχαίο ροκ πνεύμα και πώς, με τη συμμετοχή όλων,γίνεται ο καταλύτης για να μετατραπούν συνθέσεις όπως τα, ''Let Spirits Ride'',''Stormy High'',''Tyrants'',''Druganaut'',''Roller Coaster'',''Old Fangs'',''Wilderness Heart'',''Don't Run Our Hearts Around'',σε τραγούδια με πλούσια ηχοχρώματα,όγκο,εύρος ικανά να σε παρασύρουν μπροστά χωρίς να σε πισωγυρίζουν.
Είναι τραγούδια με το συναίσθημα της περιπέτειας μέσα τους.Τραγούδια που θέλουν να μας πάνε ψηλότερα.Στο άλμπουμ τα καταφέρνουν,ζωντανά όμως χρειάζεται εξισορρόπηση της Δύναμης με την Λεπτότητα ,για τέλεια εγκεφαλοψυχοσωματικά αποτελέσματα.....
Θα τους περιμένω ξανά...
Σχόλια