Οι επόμενοι 5 είναι δίσκοι που απαιτούν από τον ακροατή το προφανές. Την προσοχή του....
41. Entertainment, Death – SPIRIT OF THE BEEHIVE (Saddle Creek)
Όση και όρεξη να έχω για να περιγράψω αυτό το άλμπουμ, η πληθώρα ηχοχρωμάτων, οι συνδυασμοί που προκύπτουν και που εμφανίζονται χωρίς να το περιμένεις όπως και οι συνεχείς εναλλαγές μοτίβων, δεν με αφήνουν να εκφράσω κάτι τελεσίδικο ή κάτι σαφές. Έτσι προτιμώ να αφεθώ στην ικανότητα του γκρουπ να με παρασύρουν σε μία ηχητική περιπέτεια που δεν έχει τέλος αλλά μπορεί να βιωθεί άνετα πολλές φορές με συνεχείς ακροάσεις αυτού του πολυδιαστατικού άλμπουμ.
Ακόμα και αν οι SPIRIT OF THE BEEHIVE ψάχνουν τον ήχο τους θα ήταν προτιμότερο να μην κατασταλάξουν κάπου σύντομα. Η μουσική τους φαντασία, ο φροντισμένος ήχος αλλά και η άψογη αλληλουχία των συνθέσεων μέσα στο άλμπουμ με τραβά σαν μαγνήτης και δεν με αφήνει ξεκολλήσω από πάνω του. Δημιουργεί ένα ιδιότυπο εθισμό και μιλά στην μουσική μου περιέργεια με ελκυστικό τρόπο και με πείθει να επιστρέψω όσο πιο γρήγορα γίνεται σε αυτόν. Προτείνω τη χρήση ακουστικών κατά την ακρόαση...
Ο αγαπητός Σουηδός καλλιτέχνης θα μπορούσε να είναι ένας καταξιωμένος food traveller. Όμως, ο συμπαθής αυτός Βίκινγκ είναι μουσικός και κουβαλά την ρετσινιά του επιδρομέα, αλλά έρχεται πάντα με ειρήνη, για να ακούσει, να παίξει, να αλληλεπιδράσει γενικά, με τη μουσική του κόσμου.
Το πρώτο του άλμπουμ είχε ως βάση την Ανατολική Ψυχεδέλεια, ο δεύτερος πήγε ακόμα πιο ανατολικά στην Ιαπωνική παράδοση ενώ το ''Natura Morta'' ακολουθεί ένα μείγμα jazz και easy listening, μαζί με σποραδικές surf, ψυχεδελίζουσες και κλασσικίζουσες επιρροές. Οι αναφορές των δύο πρώτων του άλμπουμ συμπεριλαμβάνονται αλλά με χαμηλά ποσοστά και πιο έξυπνα αναμεμειγμένα με τις υπόλοιπες αναφορές.
Για τριανταπέντε λεπτά ταξιδεύουμε στην πρώτη θέση πάνω από οικεία και εξωτικά πλέον μουσικά μέρη απολαμβάνοντας θερμές ενορχηστρώσεις και όμορφα μουσικά μείγματα δεμένα αρμονικά το ένα με το άλλο. Ο Sven Wunder αποδεικνύεται καλλιτέχνης με καλό γούστο και τεχνική. Ένας μουσικός που θυσιάζει το προσωπικό μουσικό στίγμα με μία περισσότερο κοσμοπολίτικη διάθεση να συνδυάσει τα έτοιμα. Και αυτό δεν μας ενοχλεί καθόλου από τη στιγμή που το κάνει με τέτοια συμμετρία και γούστο...
Όσο ο πολιτισμός μας νοσεί, όσο η τεχνολογία μας πηγαίνει πίσω, όσο οι διεφθαρμένοι, οι ημιμαθείς και οι υβριστές τιμώνται σαν εξέχοντα πρόσωπα και γίνονται αντικείμενα λατρείας, χαςταγκ, αφορμή να καούν όλα ή αφορμή να γίνει πόλεμος στα ΜΜΔ για τη μετριότητα τους, όσο η μάζα αποδεικνύεται ανεπαρκής απέναντι στις κυβερνήσεις της, τόσο θα χρειαζόμαστε τον βαρύ, υποβλητικό και επιβλητικό ήχο της μουσικής αυτής Καναδικής κομμούνας και θα βουλιάζουμε στις ζοφερές τους αναπτύξεις αλλά και θα ανασηκώνουμε τα χέρια μας σαν κεραίες στον επικό λυρισμό τους.
Το φετινό τους άλμπουμ τα έχει όλα αυτά. Χωρίς να εκπλήσσουν αισθητικά, απογειώνουν τη μουσική αισθητική τους ύστερα από πολλά χρόνια, στα επίπεδα των πρώτων και κλασσικότερων άλμπουμ τους. Η εμπειρία που αποκομίζει κανείς όταν τους βλέπει σε ζωντανές συναυλίες πλησιάζει αρκετά την τελική αίσθηση εδώ, μετά από πενήντα δύο κατανυκτικά λεπτά ακρόασης. Ο δίσκος περιέχει συνθέσεις που δεν χάνουν το δρόμο τους και δίνουν έναυσμα στον ακροατή να μένει κοντά τους. Να αποκομίζει τα μέγιστα από αυτές και κυρίως να τις ξαναθυμάται....
Ο Tom Furse είναι ο κημπορντίστας των THE HORRORS και το δεύτερο του άλμπουμ είναι από τα τυπικά άλμπουμ ambient μουσικής που τα καταναλώνουμε τους χειμώνες ή μάλλον, σε χαμηλές θερμοκρασίες. Πήρε καλές κριτικές αλλά ακόμα δεν είναι ευρέως γνωστό και ούτε θα γίνει. Κυκλοφόρησε την πιo κατάλληλη εποχή, λειτούργησε σαν την καλύτερη μουσική κουβέρτα που είχα εκείνο τον κρύο, δεύτερο χειμώνα της πανδημίας και άρα δικαιολογεί τη θέση του.
Εισερχόμενοι στο δεκαοκτάλεπτο μουσικό ανάλογο ενός ιδιωτικού, πνευματικού άσραμ, ονόματι ''A Journey In Ecstasy'' και ενθυμούμενοι ότι με το ''Kosmuro'' συμμετείχε στην πολύ βασική σειρά mixtapes του ιστολογίου '' A Distant Sadness'' είναι κάπως δύσκολο να μην απορροφηθούμε, ακόμα και το καλοκαίρι που μας πέρασε, στον ήρεμο, ονειρικό κόσμο του.
Το ''Ecstatic Meditations'' δικαιολογεί στο έπακρο τον τίτλο του και οι έξι συνθέσεις που περιλαμβάνει αποτελούν ένα σπουδαίο λόγο για να «λείψει» κανείς από τα εγκόσμια και την παρακμή. Ο κόσμος του είναι ακριβώς εκεί που θέλουμε να είμαστε για ώρες.
Είναι οι καλύτεροι μουσικοί μας σύντροφοι αργά το βράδυ και πάντα μας υποδεικνύουν ότι η μουσική θαλπωρή τους είναι ένα αχανές πεδίο για να επεκτείνει κανείς τις σκέψεις του και κυρίως να στοχαστεί με ηρεμία.
Είχα στρέψει όλη την προσοχή μου σε αυτούς μόλις ανέβηκε το πρώτο σίνγκλ του άλμπουμ ''Scratchyard Lanyard''. Με καθήλωσε ο λιτός αλλά ορμητικός και συμπαγής ήχος, η βασική post-punk γλώσσα που χρησιμοποιούσαν με σύγχρονη προφορά. Κιθαριστικά μέρη που δίνουν με ακρίβεια το στίγμα χωρίς υπερβολές και χωρίς να ξοδεύουν άσκοπα κλίμακες ή νότες και το μπάσο, γερή βάση που ορίζει την αισθητική σε μεγάλο βαθμό αλλά όχι μεγαλύτερο από την καταλυτική αποστασιοποιημένη ερμηνεία που δεν τραγουδά αλλά απαγγέλει και καθηλώνει αν κάτσει κανείς και ακούσει προσεκτικά. Το άλμπουμ που κυκλοφόρησε περιέχει συνθέσεις που λίγο ως πολύ κινούνται σε αυτό το πεδίο. Καμμία αισθητική έκπληξη, ωστόσο οι συνθέσεις είναι άμεσες, ξεκάθαρες και ακριβείς. Είναι το άλμπουμ διδάσκει μαθήματα μουσικής οικονομίας και που δεν έχει ούτε ένα τραγούδι ''έτσι για να υπάρχει''. Δεν αφήνει περιθώριο να προβληματιστεί κάποιος τι είναι αυτό που ακούει αλλά τον στρέφει να απολαύσει αυτό που ακούει, να θαυμάσει τον τρόπο που αυτό ακούγεται και να ακούσει μερικούς εξαιρετικούς στίχους.
Σχόλια