Θα ήταν πλεονασμός
να αναφέρουμε και εδώ τη θέση που έχει
ο John Cale στο καλλιτεχνικό
στερέωμα. Αυτό που προέχει είναι να
υπενθυμίσουμε ότι ακόμα παραμένει
ενεργός έστω και με αραιή δισκογραφική
προσφορά.
Έχει εμφανιστεί
στην Ελλάδα πάνω από 3 φορές αλλά είχα
την τιμή να παρευρεθώ μόνο σε εκείνη
την αξέχαστη βραδιά στο Gagarin ( 21.01.2006). Όπου ένα ολόκληρο club
σεβάστηκε την επιθυμία του και δεν
κάπνισε κανείς μέχρι το τέλος του σετ.
Ήταν μια ξεχωριστή
εμπειρία να βλέπω ένα πραγματικά σπουδαίο
σώου από έναν άνθρωπο που τα έδινε όλα
επι σκηνής και ταυτόχρονα δεν ξέφευγε
από τον έλεγχο του τίποτα.
Η εμφάνιση του
στο ΚΠΙΣΝ ήταν ένα καλοκαιρινό bonus.
Κοντεύουμε να χάσουμε το χρόνο και
το χώρο με τόσες συναυλίες που έγιναν
τις τελευταίες μέρες αλλά η εμφάνιση
του John Cale είναι κάτι που
δεν χάνεται και δεν παρακάμπτεται (
σόρρυ Seu Jorge και ANIMAL
COLLECTIVE).
Ας μην αναφερθούμε
στην ακαταλληλότητα του χώρου
του γκαζόν για συναυλίες. Ας μην
αναφερθούμε στο ατυχές δίδυμο που
προανήγγειλε τον καλλιτέχνη σαν
διασημότητα των 15 λεπτών ( στην Άννα
Βίσση να το καταλάβω).
Ας αναφερθούμε
στο ζεστό καλωσόρισμα από ένα σχετικό
κοινό που ήξερε ποιός ήταν επι σκηνής
και δε χρειαζόταν αυτή η αφελής
προαναγγελία ( δίκαιο το κράξιμο από
κάτω).
Ο John Cale και οι 3 μουσικοί της Μπάντας
ανέβηκαν στη σκηνή και για μια αστραπιαία
ώρα και ένα τέταρτο που μας πήγε από τις
πρώτες μέρες των THE VELVET
UNDERGROUND ( Venus In Furs) έως το τώρα ( Hatred),
κάνοντας άλματα σε σημεία της
καριέρας του που θυμόμαστε και αγαπάμε
όλοι.
Στη σκηνή
εμφανίστηκε και ορχήστρα που μας χάρισε
τα συμπληρωματικά ηχοχρώματα που
απαιτούσαν τα μαγικά ''Hedda
Gambler'' και ''Paris 1919''
και παρέμεινε στη σκηνή για μερικά
ακόμα.
Ο John Cale είχε διάθεση να παίξει χαλαρά,
να το διασκεδάσει και να μας κάνει να
περάσουμε καλά. Εξ' άλλου δεν είχε να
αποδείξει τίποτα και σε κανένα. Θα
μπορούσα να πω ότι απογοητεύτηκα που
άφησε το ''I Keep A Close Watch'' σαν
σφήνα στην έξοχη εκτέλεση του ''Helen
Of Troy'' και όχι να το αξιοποιήσει με
την ορχήστρα. Όμως αποζημιώθηκα με όλα
τα υπόλοιπα, που παίχτηκαν ικανοποιητικά
και κατάφεραν να βγάλουν όλο το συναίσθημα
των στούντιο εκτελέσεων. Ειδικά οι
στιγμές που έπιανε την κιθάρα και
ξερνούσε ηλεκτρισμό όμως ήταν αυτό που
θα θυμάμαι περισσότερο. Το medley
''Gun/Pablo Picasso/Mary Lou'' ήταν πραγματικά
εκθαμβωτικό. Ήταν ένα ροκ φινάλε που
πολλοί το δοκιμάζουν αλλά όχι όπως οι
παλαιοί ροκάδες. Άραγε να του προτείναμε να κάνει περιοδεία παίζοντας μόνο το ''Sabotage'' - ένα από τα καλύτερα ζωντανά ηχογραφημένα ροκ'ν' ρολ άλμπουμ ;
Και μετά τέλος.
Κοίταξα την ώρα και κατάλαβα ότι είχα
καιρό να καταλάβω ότι ο χρόνος δεν
μετράει όταν περνάς καλά.
Δεν ήταν όπως
στο Gagarin ή στις 2 πριν από
αυτήν και ήταν κατανοητό. Θα μπορούσε
να παρεξηγηθεί σαν απλή διεκπεραίωση
αλλά ας μην μπερδευόμαστε. Ο John Cale απολαμβάνει να είναι στη σκηνή
ακόμα. Ακόμα και τώρα που η ηλικία του
και η μέση του φαίνονται να τον προδίδουν
σιγά σιγά. Δεν θα μπορούσε ποτέ να
«ξεπουλήσει» τα τραγούδια του σε φτηνές
εκτελέσεις. Έπιασα τον εαυτό μου να
τραγουδά τα τραγούδια του γιατί τα μισά
και παραπάνω τα αγαπάω πολύ. Και είναι
και καλά τραγούδια και ξέρετε τι πιστεύω.
Θα μπορούσε να τα παίξει με μια ακουστική
και πάλι θα ήταν εμφανής η λάμψη τους...
Σχόλια