Η
Jlin είναι από τις ανερχόμενες,
για να μην πω ήδη, σπουδαίες μουσικές
προσωπικότητες της παγκόσμιας ηλεκτρονικής
σκηνής με δύο άλμπουμ πειραματικής πολυρρυθμίας, 2 e.p στο ίδιο
αισθητικό πλαίσιο και αρκετές συνεργασίες.
Η
μουσική της όπως έχω περιγράψει και στο
παρελθόν με αφορμή το πρώτο της άλμπουμ
''Dark Energy'':
«
Στηριγμένη
πάνω στην footwork
χορευτική
σκηνή του Chicago, στους
ασύγχρονους, ταχύτατους ρυθμούς της
και στα πολτοποιημένα σαμπλαρισμένα
r'n'b φωνητικά,
δημιουργεί εξοντωτικά ρυθμικά σκευάσματα
που αρχικά αναστατώνει τις προσαρμοστικές
τάσεις της αντίληψης αλλά στο τέλος τις
κατακρεουργεί ασύστολα. Νοιώθει κανείς
μια ανασφάλεια και αισθάνεται άβολα..
»
Το καινούριο της άλμπουμ ''Black
Origami'' είναι ένας ρυθμικός
κυκλώνας που δημιουργεί ακόμα πιο
abstract ρυθμικά σχήματα. Σε
κάθε σύνθεση υπάρχει αρμονική συσσώρευση και έκλυση ρυθμικής ενέργειας, σαν ηφαίστειο που εξαπολύει λάβα. Η Αφρικάνικη πολυρρυθμία δεν ακούστηκε
ποτέ τόσο επεξεργασμένη και εξερευνητική
όσο σε αυτό σκληρό και δύσκολο σε σημεία άλμπουμ. Απαιτείται εγρήγορση και θυσία της ηχητικής ασφάλεια των καθιερωμένων
φορμών που ακούμε συνήθως.
Η
εμφάνιση της στην Αθήνα και μάλιστα σε
χώρο εκκλησίας, ήταν κάτι που ήθελε
πολύ αν κρίνω από τον ενθουσιασμό της
στην σελίδα της στο fb.
Φυσικά είχα την απορία
πως μια πολυρυθμική μουσική θα απαιτούσε
καθιστούς ακροατές, αλλά υπήρχαν και
πρακτικοί λόγοι για την επιλογή.
Παρ'
όλα αυτά το σετ της, στηριγμένο στη μέχρι
τώρα δισκογραφία της, λειτουργούσε και
σε καθιστή θέση.
Δεν
είναι οι συνθέσεις που θα οδηγήσουν τον
άνθρωπο να κάνει delete σε
σκέψεις και έννοιες και να αφεθεί στο
ρυθμό. Αντίθετα, όπως σας είπα και πριν
απαιτεί εστίαση και προσοχή για να
απολαύσει κανείς στο μέγιστο την πορεία
των ρυθμών και την ομορφιά της δράσης
και αντίδρασης των ακολουθιών μεταξύ
τους. Πόσο μάλλον σε μεγαλύτερη ένταση
από τα ακουστικά.
Μπορέσαμε
να ακούσουμε καλύτερα όλο το ηχητικό
σύμπλεγμα των ρυθμών και να κατανοήσουμε
περισσότερο τη φύση του.
Η Jlin δημιουργεί
ρυθμικές συμφωνίες. Οι συνεχείς εναλλαγές
μπορεί να κουβαλάνε και να εκπέμπουν
την σύγχρονη πόλη αλλά από ότι κατάλαβα
μάλλον πρόκειται για μια καθαρά μουσική
εξερεύνηση μέσα στο ύφος και φυσιολογία
του Ρυθμού. Ευφορία και έκσταση δεν είναι πρωτεύοντες στόχοι. Δεν δημιουργεί χορευτική μουσική για κλαμπ, υπενθυμίζω. Αυτό βέβαια, μπορεί να της
στερεί μεγαλύτερες πωλήσεις αλλά αποστασιοποιημένη από τις mainstream πίστες, διαμορφώνει μια καινούρια
ρυθμική αγωγή που ακόμα δεν γνωρίζουμε
πως, αλλά είμαστε σίγουροι ότι θα
διαμορφώσει καινούριο πεδίο για την
επόμενη γενιά.
Όλες
οι Αφροκεντρικές ρυθμικές ακολουθίες
μπαίνουν στο μικροσκόπιο, συνδυάζονται
με τεμαχισμένα φωνητικά μέρη, ενώ άλλοι
ήχοι φιλοξενούνται απλά για χρώμα. Μέσα
από όλη την εξερεύνηση δεν γνωρίζουμε
αν καταλήξει πουθενά αλλά σίγουρα το
ταξίδι είναι αρκετά ενδιαφέρον είτε
προσπαθεί κανείς να το χορέψει είτε να
το αναλύσει. Μπορεί να κάνει και τα δύο
ταυτόχρονα βεβαίως.
Η Jlin τελικά
μας παρουσίασε ένα κόσμο από ρυθμούς
σε υπαρξιακή αναζήτηση, ένα ρυθμικό Σύμπαν σε δημιουργική αναταραχή και με αυτή την
εντύπωση θα παραμείνουμε μέχρι το
επόμενο ραντεβού, είτε δισκογραφικά
είτε συναυλιακά.
Σχόλια