Η
τρίτη εμφάνιση της Laurel
Halo στη
χώρα μας, δεν είχε το hipster
glamour των
δύο προηγούμενων εμφανίσεων της. Απορώ
αν το τρίτο άλμπουμ της ''Dust'',
έχει
ακουστεί όσο πρέπει.
Δεν
μου έκανε εντύπωση που γέμισε την
εκκλησία του Αγ. Παύλου γιατί έτσι κι
αλλιώς εκατό άτομα που ακούν ακόμα,
έσπευσαν να προμηθευτούν έγκαιρα
εισιτήριο.
Αυτή
τη φορά είχε και τον περκασιονίστα Eli Keszler
που
έχει τη δικιά του underground
ιστορία στο χώρο της Αμερικάνικης
αυτοσχεδιαστικής και πειραματικής
μουσικής και που ήταν ικανότατος στυλοβάτης της νέας μουσικής εξερεύνησης της καλλιτέχνιδας, όπως παρατηρούσαμε .
Από
την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι το σετ της Laurel
Halo δεν ήταν ακριβώς για την
προώθηση του ''Dust''.
Η
σκοτεινή, μυσταγωγική εισαγωγή που
μύριζε χαλαρή voodoo τελετουργία
με τον Eli
Keszler, να χειραγωγεί ότι κρουστό
έφερε μαζί του και τη Laurel
Halo, να κουρδίζει το χώρο με τις
ηλεκτρονικές στρώσεις της, μας έδωσε
την εντύπωση ότι θα είχαμε μια ειδική
μουσική παράσταση όμως μέχρι το τέλος
του σετ, η υπόγεια και μυστηριώδης
ατμόσφαιρα έδωσε τη θέση της σε περισσότερο
φωτεινές ηχητικές λάμψεις και μετα-τραγούδια που είχαν το άρωμα της jazz,
της pop αλλά και της
soul.
Ευχάριστο, θερμό, ελκυστικό όσο και πλουσιοπάροχο
σε ηχοχρώματα (μετά τη σκοτεινή εισαγωγή) που στηριζόταν εν μέρη στο ''Dust'' αλλά το ξεπέρασε με
περισσότερο αναβαθμισμένες, λιγότερο
γυαλισμένες, περισσότερο αποκαλυπτικές εκτελέσεις.
Ήταν
μια σύνθεση των δύο προηγούμενων
εμφανίσεων της σε ένα καινούριο ωριμότερο επίπεδο. Ήταν όλο το ρυθμικό παρασκήνιο
των άλμπουμ της παιγμένο με τέτοιο τρόπο
ώστε να αποκαλύπτει μια λιγότερο
ηλεκτρονική προσέγγιση άσχετα αν όλα
περνούσαν μέσα από φίλτρα και εφφέ. Αν
το
δει κανείς από τη σκοπιά της
πειραματικής/αυτοσχεδιαστικής/ jazz
μουσικής ήταν ένα σετ αρκετά βατό, που κρατούσε
το ενδιαφέρον των ακροατών λόγω των πιο
οργανωμένων δομών της μουσικής και
κυρίως για το γεγονός ότι έδειχνε μια
περισσότερο συγκεντρωμένη και ώριμη καλλιτέχνιδα, που άπλωνε τις ιδέες
της σε άλλα ηχητικά πεδία.
Αν
το δει κανείς από την μεριά της ηλεκτρονικής
μουσικής τότε σίγουρα η Laurel
Halo έβγαινε εκτός ορίων, σε ένα ταξίδι
μέσα στους ήχους και τη ρευστότητα τους,
με θαυμαστά αποτελέσματα και μακριά από τα preset.
Όσο και να θαυμάζω και να
υποστηρίζω το πόσο σπουδαία είναι η
καλλιτέχνης, πιστεύω ότι έχει ανοίξει
ενδιαφέρουσες μουσικές διαστάσεις με
τη μουσική της που ακόμα δεν μπορεί να
ελέγξει πλήρως αλλά κινείται άνετα σε
αυτές. Έχει την ικανότητα να κατακτά
κομμάτια αυτών των διαστάσεων με μικρά
αλλά τολμηρά βήματα κάθε φορά όπως και με το σετ που παρουσιάζει στη φετινή τουρνέ της.
Κάπως έτσι θα ακούγεται ή θα ήθελα να ακούγεται το επόμενο της άλμπουμ. Αλλά ας μελετήσουμε καλύτερα τη μέχρι τώρα δισκογραφία της και έχουμε καιρό μέχρι το επόμενο.
Ο
χώρος και το σκοτάδι που σκοπίμως
κυριαρχούσε βοήθησε αρκετά για την
επιτυχία της συναυλίας και πιστεύω ότι
αν ηχογραφήθηκε θα ήταν καλό να βγει
και παραέξω...
Σχόλια