Μετά την άκρως πετυχημένη πρώτη βραδιά του minifest πριν από ένα χρόνο, βρεθήκαμε, με πολύ μεγάλη χαρά, στη δεύτερη, στο Gagarin αυτή τη φορά.
Η πρόσκληση ήταν σαφής. Να είστε από νωρίς γιατί ξεκινούν οι DATA FRAGMENTS. Και είναι αλήθεια ότι μετά από την εξαιρετική εμφάνιση τους τον περασμένο Οκτώβριο ανοίγοντας για τους DRAB MAJESTY δεν θα τους έχανα με τίποτε.
Στην ολιγόωρη εμφάνιση τους, παίζοντας τραγούδια από το λατρεμένο πρώτο και μοναδικό ως τώρα άλμπουμ τους, κατέστη σαφές ότι είναι μια σοβαρή και δοσμένη μπάντα που κατέχει την πεμπτουσία του synthwave και darkwave, ακόμα και με τον μέτριο και αρκετά άδικο για την αισθητική τους ήχο που τους ακούσαμε αυτή τη φορά.
Το μπάσο σκέπαζε κιθάρες, φωνητικά και πλήκτρα αλλοιώνοντας ελαφρά το ηχητικό εκτόπισμα του σχήματος αλλά ακόμα κι έτσι ο προσεκτικός ακροατής μπορούσε να καταλάβει ότι έκαναν τη διαφορά και ότι ήταν ότι πιο ανανεωτικό και με προοπτικές ηχητικά μπορέσαμε να ακούσουμε εκείνο το βράδυ.
Το επόμενο βήμα που φαίνεται λογικό να γίνει είναι να εδραιώσουν τον ήχο τους με ένα δεύτερο άλμπουμ, και να παίζουν πιο συχνά σε μέρη που μπορούν να αποδώσουν ηχητικά τις συνθέσεις τους (όπως στο Temple για παράδειγμα).
Η συνέχεια και ενώ ο κόσμος πύκνωνε, ήταν με τους αγαπητούς Ιταλούς SOVIET SOVIET που είχα δει πριν από αρκετά χρόνια στο Death Disco να παίζουν ένα δυνατό μεν αλλά αρκετά επίπεδο σετ που στο τέλος σε άφηνε με την εντύπωση του ''ναι μεν αλλά..'' και με περισσότερες προσδοκίες, που όπως αποδείχτηκε με την εμφάνισή τους στο Gagarin, ή θα αργήσουν να εκπληρωθούν ή δεν θα έρθουν ποτέ. Αυτό που άκουγα ήταν ένας δυνατός και αρκετά ξεσηκωτικός θόρυβος αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπήρχε ούτε η σπιρτάδα, ούτε η δυναμική για κάτι που θα έκανε την εμφάνιση αυτή αξιομνημόνευτη.
Όμως η εμφάνιση των ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ήταν.
Όπως μας είχαν προετοιμάσει θα έπαιζαν μόνο το άλμπουμ ''Μυστικοί Κήποι'', ουσιαστικά το ντεμπούτο τους mini e.p. των έξι τραγουδιών που λατρεύαμε το 1986 και τα επιπλέον τέσσερα που ακούγονται στην εξαιρετική βινυλιακή επανέκδοση του άλμπουμ τον προηγούμενο Ιανουάριο, από την Labyrinth Of Thoughts records..
Οι πρώτες σκυθρωπές νότες του μπάσου επανέφεραν τον ''αέρα που ήταν κρύος και σήκωνε τις στάχτες'' και όλα τα σκοτεινά ποιητικά παιχνίδια με τις λέξεις και τις διαθέσεις εκείνου το άλμπουμ.
Το σχήμα είχε ήδη κερδίσει το πολυπληθές ακροατήριο που ξεκινούσε να τραγουδά τους στίχους και πλέον η ηχητική χρονοκάψουλα έγραφε 1986.
Η ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ είναι ένα έμπειρο σχήμα που έπαιξε τα τραγούδια κοντά στο υγρό και μελαγχολικό κλίμα των πρωτότυπων συνθέσεων. Επίσης τα επιπλέον κομμάτια της επανέκδοσης αποδόθηκαν εξαιρετικά και με την εκτέλεση του ''Πανικού'' να εγείρει απαιτήσεις για επαναηχογράφηση με τη μορφή που το έπαιξαν στο Gagarin, καθώς αποδείχτηκε μια σπουδαία σύνθεση του σχήματος.
Χωρίς να υπάρχει το σαξόφωνο και οι αναφορές στο λευκό φανκ, κατόρθωσαν και μας θύμισαν ένα σωρό στίχους που ενδεχομένως να ακούγονται λίγο υπερβολικοί στα αυτιά του πενηντάρη εαυτού μας αλλά εκείνη την εποχή μας ήταν απαραίτητοι. Σε όλη τη διάρκεια του σετ τους η προσοχή μας ήταν στραμμένοι επάνω τους και οι αναμνήσεις είχαν πάρει φωτιά. 34 χρόνια μετά και η γιορτή θλίψης είχε μετατραπεί πλέον σε γιορτή νοσταλγίας και συμπάθειας και ίσως για μερικούς, συμφιλίωσης με τον μελοδραματικό εαυτό μας τότε.
Η γιορτή συνεχίστηκε εντονότερα με την εμφάνιση των THE CHAMELEONS ενώ στο Gagarin ο κόσμος ήταν ικανοποιητικά περισσότερος.
Το σχήμα με την προσθήκη του αρχικού τους κιθαρίστα Reg Smithies θα εμφανιζόταν μπροστά μας με την συνολική ηχητική του δύναμη.
Ο «σερίφης» Mark Burgess, ο άνθρωπος που κρατά το πνεύμα του σχήματος ζωντανό εδώ και πολλά χρόνια, με αυτή την επιστροφή θα ένιωσε μεγάλη ικανοποίηση και η εμφάνιση αυτή έδειξε ότι ο Μύθος παραμένει ζωντανός και απαραίτητος.
Έχοντας εξαντλήσει κάθε κοσμητικό και κάθε σκέψη στις δύο προηγούμενες φορές που τους είδα, δεν θα χρειαστεί να πω τα ίδια. Παρά μόνο ότι η συγκεκριμένη αυτή εμφάνιση ήταν η πιο ολοκληρωμένη και αυτή που θα μου μείνει σαν μια από τις κορυφαίες που έχω δει στη ζωή μου ως τώρα.
Ο ήχος της μπάντας πιο γεμάτος και πιο ολοκληρωμένος από ποτέ και το setlist εξαιρετικό.
Ο Μark Burgess ακουγόταν ελαφρώς βραχνιασμένος αλλά δεν είχε καμία σημασία απέναντι στην αρτιότητα των εκτελέσεων, την κιθαριστική μαγεία και το συναισθηματικό εκτόπισμα των τραγουδιών και των μελωδιών που τραγουδούσε.
Σε όλη τη διάρκεια είχα βυθιστεί σε γλυκιά συναισθηματική νιρβάνα και ορισμένες φορές δεν ήθελα να αφήσω αυτό το συναίσθημα με τίποτα.
Μία εβδομάδα και μία ίωση μετά ακούω και πάλι το ανεβασμένο live και ενώ η αίσθηση δεν έχει φυσικά το ίδιο μέγεθος, διαπιστώνω για μια ακόμα φορά, ότι απ' όλους τους post punk ήρωες μου, οι THE CHAMELEONS (μαζί με τους KILLING JOKE) είναι οι πρώτοι που μπορώ να εμπιστευτώ από τις παλιές αγαπημένες μου new wave μπάντες πλέον.
Εν κατακλείδι, το δεύτερο Death Disco Minifest δεν είχε τα υπέρ του πρώτου (καλύτερο ήχο, επικές εμφανίσεις, τους Whispering Sons κλπ) αλλά είχε μία από τις πιο σπουδαίες συναυλίες επί Ελληνικού εδάφους, αγάπη, οικειότητα...
Φόρτισε και πάλι τις νοσταλγικές μας μπαταρίες και η προσέλευση έδειξε ότι ο κόσμος θα ανταποκριθεί και στη συνέχεια του...
Σχόλια