4.The Slow Rush – TAME IMPALA (japan edition) (Island_Interscope_FictionCaroline International)
Ο Kevin Parker δεν ανήκει στη σφαίρα των μεγάλων και επιδραστικών καλλιτεχνών. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Τα μισά του τραγούδια αποτελούνται από δανεικά αποσπάσματα που ο ίδιος αγαπούσε μικρότερος. Και δεν το κρύβει. Ίσα ίσα. Έχει παραδεχθεί δημοσίως ότι δεν κάνει και κάτι σπουδαίο σε σύγκριση με αυτούς που θαυμάζει. Με τη σειρά μου τον θαυμάζω γιατί ξέρει που βρίσκεται. Ξέρει που πατά και δεν είναι φαντασμένος. Επίσης ηγείται ενός από τα σπουδαιότερα σχήματα του πλανήτη τα τελευταία δέκα χρόνια, οι δίσκοι του είναι λίγοι αλλά είναι αξιοθαύμαστοι για την ποσότητα αγάπης, αφοσίωσης αλλά και φρέσκου ήχου περιέχουν. Δεν ανοίγουν δρόμους αλλά τονίζουν τα καλύτερα σημεία της μουσικής που θαυμάζει και απλά είναι πηγές σπουδαίας και ευφάνταστης ενορχήστρωσης που φτάνουν να διαμορφώσουν μια προσωπική υπογραφή και σφραγίδα.
Ο Kevin Parker γνωρίζει τα μηχανήματα του, έχει καλή μουσική παιδεία και έχει ξεπεράσει προ πολλού το «μαθητικό» στάδιο. Σαν χαρακτήρας είναι αφοσιωμένος, καλό παιδί, ήρεμος και όχι ο «συννεφιασμένος» καλλιτέχνης ή ο οργίλος ράπερ ή ρόκερ που «πολεμά» το σύστημα και άλλα γραφικά. Για τη '70'ς ροκ νοοτροπία είναι τόσο «φλώρος» όσο δεν πάει. Για την ποπ είναι ένας μακρυμάλλης χιπστεράς, για την χιπστερίζουσα νεολαία κάθε δίσκος του είναι χειρότερος από τον πρώτο. Τον οποίο βέβαια τον ανακάλυψαν ένα χρόνο μετά την την κυκλοφορία του.
Ωστόσο είναι ένας μουσικός με ευρεία απήχηση σε συναδέλφους του. Ράπερ, φρικιά, ποπ, indies ακόμα και η Rihanna τον αγαπάνε και τον θέλουν δίπλα τους. Η ικανότητα του να χειραγωγεί τους ήχους, τις μελωδίες και να κάνει προσβάσιμα τραγούδια αλλά και τόσο ακριβή και αξιαγάπητα, είναι πολύτιμη γι' αυτούς.
Το κακό είναι ότι δίνει λίγη παραπάνω σημασία «στο τι θα πει ο κόσμος» ύστερα από την επιτυχία του ''Currents'' (no.9, 2015).
Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να αρχίσουν να διαδίδονται φήμες για καινούριο άλμπουμ. Το 2019 ήταν η χρονιά που είδαμε μερικά καταπληκτικά σίνγκλ να βγαίνουν από το σχήμα όμως οι γκρίνιες υπήρχαν, κάτι που προφανώς ώθησε τον Parker να αφήσει την κυκλοφορία πίσω για λίγο ακόμα.
Τελικά το 2020, αρχές, το άλμπουμ κυκλοφορεί. Το υποδέχθηκα με ιδιαίτερο ενθουσιασμό θυμάμαι κι ας μην είχε το ''Patience'' ( η Γιαπωνέζικη εκδοχή το είχε και γι' αυτό προτείνουμε τη συγκεκριμένη σαν πιο ολοκληρωμένη εκδοχή). Αλλά έπρεπε να το ακούσω λίγο ακόμα για να αποκαλυφθούν ακόμα περισσότερες αρετές γιατί οι συνθέσεις ήταν πλέον αρκετά πυκνές, η διάρκεια του άλμπουμ μεγαλύτερη, τα σίνγκλ έλαμπαν ακόμα και η αναμονή δεν ήταν και τόσο ευεργετική ως συνήθως.
Αυτό που λείπει από το ''The Slow Rush'' είναι το ένστικτο και ο σταθερός παλμός του ''Curents'', όμως αυτό που το αντικαθιστά είναι περισσότερος έλεγχος, βάθος, βελτίωση και άρα ωριμότητα. Ο Kevin Parker μεγαλώνει και ακολουθεί και η μουσική του. Πλέον οι προθέσεις του δεν ήταν να δημιουργήσει ένα απλά άψογο άλμπουμ. Αλλά και κάτι με διάρκεια. Και το κατάφερε.
Σχόλια