Τι θυμάστε από την πρώτη φορά που έπαιξαν οι BELLE AND SEBASTIAN στη χώρα μας;
13.9.2002 έγραφε το ημερολόγιο. Λίγο πριν, είχε ανακοινωθεί η αλλαγή χώρου λόγω καταιγίδας που είχε πλήξει το λεκανοπέδιο και είχε κάνει τον εξωτερικό χώρο στο Γουδί ακατάλληλο για εκδηλώσεις. Ο κλειστός χώρος παραδίπλα κατάφερε τελικά να καλύψει και ηχητικά τη συναυλία. Η μπάντα ανέβηκε στη σκηνή, έκανε μια πολύ όμορφη εμφάνιση, παίζοντας πολλά αγαπημένα και καλύπτοντας την, μέχρι εκείνη τη στιγμή, δισκογραφία του.
Θυμάμαι τις κοπέλες
που επιλέχτηκαν από το κοινό και ανέβηκαν στη σκηνή ντυμένες σαν μαθήτριες στο
τέλος αλλά δεν είμαι σίγουρος καθόλου το σε ποιο τραγούδι (ίσως ήταν το Legal Man). Η συναυλία εκείνη
έκλεινε με τον καλύτερο τρόπο τον μέχρι τότε κύκλο του σχήματος και επιβεβαίωνε 100% την indie βασιλεία τους στα σαλόνια της indie pop elite.
Μετά ήρθε η Rough Trade και
η Matador που επέκτειναν τη φήμη της Σκωτσέζικης μπάντας και πέρα από τον Ατλαντικό για τα επόμενα
είκοσι χρόνια.
Οι δίσκοι τους μετά το 2003 ακούγονται ωριμότεροι, με
καλύτερες παραγωγές, μεγαλύτερη μουσική παλέτα και αυτό σημαίνει τραγούδια με
τη γνωστή ηχητική αισθητική του σχήματος αναβαθμισμένη και φωτεινότερη. Μέσα σε
αυτά τα είκοσι χρόνια η μπάντα έχει ένα πολύ δυναμικό χαρακτήρα στις συναυλίες
που κάνει και γι’ αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσουμε να παίζουν απόηχους
του παρελθόντος μόνο αλλά και νέα, ζωντανή και ζωηρή τραγουδοποιία από αυτούς.
Το καινούριο τους άλμπουμ- A Bit Of Previous-ήδη είναι για Το
Σπίτι Με Τα Παράξενα ανάμεσα στα 50 πρώτα αυτής της χρονιάς και είναι εκεί όχι
τιμητικά αλλά γιατί περιέχει τραγούδια που στέκουν δυνατά απέναντι στην αγοραία
τραγουδοποιία του σήμερα.
Η ηλικιακή κατανομή είχε μεγάλο εύρος, καθώς μπορούσε να δει
κανείς άτομα κάτω των 25, που όπως είπε και ο Stuart Murdoch κάποια
στιγμή σε κάποιον «ήταν στις πάνες» όταν έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στην
Αθήνα αλλά και πιο μεγάλους σε ηλικία που είτε παρέμειναν φαν και τους παρακολουθούν μέχρι σήμερα (λίγοι), τουρίστες που ήξεραν
όλα τα τραγούδια απ’ έξω και παλαιοί που ήθελαν να θυμηθούν τα φοιτητικά τους χρόνια,
να ακούσουν τα παλιά τους και να περάσουν καλά. Το σχήμα ήταν εκεί για όλους,
εκπληρώνοντας από νοσταλγικές φαντασιώσεις μέχρι την επιβεβαίωση των παντοτινών
τους φίλων (υπολογίστε με σε αυτούς) ότι πρόκειται για πάντα καλύτερη από ποτέ σε
πολλά σημεία τα οποία περιγράφουμε παρακάτω.
Μετά την θερμή υποδοχή, τα πρώτα ακόρντα του ‘’Dog On The Wheels’’ ξεπλήρωσαν ένα χρέος από την προηγούμενη φορά που τους είδαμε και μου φόρεσε ένα πολύ πλατύ χαμόγελο: Ο ήχος ήταν υπέροχα καθαρός, η μπάντα κεφάτη και πλέον η εμπειρία φαινόταν στην άνεση της εκτέλεσης και στο γεγονός ότι αυτό το αθάνατο τραγούδι έχει στο μέγιστο πλέον όλα τα στοιχεία που η θαμπή στούντιο ηχογράφηση έκρυβε. Ακολούθησε ένα σετλιστ που ισορροπούσε πριν και μετά το 2002. Οι επιλογές από το ‘’Dear Catastrophe Waitress’’ του 2003 ήταν ελαφρώς περισσότερες, αλλά ακούσαμε τραγούδια από όλη τη δημοφιλή και γνωστή δισκογραφία τους με δύο πλην δύο εκπλήξεις.
Δεν έπαιξαν τα ‘’The State I’m In’’ και ‘’Dylan In The Movies’’, δύο κορυφαία
τραγούδια τόσο σαν συνθέσεις όσο και σαν συναυλιακές κορυφώσεις αλλά εξεπλάγην με την
επιλογή του ‘’The Stars Of Tracks
& Field’’ - λόγω Ελλάδας, χώρας που γέννησε τους Ολυμπιακούς αγώνες- και του ‘’Sleep The Clock Around’’ το οποίο το είχα
ξεχάσει αλλά το ρίγος ήρθε όπως και την πρώτη φορά που το άκουσα.
Επίσης να σταθούμε στα συγκινησιακά κύματα που λαμβάνουμε ακόμα από το ‘’Get Me Away From Here, I’m Dying’, την καταπληκτική εκτέλεση του ‘’ I Didn’t See It Coming’’ και στο πως το ''Judy and the Dream of Horses '', τραγούδι του ‘’If You’re Feeling Sinister’’ που δεν ήταν σε αυτά που θεωρώ αγαπημένα από το άλμπουμ, ακούστηκε σαν να το είχαν γράψει προχθές και το αγάπησα από εκείνη τη στιγμή και μετά. Γενικά όλες οι συνθέσεις ακούστηκαν αν όχι καλύτερες, έστω από αυτές που θα ήθελα να τις είχα και σε bootleg κάποια στιγμή για να τις θυμάμαι κα να τις θαυμάζω..
Δεν έπαιξαν 5-6 που
θα ήθελα από το πρόσφατο και από τις ηχογραφήσεις που έκαναν τα τελευταία χρόνια και
που σίγουρα θα έδειχναν στους νοσταλγούς ότι το σχήμα είναι ζωντανό
και δημιουργικό ακόμα έχοντας στην παλέτα του περισσότερα μουσικά είδη από το
παρελθόν.
Επίσης δεν έχει νόημα να παίζουν ακουστικά και κουτσουρεμένο το ‘’ Le Pastie De La Bourgeoisie’’, το σκοτώνουν και είναι κρίμα όπως επίσης, γιατί αγνοούν την πολυσυλλεκτική τριλογία των e.p. ‘’How To Solve Our Human Problems’’;
Πέρα όμως από τις ενστάσεις μου, το συγκρότημα είναι η απόλαυση της ζωντανής
εμφάνισης, πέρα από το μουσικό σκέλος.
Οι Stuart Murdoch και
Stevie Jackson
ήταν ευχάριστοι με την ειλικρινή έννοια και όχι με την τυπική και κάτι ακόμα που φάνηκε με αυτή τη συναυλία, και είχαμε υποψιαστεί από τις κυκλοφορημένες
ζωντανές ηχογραφήσεις τους, είναι ότι η μπάντα ταιριάζει πολύ
περισσότερο στην εποχή μας όχι μόνο γιατί ενστερνίζονται τα vibe της αλλά
γιατί η ακεραιότητα, η ευγένεια και η καλλιέργεια τους σαν σύνολο αλλά και
μεμονωμένα χαρίζει ελπίδες απλόχερα σε έναν αδιέξοδο κόσμο.
Με λίγα λόγια αν έστω είχατε «ξεχάσει» τους BELLE AND SEBASTIAN στα εφηβικά ή μετεφηβικά
σας χρόνια η συναυλία αυτή θα πρέπει να σας ανανέωσε το ενδιαφέρον για να
ανακαλύψετε τους κρυμμένους θησαυρούς που έχουν στα μετά το 2003 άλμπουμ τους.
Οι πιο νέοι οπαδοί, είδατε πως παίζεται και πρέπει να παίζεται η σπουδαία
μουσική ζωντανά και ήδη τους ακούτε με ακόμα πιο ανανεωμένο ενδιαφέρον.
Όσο για μένα που τους παρακολουθώ αλλά δεν έχω την ευκαιρία
να τους ακούω συνεχώς, έχω ήδη ανανεώσει τη σχέση μου με αυτούς. Δεν είναι φίλοι
από τα παλιά, μόνο. Είναι στο πλευρό μου συνέχεια και θα πρέπει
να εστιάζω σε αυτούς σαν να πρόκειται για κάτι νέο.
Ελπίζω να μη χρειαστεί να περάσουν είκοσι χρόνια μέχρι να τους
ξαναδούμε. Του χρόνου πάλι και αργά είναι…
Σχόλια